این شعر زیبا و احساسی که توسط استاد شهریار خطاب به نیما یوشیج سروده شده است…
| نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم | سرپیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم |
| من از دل این غار و تو از قله آن قاف | از دل به هم افتیم و به جانانه بگرییم |
| دودیست در این خانه که کوریم ز دیدن | چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم |
| آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان | شمعیم که در گوشه کاشانه بگرییم |
| من نیز چو تو شاعر افسانه خویشم | بازآی به هم ای شاعر افسانه بگرییم |
| از جوش و خروش خم وخمخانه خبر نیست | باجوش وخروش خم وخمخانه بگرییم |
| با وحشت دیوانه بخندیم و نهانی | در فاجعه حکمت فرزانه بگرییم |
| با چشم صدف خیز که بر گردن ایام | خرمهره ببینیم و به دردانه بگرییم |
| بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار | جغدی شده شبگیر و به ویرانه بگرییم |
| پروانه نبودیم در این مشعله باری | شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم |
| بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما | با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم |
| بگذار به هذیان تو طفلانه بگرییم | ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم |
شاعر: شهریار
