1- تأمین بنیه مالی
توجه به اعتدال و صرفه جویی در هزینه زندگی مایه بقا و توانایی مالی زندگی و در نتیجه، حافظ مناعت و شخصیت انسانی آدمی است.درآمد زندگی، مانند چشمه آبی است که در بستر رودی به جریان افتد. این آب اگر مهار نشود، به هدر می رود، ولی اگر در جای مناسبی سدّ زده شود و با محاسبه دقیق، مقدار ورودی آن تعیین و بر همان اساس راههای خروجی اندازه گیری شود، نه تنها آبی به هدر نمی رود، بلکه می توان از آن با برنامه ریزی صحیح استفاده خوبی برد و مقدار زیادی نیز ذخیره خواهد گشت تا در فصل تابستان- که سد با درآمد کمتری از آب و تقاضای بیشتری روبه روست- مورد بهره برداری قرار گیرد.
امام علی علیه السلام می فرماید:
میانه روی مایه فزونی ثروت و اسراف مایه تباهی آن است.[1]
و نیز همان حضرت می فرماید:
ای انسان! اگر از دنیا به اندازه رفع نیاز بخواهی، کمترین درآمد هم تو را بس است و اگر طالب زندگی مسرفانه و بیش از حد کفایت باشی، تمام درآمد دنیا هم تو را کافی نخواهد بود.[2]
چرخ زندگی در مسیر پرفراز و نشیب خود، همواره در خطر مواجهه با حادثه ها و اتفاقات غیرقابل پیش بینی قرار دارد. اندازه گیری در مخارج نسبت به درآمد، بر اساس ضرورت ها و پس از مقداری از مازاد بر مصرف، بنیان زندگی را تا حد زیادی در مقابله با این خطرها، محافظت خواهد نمود. این آینده نگری تنها در محدوده مسائل شخصی و خانواده نبوده بلکه فراتر از آن در اقتصاد جامعه و نظام حکومتی از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ زیرا حوادثی از قبیل زلزله های ویرانگر، سیل ها و طوفان های خانمان برانداز، جنگ و سایر سوانح غیر قابل پیش بینی، در هر زمان ممکن است برای جامعه پیش آید. مسئولان حکومتی باید همراه با تأمین نیازهای ضروری مردم و پرهیز از اسراف و تبذیر در اموال عمومی، مقداری از درآمد اضافی را برای شرایط اضطراری در نظر بگیرند.
2- نفی زمینه جرمهای مالی
اسراف موجب افزایش مخارج زندگی خواهد بود و در نتیجه وقتی درآمد طبیعی مشروع زندگی، جوابگوی آن هزینه سنگین نباشد، چنانچه انسان از وجود ایمانی ریشه دار و عمیق بی بهره باشد- که نوعاً کسانی که دارای یک چنین زندگی مسرفانه ای می باشند همین گونه هستند- به جرایم اقتصادی و اجتماعی کشیده خواهد شد.جرم هایی نظیر گرانفروشی، احتکار، رشوه خواری، دزدی و کلاهبرداری و.... کسی که اقتصاد و میانه روی را در مصرف پیشه خود ساخته، کمتر دچار چنین جرم هایی می شود.
3- کمک به نیازمندان
فاصله عمیق سطح زندگی بین فقیر و غنی، لکه ننگی است که هنوز از دامن بشریت زدوده نشده است. علی رغم تلاش انبیا و مصلحان در جهت تبدیل و کم کردن این فاصله تا کنون انسان جز در مواردی محدود موفق به حل آن نگردیده است. با میانه روی و ترک اسراف و کمک به نیازمندان می توان فاصله فقیر و غنی را کم نمود.
4- فزونی نعمت ها
یکی از آثار مثبت پرهیز از اسراف و شکر نعمت، فزونی نعمت ها است.پی نوشت ها:
[1] وسائل الشیعه، ج 15، ص 258
[2] همان، ص 241
منبع: حوزه نت
(b)-compressed.jpg)
