چگونگی پرورش مواد غذایی توسط مردم و نحوه استفاده ما از زمین امری مهم، هرچند غالباً مغفول، در ایجاد تغییرات آب و هوایی است. در حالی که اکثر مردم نقش سوزاندن سوخت های فسیلی در گرم شدن جو را می دانند، در مورد تغییرات لازم برای آوردن کشاورزی در خطی در راستای یک جهان "صفر خالص" (یعنی جهانی بدون انتشار گازهای گلخانه ای) بحث کمتری شده است.

اما انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از سیستم جهانی غذا در حال افزایش است. تا زمانی که تغییرات چشمگیری در نحوه تولید و رساندن غذا از مزارع به سر میزها ایجاد نشود، جهان اهداف آب و هوایی توافقنامه پاریس را از دست خواهد داد حتی اگر بلافاصله استفاده از سوخت های فسیلی را کنار بگذاریم.
جهان باید متناسب با کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه ای که در طی بیماری همه گیر COVID-19 اتفاق افتاده است، تلاش بیشتری کند و هر سال خود را به کاهش های مشابه مجبور کند.در یک مقاله جدید، من و همکارانم کشف کردیم که چطور انتشارهای ناشی از سیستم غذایی ریشه در بودجه های کربن باقی مانده دارند که هدف آن محدود نگاه داشتن دمای کره زمین به اندازه 1.5 یا 2 درجه سانتیگراد بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن است. ما تخمین زده ایم که اگر سیستم های غذایی جهانی با سرعت فعلی توسعه یابند - که به عنوان یک مسیر "معمول مانند تجارت" شناخته می شود - افزایش حاصل از انتشار در این حوزه ها به تنهایی ممکن است به اندازه کافی گرمایشی ایجاد کندکه تحت تأثیر آن دمای متوسط زمین در دهه 2060 بیش از 1.5 درجه سانتیگراد افزایش یابد.

خبر خوب این است که این نتیجه اجتناب ناپذیر نیست. در مورد آن چه می خوریم و نحوه پرورش آنها پیشرفت هایی وجود دارد که قابل دستیابی هستند و هم اکنون می توان آنها را دنبال کرد.

بودجه های کربنی

به لطف توافق نامه پاریس، جهان یک هدف بین المللی توافق شده ای دارد که گرمایش یا افزایش دمای کره زمین را زیر 2 درجه سانتیگراد نگه دارد و برای 1.5 درجه سانتیگراد تلاش کند.

برای رسیدن به هر هدف دمایی مشخص، بودجه کربنی ثابتی وجود دارد – که عبارت است از مقدار محدودی از CO₂که می تواند قبل از این که دمای کره زمین از حد مجاز عبور کند، ساطع شود. این پیوند شگفت آور مستقیم بین انتشارهای CO₂ و دمای کره زمین به دانشمندان کمک می کند تا اهداف مفیدی را برای کاهش انتشارها قرار دهند. دستیابی به این هدفِ دمایی به معنای حفظ کل انتشارهای CO₂ در محدوده بودجه کربنی با کنار گذاشتن تدریجی سوزاندن سوخت های فسیلی است به طوری که قبل از تجاوز از بودجه، به انتشار خالص صفر برسیم.
روی آوردن به رژیم های غذایی سالم که دارای پایه گیاهی باشند و کالری کمتری داشته باشند یا کاستن از ضایعات غذایی، می تواند به همین تعداد از مردم اجازه دهد که با تولید کلی کمتری از مواد غذایی و به جا گذاشتن اثر محیطی کمتر تغذیه شوند.همین امر در مورد انتشارهای CO₂ ناشی از کشاورزی صادق است. ما باید منابع انرژی مورد نیاز مزارع و تولید مواد غذایی را از سوخت های فسیلی به انرژی های تجدید پذیر تبدیل کنیم، در حالی که همزمان باید جنگل زدایی را که زمین های کشاورزی جدید ایجاد می کند متوقف نماییم.

اما در این جا همه چیز پیچیده می شود، زیرا CO₂ فقط بخش نسبتاً کوچکی از کل انتشارهای ناشی از سیستم های غذایی را تشکیل می دهد. در انتشارهای ناشی از کشاورزی، اکسید نیتروژن (N₂O) ، که بیشتر ناشی از کودهای پخش شده در مزارع (اعم از کودهای مصنوعی و حیوانی) است، و متان(CH₄)، که عمدتاً توسط دام های نشخوارکننده مانند گاو و گوسفند و کشاورزی برنج تولید می شود، غلبه دارند. بنابراین چگونه این دو گاز در بودجه های کربن ما قرار می گیرند؟

تصویر: نمایی هوایی از یک محوطه محصور پر از گاو. آروغ های متانی گاوها و سایر دام ها به طور قابل توجهی در گرم شدن کره زمین نقش دارند. فیلم ساز فرناندو / شاتر استوک

اکسید نیتروژن حدود یک قرن در جو دوام می آورد و باعث می شود عمر آن نسبتاً طولانی باشد (البته عمرش همچنان بسیار کوتاه تر از عمر متوسط CO₂است). هر انتشار N₂O به طریقی مشابه با خودِ CO₂ از بودجه کربن می کاهد.

متان فقط یک دهه بعد از انتشار در هوا، در جو باقی می ماند. هر انتشار باعث گرم شدن قابل توجه اما نسبتاً کوتاه می شود، اما به گرم شدن طولانی مدت کمک نمی کند و بودجه کربن موجود را به همان روش CO₂ یا N₂O کاهش می دهد. برای محاسبه این کاهش، ما از روش جدیدی استفاده کردیم که با متان به گونه ای متفاوت از گازهای دارای طول عمر بیشتر رفتار می کرد تا بتواند آن را در بودجه های کربن لحاظ کند.

