آثار اعتقاد به مهدويت در عصر غيبت (1)

آثار فردى و اجتماعى توجه به مهدويت

درس‏هاى مدرسه مهدويت

اولين درس عملى از اين موضوع اين است كه نابود كردن بناى ظلم در سطح جهان، نه فقط ممكن است، بلكه حتمى است. اين، مطلب بسيار مهمى است كه نسل‏هاى بشرى امروز معتقد نباشند كه در مقابل ظلم جهانى، نمى‏شود كارى كرد.(1)
اگر درس‏هاى عميقى كه در تجديد اين خاطره وجود دارد، براى رفتار ما و عمل ما بتواند يك آموزنده و معلم به حساب آيد، يقينا پيشرفت جامعه‏ى ما به سمت كمال، روان‏تر و سريع‏تر خواهد شد.
يك درس از اين درس‏ها، اين است كه همه بدانند و همه اذعان و باور كنند كه حركت عالم به سمت صلاح و به سمت آفاق روشن است. مستكبران عالم هر چه مى‏خواهند، بگويند؛ تظاهر به قدرت‏نمايى بكنند؛ اما لشگر حق و حقيقت و كاروانى كه بشريت را به سمت سرمنزل عدل و داد پيش مى‏برد، روزبه‏روز در حال افزايش يافتن است. گذشت سال‏ها نمى‏تواند اين اميد را در دل‏ها از بين ببرد يا كم‏فروغ كند كه در آينده - كه اميدواريم آن آينده چندان دور نباشد - همه‏ى آحاد بشر طعم عدالت را به معناى واقعى كلمه خواهند چشيد. حقانيت آن دولت الهى و حكومت ربوبى در زمين در اين است كه همه‏ى آحاد بشر سهم خود را از معرفت حقيقت و عمل به حقيقت خواهند گرفت. قدرتمندان و مستكبران و زورگويان و زراندوزان و زورمداران عالم هر چه تلاش كرده‏اند و بكنند، نخواهند توانست اين حركت و اين رفتار طبيعى بشر را به سمت صلاح متوقف كنند. (2)

حيات‏بخشى اعتقاد صحيح به مهدويت

چند خصوصيت در عقيده‏ى مهدويت هست كه اين خصوصيات براى هر ملتى ، به منزله‏ى خون در كالبد و در حكم روح در جسم است.(3)

ثمرات معرفت حقيقى به امام عصر (عج)

اين عقيده‏ى مبارك براى شيعه آن وقتى كه آن را درست فهميده باشد و با آن درست رفتار بكند، يك منبع فيض و منبع نور است، علاوه بر اين كه آحاد مردم مسلمان و معتقدين شيعه بايد در قلب و در عمل خود سعى كنند كه رابطه‏ى معنوى و فكرى را با آن بزرگوار حفظ بكنند و خود را به صورتى تربيت كنند و بار بياورند كه امام معصوم - كه به اراده‏ى الهى و با علم الهى محيط به همه‏ى حركات ماست - از آن‏ها راضى باشد. (4)

