۲- دزدی: کودک به دلایل مختلفی دزدی می کند. کودک به دلیل نیاز مالی و عدم تأمین این نیاز از سوی والدین یا به دلیل کمبود توجه و محبت، دزدی می کند. ولی در گروه همسالان ناسالم، با الگوگیری از آنها و تحت تأثیرشان، به منظور جلب تأئید آنها، دست به این عمل می زند.
٣- ناخن جویدن: تحقیقات انجام شده، نشان می دهد که ناخن جویدن در کودک، در اثر احساس ناایمنی و اضطراب به وجود می آید.
۴- پرخاشگری: تنبیه شدید بدنی، انضباط خشک، تحقیر و سرزنش، عوارضی از جمله پرخاشگری را به همراه می آورند.
۵- دروغگویی: کودک ممکن است که دروغگویی را از والدین یا برای به دست آوردن خواسته خود و فرار از موقعیت ناخوشایندی، به دروغگویی مبادرت ورزد.
به طور کلی، بی پناهی کودک در محیط خانه، تنبیه بدنی شدید، زندانی کردن کودک و آزار وی، تحقیر و سرزنش، بی توجهی، عدم محبت متقابل، طرد کودک، ناضایتی، احساس ناایمنی، اضطراب و محرومیت مالی، سبب بروز ناهنجاریهای رفتاری در کودک می گردند. به عبارت دیگر، می توان گفت که برخورد ناصحیح والدین در محیط خانه و مربیان در مدرسه موجب بسیاری از ناهنجاریهای رفتاری در کودکان می شود.
به منظور پیشگیری از ناهنجاریهای رفتاری، باید بین خانه، مدرسه و مراکز تخصصی مشاوره ای، هماهنگی لازم وجود داشته باشد. چنانچه ارزشها و باورهای خانوادگی، متفاوت از عقاید و هنجارهای مدرسه باشد، این تعارض، می تواند زمینه ساز تشویق و نگرانی و در نتیجه، بسیاری از اختلالات رفتاری در کودک باشد.
نقش مشاوره در مدرسه و دوران ابتدایی، بسیار حساس و با اهمیت می باشد؛ البته مشاوره به تنهایی قادر به حل مشکلات کودک نبوده و برقراری ارتباط بین مشاور، والدین و معلم، بسیار ضروری است.
نقش مشاوره در مورد افرادی که به نوعی دچار نقص و محرومیت جسمی - حسی - حرکتی می باشند، از اهمیت وافری برخوردار است. دانش آموزانی که دچار مشکل جسمانی (معلولیت بدنی) هستند، حساسیت خاصی نسبت به نحوه برخورد اطرافیان دارند، در نتیجه، این امر بهداشت روانی آنها را به خطر می اندازد. اطرافیان هم باید به نحوی با این نقص برخورد نمایند که موجب احساس حقارت در وی نشوند.
این کودکان را باید به گروههایی که توانایی پذیرش آنها را دارند، هدایت نمود، نه گروههای برتری که موجب احساس ضعف کودک می گردند. بر مبنای تحقیقات انجام شده، حضور دانش آموزان ناشنوا یا کم شنوا در کلاسهای عادی و ابراز توجه کافی از سوی معلمان و همکلاسیها، می تواند موجب سازگاری این کودکان با افراد عادی گردد.
بنابراین، بهداشت روانی عامل بسیار مهمی است که نیازمند هماهنگی گروههای مختلف و برخوردهای سالم تربیتی، از بدو تولد کودک است و باید دقت کنیم که سلامت روانی کودکانمان را به خطر نیندازیم.
توانایی های کودکان بی شمار است. اگر آنها نمی توانند کاری را انجام دهند، علت آن ناتوانی نیست، بلکه علت اصلی آن آموزش ندیدن و تمرین نکردن است. اگر فرزند شما از انجام کاری خودداری می کند با این استدلال که او هنوز خیلی کوچک است، سعی کنید به او بفهمانید که انجام کارها ارتباطی به کوچک یا بزرگ بودن ندارد. کافی است افراد برای انجام کارها اراده کنند و تمام تلاش خود را به کار گیرند.
شاید در خانواده اقوام و آشنایانتان کودکانی را دیده باشید که در تصمیم گیری‌های پدر و مادر خود مشارکت می کنند یا به قول معروف گنده تر از خودشان حرف می زنند و رفتار می کنند، به نظر شما این نشانه باهوش بودن کودک است یا نوعی بلوغ زودرس است؟ ممکن است تصور کنید چنین کودکی نابغه است! اصولا خوب است بچه‌ها بیشتر از سن شان بفهمند یا خیر؟ خانم دکتر پروین ناظری در این رابطه توضیح می دهند...
آیا تا به حال پدر و مادری به شما مراجعه کرده اند که بگویند فرزند ما بیشتر از سنش می فهمد و راه حلی از شما بخواهند؟ البته به این صورت نه! چون مردم فکر می کنند رفتار کردن و صحبت کردن کودک مثل بزرگسالان، نشانه هوش و نبوغ اوست اما بسیاری از افراد می گویند کودک شان سوالی یا سوالاتی می پرسد که یا جوابش را نمی دانند یا نمی توانند با توجه به سنش، توضیح درستی به او بدهند. مثلا سوال هایی در زمینه زندگی زناشویی با موضوعات اقتصادی و اجتماعی می پرسند که توضیح آن نیاز به دانستن خیلی موارد دیگر دارد.
به نظر شما خوب است که کودکی سوالات بزرگتر از سن خودش بپرسد یا بیشتر از سنش بفهمد یا رفتار کند؟ بستگی به عوامل زیادی دارد. گاهی اوقات پدر و مادر اطلاعات زیادی در اختیار فرزندان خود می گذارند که با این اطلاعات، ضروری است که موجب رشد و تکامل بیشتر آنان می شود و یا اطلاعات غیرضروری به آنان می دهند. مثلا پای اینترنت و تلویزیون و فیلم های ویدیویی خانگی می نشینند و هر چه که پخش می شود، می بینند.
منبع: کودکان نابغه و باهوش، فاطمه تقدسی‌نیا، نوید حکمت،صص218-215 و 279-178، چاپ دوم، قم، 1396
