تحقیقات متعددی به این احتمال اشاره کرده اند که عاطفه مثبت می تواند انگیزه ای ایجاد کند تا حالت مثبت را نشان دهد (ایزن و سیموندز، ۱۹۷۸؛ همچنین ر.ک: ایزن، ۱۹۸۷). یکی از تحقیقات اخیر نشان میدهد . مثلا به مردم در عاطفه مثبتی که ایجاد شده بود، احتمال کمک کردنشان به بیگانه - آنگاه که کمک کردن به گونه ای برای آنها ترسیم شده بود که در آنها احساس افسردگی ایجاد کرده بود - از کنترل ها کمتر بود (ایزن و سیموندز، ۱۹۷۸). این نتیجه به طور کلی، برخلاف یافته هایی است که نشان می دهند کسانی که احساس خوشحالی می کنند، احتمال کمک کردنشان به دیگران به مراتب بیشتر است (کاتینگهام، ۱۹۷۹؛ ایزن، ۱۹۷۰؛ ایزن و لوین، ۱۹۷۲). بنابراین، نتیجه تحقیقات ایزن و سیموندز (۱۹۷۸) نشان داد که عاطفه مثبت انگیزه ای ایجاد می کند که مانع از دست رفتن حالت مثبت می گردد. چنین انگیزه ای همچنین ممکن است به تنفر نسبی آزمودنی های دارای عاطفه مثبت مربوط باشد که در رویدادهای خاص مشاهده شده است (ایزن و گوا، ۱۹۸۷؛ ایزن و همکاران، ۱۹۸۸؛ ایزن و پاتریک، ۱۹۸۳؛ نیگرن و همکاران، ۱۹۹۹). در بخش مربوط به «تصمیم گیری»، در این باره بیشتر بحث شده است.
به عنوان نتیجه این مقدمه، کسانی که احساس خوشحالی می کنند ممکن است برای بازداشتن از تلف شدن حالت عاطفه مثبت، علاقه مند باشند عناوین منفی تر را به زمان دیگری محول کنند. در نتیجه، عاطفه مثبت ممکن است بر پاسخها، اجرای کار، یا پنهانی بودن پاسخ، به گونه ای متفاوت، بر کارهایی که در آنها مطلب منفی وجود دارد، اثر بگذارد.
به هر حال، نتایج تحقیقات متعدد نشان می دهند که نباید انتظار داشت انگیزه نسبت به حفظ عاطفه مثبت، در تأثیرات خود، به صورت خودکار عمل کند یا مطلق باشد یا سبب بی ارادگی و جهت گیری غیرعقلانی گردد، یا موجب تحریف انگیزه های منفی یا وظایف شود (ایزن و همکاران، ۱۹۸۵؛ ایزن و شالکر، ۱۹۸۲؛ اسکینن بور، ۱۹۷۶). افزون بر این، شواهد حاکی از آن اند که عاطفه مثبت، صرف نظر از هدایت مردم به چشم پوشی یا دفاع متقابل، نیازمند اطلاعاتی منفی است که سازگاری فعال را فراهم می سازد و باعث دفاع در مقابل وضعیت های مشکوکی خواهد شد که باید به آنها بپردازد (آسپینوال، ۱۹۹۸؛ آسپینوال و تیلور، ۱۹۹۷؛ تروپ و نتر، ۱۹۹۶؛ تروپ و پومرانتز، ۱۹۹۸). بنابراین، گویا عاطفه مثبت، اندیشه مؤثری درباره حتى مطلب منفی - در صورتی که مفید یا ضروری باشد - ایجاد می کند؛ هرچند این نیز مردم را به کناره گیری از توجه به مطلب غیر مطلوب رهنمونی می کند. این نیز شیوه دیگری است که با آن، عاطفه مثبت حل مسئله انعطاف پذیر را ایجاد می کند. عاطفه مثبت به سادگی، انگیزش کلی یا تلاش در زمینه تمام امور از طریق چیزی شبیه به انگیختگی کلی یا خلاقیت را افزایش نمی دهد، اما تحقیق اخیر نشان می دهد که عاطفه مثبت می تواند بر فرایندهای شناختی، که به انگیزش احتمالی (مورد انتظار) مربوط اند، اثر بگذارد.
در این شیوه، عاطفه مثبت ممکن است دست کم جنبه هایی از انگیزش را افزایش دهد (برای دریافت جزئیات بیشتر، ر.ک: کانفر ۱۹۹۰؛ وروم، ۱۹۹4). دو تحقیق اخیر که تأثیر عاطفه مثبت بر اجزای ترکیب دهنده انگیزش مورد انتظار (احتمالی را بیان می کنند - نشان داده اند که عاطفه مثبت اولا، می تواند این امید را افزایش دهد که تلاش، به بهبود کارهای دم دستی (نزدیک) خواهد انجامید؛ ثانیة، می تواند ارزش دریافتی از یک نتیجه را، خواه آن نتیجه برنده شدن یک بلیت بخت آزمایی باشد با کسب یک شغل ، افزایش دهد. عاطفه مثبت همچنین ارتباط مشهود بین عمل و نتیجه را برای توفیق در به دست آوردن یک شغل، و نه در برنده شدن بلیت بخت آزمایی، افزایش می دهد (ارز، ایزن و پوردی، ۱۹۹۹). این بدان معناست که برنده شدن یک بلیت بخت آزمایی نمی تواند تحت تأثیر تلاش یا عملکرد باشد. تحقیقات متعدد دیگری در سایر حوزه های پژوهش نیز یافته هایی موافق با آنچه شرح داده شد، گزارش می کنند. این تحقیقات نشان می دهند که عاطفه مثبت سبب افزایش لذت یا شادی ناشی از مطلب یا وضعیت نسبتا مثبت می گردد (گرایگر، ۱۹۸۹) و به دو نوع دیگر انگیزه - که ظاهرا از جانب عاطفه مثبت ایجاد شده است - اشاره می کنند: 1. انگیزش درونی (ذاتی)؛ ۲. تنوع (جست و جوی انگیزش) در بین دیگر امور مناسب و لذت بخش.
منبع: مجموعه مقالات تربیتی، عبد الرضا ضرابی،صص379-376، انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، چاپ اول، قم، ۱۳۸۸
