مثل دونده‌ای که به هوای زودتر رسیدن به خط پایان، تند می‌دود و نفس‌نفس می‌زند، من هم دارم نفس‌نفس می‌زنم. من خیلی فکر کردم. دیدم خط پایان همه‌ی آرزوهای من، تویی. لبخند تو اگر باشد، انگار من برنده شده‌ام. تو اگر راضی باشی، همه‌ی قشنگی‌های دنیا توی مشت من خواهد بود.
رضایت تو، یک هدیه‌ی ارزشمند هم پشت سرش دارد: «رحمت».
رحمت یعنی تو برایم دست‌‌ودل‌بازی کنی. آرزوهایم را هلپ هلپ برآورده کنی و حال دلم را خوب کنی و اتّفاق‌های قشنگی توی زندگی‌ام بیفتد. مثل نمره‌های عالی، رحمت تو هم در کارنامه‌ی زندگی‌ام می‌درخشد. راستی! تو به چه کسانی رحمت خاص خود را هدیه می‌دهی؟
کتاب عزیزت یک چیزهایی توی گوشم گفته که دوست دارم با تو مرور کنم. دوست دارم تو بگویی باید چه کنم که برسم به این چیزهای خوب. گفتی هدیه‌ی ویژه‌ام را برای کسانی کنار می‌گذارم که مراقب رفتارشان باشند.1 این مراقبت، شامل لحظه‌لحظه‌ی من می‌شود، چه وقتی که تنها هستم و چه وقتی که تنها نیستم. این لحظه‌ها باید توی مشتم باشند و از دستم در نروند.
تو از من دو کار دیگر هم خواسته‌ای که اگر انجامش دهم، رحمت ویژه‌ات مال من خواهد شد. از الان توی دلم غوغایی به‌پاست. تو گفتی صدقه بده. صدقه هم که خوب می‌دانم فقط پول نیست؛ می‌شود مهربانی به خواهر و برادر هم باشد؛ می‌شود کمک درسی به یک دوست باشد، حتی می‌شود مشارکت در برآورده شدن یک آرزوی ساده برای کسانی باشد که شاید به کمک مالی یا فکری نیاز دارند. من از الان حاضرم اهل صدقه دادن باشم. این‌طور تمرین خوبی می‌کنم.
کار دیگری هم که از من خواسته‌ای این است که کلمه به کلمه‌ی کتاب عزیزت را باور کنم. بفهمم که این کلمات نورند و حرف‌های مهمّی برای من دارند. این را هم با کمک خودت باید شروع کنم. شاید این نامه‌ی اوّلم به تو، مقدّمه‌ی همین باشد تا ثابت کنم این کلمه‌ها را باور دارم!
پی نوشت:
1. سوره‌ی اعراف/ آیه‌ی156
منبع: مجله باران