نگاه داشتن گرمایش زیر 2 درجه سانتیگراد

با استفاده از این چارچوب جدید، ما در نظر گرفتیم که چگونه انتشارهای ناشی از سیستم غذایی ممکن است در بسیاری از سناریوها بر بودجه کربن باقی مانده جهان تأثیر بگذارد. این ها شامل مواردی است که ممکن است رخ دهد اگر رژیم غذایی معمول را کم و بیش پایدار سازیم، اگر افراد غذای کمتری را هدر دهند، یا اگر مزارع از همان مقدار زمین مواد غذایی بیشتری تولید کنند.
ما باید منابع انرژی مورد نیاز مزارع و تولید مواد غذایی را از سوخت های فسیلی به انرژی های تجدید پذیر تبدیل کنیم، در حالی که همزمان باید جنگل زدایی را که زمین های کشاورزی جدید ایجاد می کند متوقف نماییم.با توجه به این که جمعیت انسانیِ رو به افزایشی وجود دارد که به طور متوسط بیشتر غذا می خورند – و بیشتر از انواع غذاهای متمرکز بر انتشارهای بیشتر مانند گوشت و لبنیات استفاده می کنند - جهان در مسیر عبور از بودجه تعیین شده کربن برای محدود کردن گرمایش به 1.5 درجه سانتیگراد است. این عبور تنها ناشی از انتشارهای حاصل از سیستم غذایی است، و سهم بزرگی از بودجه 2 درجه سانتیگرادی را به خود اختصاص می دهد.

اما امکان تغییرات زیادی وجود دارد که می توانیم برای جلو گیری از بروز این امر اتخاذ کنیم. روی آوردن به رژیم های غذایی سالم که دارای پایه گیاهی باشند و کالری کمتری داشته باشند یا کاستن از ضایعات غذایی، می تواند به همین تعداد از مردم اجازه دهد که با تولید کلی کمتری از مواد غذایی و به جا گذاشتن اثر محیطی کمتر تغذیه شوند. بهبود روش های کشاورزی، از جمله استفاده کار آمدتر از کودها، می تواند به تولید مواد غذایی بیشتر با منابع کمتر کمک کند. این تغییراتِ قابل دستیابی هستند که با عمل شدن آنها به گونه ای قابل توجه انتشارهای ناشی از سیستم غذایی کاهش می یابد.
برای رسیدن به هر هدف دمایی مشخص، بودجه کربنی ثابتی وجود دارد – که عبارت است از مقدار محدودی از CO₂که می تواند قبل از این که دمای کره زمین از حد مجاز عبور کند، ساطع شود.حتی بهتر از این، اجرای همه این اقدامات می تواند واقعاً بودجه کربنی کل را که جهان باقی گذاشته است گسترش دهد. اگر میزان مواد غذایی مورد نیاز دنیا و نحوه تولید آن به دقت برنامه ریزی شده باشد، می توان زمین بیشتری را برای اهداف دیگر آزاد کرد. این شامل یک باز خوانی است که باعث گسترش زیستگاه های وحش در زمین های کشاورزی سابق می شود، تنوع زیستی را تشویق می کند، و روال ورود کربن را از جو به داخل گیاهان ترمیم می کند.

تصویر: یک جفت لک لک بزرگ و سفید در لانه ای بالای یک درخت بلوط بزرگ ایستاده اند. در املاک Knepp در ساسکس، انگلستان، زمینی که قبلاً برای کشاورزی استفاده می شد مجاز به بازگشت به حالت اولیه اش شده است. SciPhi.tv/Shutterstock

مردم همیشه ترجیحات غذایی متفاوتی دارند و تغییرات آب و هوایی می تواند میزان توانایی در بهبود کارایی کشاورزی را محدود کند، حتی اگر گرم شدن هوا زیر 1.5 درجه سانتیگراد باشد. اما حتی اگر بعضی از استراتژی ها فقط تا حدی انجام شود، پیگیری چندین روش به طور همزمان می تواند به طور قابل توجهی انتشارهای ناشی از سیستم غذایی را به طور کلی کاهش دهد.

نگه داشتن گرمایش کره زمین در حد 1.5 درجه سانتیگراد فضای خیلی کمی برای تکان خوردن به دنیا می دهد. ضروری است که انتشار سوخت های فسیلی در اسرع وقت از بین برود. جهان باید متناسب با کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه ای که در طی بیماری همه گیر COVID-19 اتفاق افتاده است، تلاش بیشتری کند و هر سال خود را به کاهش های مشابه مجبور کند.
چگونگی پرورش مواد غذایی توسط مردم و نحوه استفاده ما از زمین امری مهم، هرچند غالباً مغفول، در ایجاد تغییرات آب و هوایی است.ما نشان داده ایم که اگر - و این یک اگرِ بزرگ است - جهان واقعاً موفق به دفع کربناسیون به همین سرعت شود، ما فرصت خوبی داریم که انتشارهای ناشی از سیستم غذایی را به اندازه کافی پایین نگه داریم تا گرمایش را بین 1.5 و 2 درجه سانتیگراد محدود کنیم. دیگر نمی توانیم برای رسیدن به این مهم وقت بیشتری تلف کنیم.

منبع: جان لینچ، University of Oxford