الف) آرامش و نشاط دایمی
صاحب این مرتبه از معرفت، پیوسته در بهجت و سرور است. امام صادق علیه السلام فرمود:الرُّوحُ وَ الرَّاحَةُ فِی الرِّضَا وَ الْیقِین[1]
نشاط و راحتی، در خشنودی به تقدیر الهی و یقین است.
ب) بالا رفتن توان مقاومت در تنگناها
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:مَنْ رَضِی مِنَ الدُّنْیا بِمَا یجْزِیهِ کانَ أَیسَرُ مَا فِیهَا یکفِیه[2]
کسی که به اندازه کفایت در زندگی دنیا راضی باشد پائین ترین سطح زندگی او را کفایت می کند.
امام علی علیه السلام فرمود:
مَنْ رَضِی بِرِزْقِ اللَّهِ لَمْ یحْزَنْ عَلَی مَا فَاتَه[3]
کسی که راضی به روزی الهی باشد، غمگین نمی شود بر آنچه از دست داده است.
ج) به دست آوردن روح غنا
امام صادق علیه السلام فرمود:ارْضَ بِمَا قَسَمَ اللَّهُ لَک تَکنْ غَنِیاً[4]
خشنود باش به آنچه خداوند برای تو روزی کرده تا غنی باشی.
دل چو غنی شد ز فقیری چه غم
روز رهایی ز اسیری چه غم
روز رهایی ز اسیری چه غم
د) آسایش بدن
امام علی علیه السلام فرمود:مَنْ رَضِی مِنَ اللَّهِ بِمَا قَسَمَ لَهُ اسْتَرَاحَ بَدَنُه[5]
کسی که راضی باشد به روزی الهی، بدنش در آسایش است.
ه) اجر و پاداش
امام صادق علیه السلام فرمود:مَنْ رَضِی الْقَضَاءَ أَتَی عَلَیهِ الْقَضَاءُ وَ هُوَ مَأْجُورٌ وَ مَنْ سَخِطَ الْقَضَاءَ أَتَی عَلَیهِ الْقَضَاءُ وَ أَحْبَطَ اللَّهُ أَجْرَه[6]
کسی که به قضا و قدر الهی راضی باشد، قضا و قدر بر او می آید در حالی که اجر و پاداش دارد و اگر کسی از قضای الهی ناخشنود باشد، باز قضای الهی بر او می آید و خداوند اجر و پاداش او را نابود می گرداند.
خداوند به حضرت داوود وحی کرد: «ای داوود! تو اراده می کنی، من هم اراده می کنم، امّا آنچه من اراده کرده ام، صورت خواهد گرفت، اگر تسلیم باشی به آنچه من اراده کرده ام، کفایت می کنم تو را از آنچه تو اراده کرده بودی و اگر تسلیم اراده من نباشی تو را به زحمت می اندازم و در نهایت فقط آنچه من اراده کرده ام خواهد شد.»[7]
ای خدا، ای از تو دل ها را نشاط
ای به یادت، جسم و جان را ارتباط
ای فلک سرگشته سودای تو
هستی عالم به یک ایمای تو
پرتو خورشید، نورافشان زتُست
آب و رنگ چهره خوبان زتُست
ای همه هستی ز نور هست تو
چشم امید همه در دست تو
از تو خواهم از عنایت یک نظر
تا نه جان دانم نه تن دانم نه سر
هر کجا دردی خریداری کنم
ای به یادت آه درد آلوده ام
راحت من روح من ریحان من
روضه من باغ من رضوان من [8]
ای به یادت، جسم و جان را ارتباط
ای فلک سرگشته سودای تو
هستی عالم به یک ایمای تو
پرتو خورشید، نورافشان زتُست
آب و رنگ چهره خوبان زتُست
ای همه هستی ز نور هست تو
چشم امید همه در دست تو
از تو خواهم از عنایت یک نظر
تا نه جان دانم نه تن دانم نه سر
هر کجا دردی خریداری کنم
ای به یادت آه درد آلوده ام
راحت من روح من ریحان من
روضه من باغ من رضوان من [8]
پی نوشت ها:
[1] . بحارالانوار، ج 68، ص 159؛ میزان الحکمه، ج 4، ص 202.
[2] . همان، ص 348.
[3] . همان، ج 71، ص 340.
[4] . بحارالانوار، ج 68، ص 135.
[5] . همان، ص 139.
[6] . میزان الحکمه، ج 4، ص 148؛ بحارالانوار، ج 68، ص 139.
[7] . میزان الحکمه، ج 4، ص 148.
[8] . طاقدیس، ص 364.
منبع: حوزه نت
