به همین جهت، در دعاها نیز باید روزی کافی را از خدا خواست و از روزی زیاد یا کم، دوری جست. معصومان (علیهم السلام) که انسان معیاراند، در دعاهای خود، روزی کافی را در خواست می‌کنند و از روزی کثیر و قلیل دوری می جسته‌اند. به نقل از امام باقر (علیه السلام)، امام زین العابدین (علیه السلام) هماره این دعا را می‌خواند و در آن، روزی کافی و برآورده شدن همه نیازها را به منظور پیوند زدن با آخرت طلب می‌کند، بدون کمی روزی که موجب تیره بختی و اندوه می‌گردد و با فراوانی روزی که موجب غفلت و بیهودگی می‌شود:« بار خدایا! از تو نیکی معیشت می‌خواهم، چنان که با آن، همه نیازهایم را برآورم و زندگانی‌ام را به آخرت پیوند زنم، بدون آن که مرا در دنیا به ناز پروری و دچار سرکشی شوم یا چنان بر من تنگ گیری که به تیره بختی افتم. روزی حلال خود را با گشایش نصیبم فرما و از افزون بخشی خویش، نعمت پیاپی و بی منت و بی کم و کاست عطایم فرما؛ سپس با نعمت فراوانت که شکوهش مرا می فریبد و زیبایی‌اش مفتونم می‌سازد، مرا از شکر نعمت خویش غافل مگردان؛ و چندان روزی‌ام را اندک مساز که دست‌رنجم کفافم را ندهد و قلبم از اندوه آن پر شود. ای خدای من! بدین سان، از بدان آفریدگانت بی نیازم ساز و مرا به خشنودی خود نائل گردان.» امام باقر(علیه السلام) نیز این گونه دعا می‌کند:« بار خدایا! مرا روزی حلال عطا فرما که کفایتم کند، و روزی‌ای نده که مایه سرکشیام باشد، و به فقری که به سبب تنگنای آن، به تیره بختی افتم، دچارم مکن. مرا بهره فراوان در آخرتم و روزی گشادۂ گوارای شیرین در دنیایم عطا فرما.»
امام صادق (علیه السلام) نیز این گونه دعا می کرده است:« بار خدایا! از تو روزی روز به روز می‌خواهم، نه روزی فراوان که مایه سرکشیام گردد. قابل توجه این که این امر در دعای برای دیگران نیز باید رعایت شود. جالب این که پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) برای دوستداران خود، کفاف، و برای دشمنان خود، کثرت را خواسته است و این گونه به درگاه خداوند متعال دعا می‌کند:« بار خدایا! محمد و خاندانش و نیز هر که محمد و خاندانش را دوست بدارد، پاکدامنی و روزی کافی نصیب فرما و آن کس را که به محمد کینه می ورزد، مال و فرزند فراوان ببخش.» وقتی ثلعبة بن حاطب از پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) خواست که برایش دعا کن تا خداوند مال به او بدهد، پیامبر(صلی الله علیه و اله و سلم) در پاسخ فرمود:« مال اندکی که شکرش را به جای آوری، بهتر از مال فراوانی است که نتوانی آن را شکر کنی.» نیز توصیه می‌فرماید که هر گاه خواستید برای یهودی یا مسیحی دعا کنید، بگویید «خدا مال و فرزندت را زیاد کند!». امام زین العابدین (علیه السلام) نقل می‌کند که روزی پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) بر شترچرانی گذر کرد و کس فرستاد تا از او چیزی برای آشامیدن بخواهد. شتربان گفت: «آنچه در پستان شتران است، صبحانه مردم قبیله است و آنچه در ظرف‌های ماست، غذای شام‌شان». پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) فرمود: «بارخدایا! مال و فرزندان او را فراوان ساز»سپس به گوسفندچرانی گذر نمود و کس فرستاد تا از او چیزی برای آشامیدن بخواهد. وی گوسفندها را دوشید و هر چه در ظرف داشت، در ظرف پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) ریخت و نیز گوسفندی برای ایشان فرستاد و پیغام داد: «این چیزی است که نزد ما آماده بود؛ اگر می‌خواهی، آن را افزون کنیم». پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) فرمود: «بار خدایا! او را به قدر کفاف روزی ده». یکی از یارانش گفت: «ای پیامبر خدا ! آن را که خواهشت را رد کرد، چنان دعا فرمودی که ما همه دوستار آنیم؛ و برای این که خواهشت را روا نمود، چنین دعا فرمودی که ما همه آن را ناخوش میداریم! پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله و سلم) فرمود: «همانا آنچه کم باشد و کفایت نماید، بهتر از آن است که فراوان باشد و بفریبد. بار خدایا! محمد و خاندان محمد را به قدر کفاف روزی بخش».
منبع: الگوی اسلامی شادکامی، دکتر عباس پسندیده، صص316-313، مؤسسه علمی فرهنگی دار‌الحدیث، قم، چاپ دوم، 1394
