مدفون در این بقعه، شاهزاده ابراهیم است که در نسبش اختلاف است: برخی وی را از نسل زین العابدین (علیه السلام) و عده ای دیگر از اعقاب امام کاظم (علیه السلام) میدانند.
زمان ساخت اتاق برای قبر شاهزاده ابراهیم اطلاعی در دست نیست؛ آنچه مسلم، این است که در چند نوبت بازسازی شده که آخرین آن مربوط به سال ۱۳۸۷ خورشیدی وبه سرپرستی آقای عوض همدمی زاده صورت گرفته است. اکنون اتاقی از جنس بلوک وسیمان، در ابعاد 6.95 در5.75 سانتی متر دارد؛ درب آهنی 1.20 متری آن رو به شرق و درون ایوانی ستون دار که در ضلع شرقی واقع شده؛ باز می شود. دیوارهای داخلی اتاق تا ارتفاع 1.10 متری سیمان سفید و بقیه، پوشش گچ دارد. کف، سیمانی وفرش، موکت و گبه است و سقفش تیرچه و بلوک است. بر فراز اتاق، گنبدی کله قندی و سبز رنگ قرار دارد که در ساقه اش چهار دریچه جهت نورگیری تعبیه شده است. قبر مستطیل شکل و سیمانی شاهزاده ابراهیم دارای، ارتفاع ۱۲، طول 1.60 و عرض 60 سانتیمتر است که در وسط اتاق واقع شده است. روی قبر، صندوقی چوبین به ابعاد55 در 1.6 و ارتفاع 64 سانتی متر قرار دارد که روش پارچه ای سبز انداخته اند. می گویند دارای سنگ قبریست بسیار قدیمی که درون قبر به فاصله نیم متری قرار دارد؛ بعید نیست که این گفته صحیح باشد؛ زیرا در گذشته از ترس این که مبادا امامزادگان شناسایی و مورد بی حرمتی واقع شوند، سنگ مزارشان به صورت وارونه درون قبرشان دفن می شده است.
این زیارتگاه، نزد اهالی محل دارای قداست بالایی است. آنها در ایام تاسوعا و عاشورا، آن جا گرد آمده و مراسم عزاداری حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) و یاران با وفایش را برگزار می کنند. هنگام حوادث ناگوار و بروز مشکلات نیز در این محل حاضر و با واسطه قرار دادن صاحب بقعه از خدا می خواهند حوائج شان بر آورده شود. برخی بر این باورند که این امامزاده، دفن اموات در جوارش را قبول ندارد و اگر چنان چه مردهای دفن کنند از قبر بیرون می آورد. نیز اعتقاد دارند اگر کسی آن جا مرتکب عمل زشتی شود او نهیب میزند. درخت گز کهنسالی در نزدیک اتاق بقعه است که نزد بومیان مقدس و بریدن شاخه هایش بد یمن می دانند.
بقعه شاهزاده ابراهیم حیاطی دارد با دیوارهای کوتاه از بلوک و سیمان؛ و امکاناتی چون آب لوله کشی، برق، توالت و زائر سرایی که سنگ و گچی است؛ این زائر سرا در ضلع شمالی اتاق شاهزاده و متصل به آن واقع شده و دارای دو درب است که یکی درون اتاق شاهزاده و دیگری رو به شرق باز شده است.
منابع:
1. سازمان جغرافیایی نیرو های مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱ (خورموج) ص ۴.
۲. گفتگو با غلام کنگانی، سرمک، مورخ ۱۳۸۵/1/7
٣. مشاهدات نگارنده و گفتگو با مطلعین محلی، مورخ ۱۳۸۹/2/8
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 16-14
