بررسی اختلال پرخوری در زنان مسن

اختلالات خوردن، زنان مسن تر را نیز گرفتار میکنند!

اختلالات خوردن ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد، اما شرایط اجتماعی برخی از زنان مسن تر را از جستجوی کمک، باز میدارند. در اینجا چند راه برای مبارزه با این اختلال وجود دارد. حدود ۳۰ میلیون آمریکایی دچار اختلال خوردن هستند.

هنگامی که شما در مورد بی اشتهایی عصبی، بولیمیا و پرخوری عصبی فکر می کنید، احتمالا دختران نوجوان یا جوان در ذهن شما به تصویر در می آیند. چرا که اختلالات خوردن در اوایل زندگی ظاهر می شوند و در زنان بیشتر از مردان رایج هستند. اما برآورد شده است که حدود ۱۳ درصد از زنان بالای ۵۰ سال با اختلالات خوردن زندگی را سپری می کنند.

مراکز درمان اختلالات خوردن مانند مرکز رنفور، در دهه گذشته افزایش ۴۲ درصدی در زنان بالای ۳۵ سال که به دنبال کمک برای چنین اختلالاتی به این مرکز مراجعه کرده اند، گزارش میدهد.

و چون زنان مسن ممکن است علائم را تشخیص ندهند یا تمایلی به پذیرش ابتلا به این اختلال ندارند، مشکل ممکن است بزرگتر از آن چیزی باشد که ما تصور میکنیم. تحولات زندگی می توانند اختلالات خوردن را تحریک کنند. دنا کابررا، مدیر کل بالینی مرکز رُزوود برای اختلالات خوردن در آریزونا، به هلث لاین اظهار داشت، دلیل اینکه زنان مسن تر دچار اختلالات خوردن میشوند، متفاوت است.

برخی از آنها ممکن است اختلالات خوردن را در دوران نوجوانی خود داشته باشند و چند دهه بهبودی آنها طول بکشد، و اکنون که مسن تر هستند، اختلال آنها عود کرده است. برخی دیگر ممکن است برای مدت طولانی با غذا و اضافه وزن دل مشغولی داشته اند، اما تا به حال هرگز به خطر نیافته اند.

کابرارا توضیح داد که از دست دادن وضعیت ظاهری در جهان جوان گرای امروز نیز می تواند به ایجاد اختلالات خوردن یا تحریف تصویر بدن دامن بزند. وی افزود عوامل دیگر شامل مرگ یکی از عزیزان، طلاق، بیماری های تروماتیک و از دست دادن ناگهانی آرامش درونی، باعث ایجاد چنین اختلالاتی میشوند.

جولی هنگام نوجوانی خود را درگیر خوراکی ها و وزن کرده بود.

او گفت:قبل از رفتن به دبیرستان، وزن زیادی از دست دادم. سپس از دوستانم درباره بولیمیا چیزهایی شنیدم. به نظر می رسید بولیمیا راه خوبی برای حفظ وزن باشد.

اکنون جولی ۴۷ ساله، (که خواسته بود نام خانوادگی اش فاش نشود) اعتراف کرد که اختلال خوردن خود را از اطرافیان پنهان میکند.

او توضیح داد: به نظر می رسد در ۴۰ سالگی شما راحت تر هستید، زیرا هیچ کس نگران شما نیست.

در طی درمان، جولی متوجه شد که اختلالات خوردن او حداقل تا حدی ناشی از عدم حضور مکرر همسرش به علت شغلی که دارد، است. او برای شیفت های شبانه همسرش و سفرهای خارج از شهر او، با ذخیره کردن خوارکی ها برای تفریح و خوش گذرانی برنامه ریزی میکرد.

کیمبرلی هرشنسون، درمانگری در شهر نیویورک، در زمینه اختلالات خوردن و تصویر بدن تخصص دارد.

او به هلث لاین گفت: زندگی پر از دوره های گذرا است، به ویژه هنگامی که شما پا به سن می گذارید، و این مسئله بر رفتار خوردن و تصویر شما از بدنتان تأثیر می گذارد.

هرشنسون گفت: معمولا وقتی کسی در دوران نوجوانی با اختلال خوردن دست و پنجه نرم می کند، بعد از آن در زندگی مستعد عود این اختلال است. اگر در تمام طول زندگی رابطه سالمی با غذا داشته باشید بعید است که در دوران میانسالی دچار اختلال خوردن شوید – گرچه این اتفاق می افتد.

وی توضیح داد هنگامی که احساس می کنید همه چیز از کنترل خارج شده است، ممکن است سعی کنید از طریق غذا و مسائل بدن کنترل را بدست آورید.

هرشنسون گفت: این عمل در واقع یک مکانیزم مقابله ناسالم است که وقتی فرد در دوره ای از زندگی با مشکلی مواجه می شود این کار را می کند.

درمان ممکن است برای خانم های مسن متفاوت باشد

کابررا گفت: برای کسانی که در دوران میانسالی به بعد دچار این مشکل میشوند، مشکلات درمانی منحصر به فردی وجود دارند.

زنان مسن تر ممکن است برای تغییر شرایط چرخه زندگی عادی خود نیاز به کمک داشته باشند. زنان مسن تر ممکن است سخت تر درمان را قبول کنند.

کابررا توضیح داد: تجربه من این است که با توجه به فشارهای زندگی حرفه ای، خانوادگی، منابع مالی و زندگی خانوادگی، برای زنان مسن تر ممکن است سخت تر باشد که زمانی را صرف درمان و اولویت دادن به این اختلال کنند. همچنین ممکن است مراقبت و احساس دلسوزی برای خود، برای آنان مشکل تر باشد. همچنین، بعدها در زندگی، این رفتارها بیشتر تبدیل به عادت شده و ترک آنها ممکن است دشوارتر شود.

