اغلب این خانه‌ها به صنعتگرانی مثل کشتی سازان، آهنگران نقره و مفرغ، شیشه گران، کفاشان، اسلحه سازان و نجاران اجاره داده می‌شد. این افراد ستون فقرات فبلادلفیا بودند. در قرن هجدهم خواربار فروش ها، کفاشان، کابینت سازان، خیاطان و ... که در خیابان الفرث زندگی می‌کردند، شغلشان را بیرون از خانه هایشان بردند. خانه هایی که در آن سکونت داشتند بین دو تا چهار طبقه بود و ساکنان اغلب از اتاق جلویی طبقه همکف به عنوان محل کار و فروشگاهشان استفاده می‌کردند درحالی که آشپزخانه و سطوح بالاتر به عنوان فضای خصوصی خانواده به کار می‌رفت.
در اواخر قرن نوزده و اوایل قرن بیستم، انقلاب صنعتی این خیابان و محله‌های اطراف را تغییر داد. شاید اولین تغییر ظهور یک کارخانه اجاق گاز در سال ۱۸۶۸ در ردیف خانه‌های مسکونی بود. در نهایت کارخانه‌ها خیابان الفرث را احاطه کردند. با گذشت سال ها، مهاجران ایرلندی، ایتالیایی و بعد‌ها روسی به این خیابان آمدند تا از در کارخانه‌های آن کار کنند.
پس از چند دهه، الفرث اهمیت خود را از دست داد و خانه‌ها از بین رفتند. در دهه ۱۹۳۰ انجمن کوچه الفرث تاسیس شد و آن‌ها شروع به جمع آوری پول برای خرید و بازسازی خانه‌ها کردند. امروزه این خیابان قدیمی‌ترین خیابان مسکونی ملی و نشانه تاریخ ملی به شمار می‌رود.
منبع: سایت برترینها