عواقب سلامتی این اختلال در هر سنی جدی هستند.

هرشنسون گفت: وقتی شما جوان هستید، بدن شما می تواند بیشتر مقاومت کند.

هنگامی که شما مسن تر می شوید، محدودیت و پاکسازی تاثیر بیشتری دارد و شما نمی توانید به سرعت به عقب برگردید.

جولی هنگامی که جوان بود درمان نشد.

او گفت: من از برادر بزرگترم بیشتر از همه می ترسیدم، او هر وقت که من بعد از غذا برای پاکسازی (استفراغ عمدی) به دستشویی می رفتم به پدر و مادرم می گفت. این مسئله پیچیده تر شد، زیرا او همیشه مراقب من بود.

در این شرایط همه چیز متفاوت بودند.

او توضیح داد:همان طور که بزرگتر شدم، اندکی با بولیمیا مبارزه کردم، اما با گفتن اینکه به خاطر میگرن استفراغ میکنم توانستم این اختلال را پنهان کنم. اما پاکسازی در واقع باعث ایجاد میگرن شد، بنابراین استفراغ کردن باعث شد تا روزها در تختخواب باشم. بنابراین، به تدریج استفراغ عمدی را کنار گذاشتم.

جولی تاکنون یک برنامه پرخوری (binge eating) 10 هفته ای را گذرانده است و یک سال در کلینیک اختلالات خوردن اختلال خود را پیگیری کرده است.

شناخت علائم

به گفته کابررا، تغییرات در الگوهای خوردن، رژیم غذایی یو یو و تغییرات وزن میتوانند نشان دهند که آیا یک فرد مبتلا به اختلال خوردن هست یا خیر.

همچنین ورزش وسواسی، اضطراب و افزایش انزوا میتوانند نشانه های این اختلال باشند.

هرشنسون می گوید بسته به افراد این نشانه ها متفاوت هستند.

بعضی افراد ممکن است تشخیص ندهند که دچار اختلال خوردن هستند و وقتی متوجه میشوند شگفت زده خواهند شد. برخی دیگر ممکن است حتی بیشتر عقب نشینی کنند و گوشه گیر شوند.

او هشدار داد: بهترین کار این است که اجازه دهید شخص بداند که شما او را دوست دارید و مراقبت او هستید و همیشه با او صحبت کنید. برای پیدا کردن پشتیبانی لازم به آنها کمک کنید. اما وقتی با کسی برخورد می کنید مراقب باشید. آنها ممکن است بسیار دفاعی باشند و بگویند که هیچ مشکلی ندارند.

هرشنسون گفت زنان مسن تر ممکن است به خاطر ننگ داشتن یک بیماری مربوط به دوران جوانی و نوجوانی احساس شرمساری کنند.

او گفت: مراجعه کنندگان مسن تر من ( من دو بیمار در سن ۵۰ سالگی دارم) به مراکز درمانی نمی روند.

راه هایی برای رهایی از این اختلال وجود دارند.

اختلالات خوردن پیچیده هستند.

کارربرا توصیه میکند: به خاطر قدرت اراده یا عدم تعهد نیست که آنها قادر نیستند خودشان را بهتر کنند. اختلالات خوردن یک نوع بیماری است. کمک، پشتیبانی و بهبودی در دسترس است.

هرشنسون با این توصیه موافق است.

اگر دچار اختلال خوردن هستید، خودتان را سرزنش نکنید. شما می توانید راه های سالم تری برای مقابله با این اختلال پیدا کنید. بدانید که تنها نیستید. گروه های پشتیبانی در سراسر کشور، در جامعه و در فضای مجازی وجود دارند. شما مجبور نیستید برای همیشه با این اختلال زندگی کنید. راه هایی برای رهایی از اختلال وجود دارند، اما کار و زمان می طلبد.

وی افزود: این احتمالا بهترین توصیه ای است که می توانم بکنم. شما باید به فکر خود باشید و اختلال خوردن خود را جداگانه تصور کنید. درست است که شما احتمالا می خواهید دوستانی داشته باشید و با آنها معاشرت کنید و خوب بخورید و از خودتان مراقبت کنید. اما اختلال خوردن مغز شما را زیر سلطه خود قرار داده است.

در واقع سعی کنید بفهمید که اختلال خوردن نباید شما را تحت تسلط خود قرار دهد. به زبان آورید که اختلال خوردن به شما می گوید که شما سزاوار خوردن نیستید یا اینکه شما نیاز به خوردن ندارید، اما لازم نیست که این کار را انجام دهید.

جولی هنوز در فراز و نشیب های درمان قرار دارد. او اعتقاد ندارد که میتواند واقعا از اختلال خوردن برای همیشه رهایی یابد.

جولی گفت: من به زنان می گویم که کلینیک اختلالات خوردن منبعی عالی برای کمک است. من یک برنامه سرپایی ۶۰ روزه چهار ساعت در هفته را به اتمام رساندم و سپس یک سال تحت درمان گروهی و درمان یک به یک قرار گرفتم. زنانی که در گروه درمانی خود ملاقات کردم شگفت انگیز بودند. من چیزهای زیادی از آنها آموختم.

او گفت.همچنین، ممکن است مدتی طول بکشد تا درمانگر مناسب پیدا کنید. من تا به حال چند درمانگر داشته ام که واقعا با آنها ارتباط برقرار نمی کردم. وی افزود: تسلیم نشوید. درمانگر مناسب برای شما پیدا خواهد شد.

منبع: سایت راستینه