آثار تربيتى اعتقاد به مهدويت

در قضيه‏ى ولادت آن بزرگوار و اعتقادى كه به اين حقيقت است ، اگر انسان در دو ناحيه و در دو جهت جستجو كند، آثار عظيمى را مشاهده مى‏كند.
اول ، از جهت معنوى و روحى و تقرب الى‏الله و جهات تكامل فردى انسان است. كسى كه اعتقاد به اين مسأله دارد، چون با مركز تفضلات الهى و نقطه‏ى اصلى و كانون شعاع رحمت حق ، رابطه‏اى روحى برقرار مى‏كند، توفيق بيشترى براى برخوردارى از وسايل عروج روحى و تقرب الى‏الله دارد. به همين خاطر است كه اهل معنا و باطن، در توسلات معنوى خود، اين بزرگوار را مورد توجه و نظر دايمى قرار مى‏دهند و به آن حضرت توسل مى‏جويند و توجه مى‏كنند. نفس پيوند قلبى و تذكر و توجه روحى به آن مظهر رحمت و قدرت و عدل حق تعالى ، انسان را عروج و رشد مى‏دهد و وسيله‏ى پيشرفت انسان را - روحا و معنا - فراهم مى‏كند. اين ، يك ميدان وسيع است . هر كس كه در باطن و قلب و دل و جان خود، با اين بزرگوار مرتبط باشد، بهره‏ى خودش را خواهد برد. البته، توجه به كانون نور، بايد توجه حقيقى باشد. لقلقه‏ى زبان در اين زمينه تأثير چندانى ندارد. اگر انسان، روحا متوجه و متوسل شد و معرفت كافى براى خود به وجود آورد، بهره‏ى خودش را خواهد برد. اين ، يك ميدان فردى و تكامل شخصى و معنوى است.
جهت و وجهه‏ى دوم عبارت است از ميدان زندگى اجتماعى و عمومى و آنچه مربوط به سرنوشت بشر و ملت‏هاست. در اين زمينه ، اعتقاد به قضيه‏ى مهدى و موضوع ظهور و فرج و انتظار، گنجينه‏ى عظيمى است كه ملت‏ها مى‏توانند از آن بهره‏هاى فراوانى ببرند.
شما كشتى‏اى را در يك درياى توفانى فرض كنيد! اگر كسانى كه در اين كشتى هستند، عقيده داشته باشند كه اطرافشان تا هزار فرسنگ، هيچ ساحلى وجود ندارد و آب و نان و وسايل حركت اندكى داشته باشند، چه كار مى‏كنند ؟ آيا هيچ تصور مى‏شود كه اين‏ها براى آن كه حركت كنند و كشتى را پيش ببرند، تلاشى بكنند؟ نه ؛ چون به نظر خودشان، مرگشان حتمى است. وقتى انسان مرگش حتمى است، ديگر چه حركت و تلاشى بايد بكند ؟ اميد و افقى وجود ندارد. يكى از كارهايى كه مى‏توانند انجام دهند، اين است كه در اين مجموعه‏ى كوچك ، هر كس به كار خودش سرگرم شود. آن كسى كه اهل آرام مردن است ، بخوابد تا بميرد و آن كه اهل تجاوز به ديگران است ، حق ديگران را بگيرد تا آن كه چند ساعتى بيشتر زنده بماند. طور ديگر هم اين است كه كسانى كه در همين كشتى هستند، يقين داشته باشند و بدانند كه در نزديكى‏شان ساحلى وجود دارد. اين كه آن ساحل دور و يا نزديك است و چقدر كار دارند تا به آن برسند، معلوم نيست ؛ اما قطعا ساحلى كه در دسترس آن‏هاست ، وجود دارد. اين افراد چه كار مى‏كنند ؟ تلاش مى‏كنند كه خود را به آن ساحل برسانند و اگر يك ساعت هم به آن‏ها وقت داده شود، از آن يك ساعت براى حركت و تلاش صحيح و جهت‏دار، استفاده خواهند برد و فكرشان را روى هم خواهند ريخت و تلاششان را يكى خواهند كرد تا شايد بتوانند خود را به آن ساحل برسانند.
اميد، چنين نقشى دارد. همين قدر كه اميدى در دل انسان به وجود آمد، مرگ بال‏هاى خود را جمع مى‏كند و كنار مى‏رود. اميد موجب مى‏شود انسان تلاش و حركت كند، پيش ببرد، مبارزه كند و زنده بماند. فرض كنيد ملتى در زير سلطه‏ى ظالمانه‏ى قدرت مسلطى قرار دارد و هيچ اميدى هم ندارد. اين ملت مجبور است تسليم شود. اگر تسليم نشد، كارهاى كور و بى‏جهتى انجام مى‏دهد. اما اگر اين ملت و جماعت، اميدى در دلشان باشد و بدانند كه عاقبت خوبى حتما وجود دارد، چه مى‏كنند ؟ طبيعى است كه مبارزه خواهند كرد و مبارزه را نظم خواهند داد و اگر مانعى در راه مبارزه وجود داشته باشد، آن را برطرف خواهند كرد.
بشريت در طول تاريخ و در حيات اجتماعى ، مثل همان سرنشينان يك كشتى توفان‏زده، هميشه گرفتار مشكلاتى از سوى قدرتمندان و ستمگران و قوى دستان و مسلطين بر امور انسان‏هاى مظلوم بوده است. اميد، موجب مى‏شود كه انسان به مبارزه بپردازد و راه را باز كند و پيش برود. وقتى به شما مى‏گويند انتظار بكشيد، يعنى اين وضعيتى كه امروز رنجتان مى‏دهد و دلتان را به درد مى‏آورد، ابدى نيست و تمام خواهد شد. ببينيد چقدر انسان حيات و نشاط پيدا مى‏كند! اين ، نقش اعتقاد به امام زمان ( صلوات الله عليه و ارواحنا فداه) است. (5)

اعتقاد به مهدويت، دورخيزى براى فتح آينده

در هدف‏گيرى و نشانه گرفتن براى دورخيزهاى تاريخى باز مسأله‏ى مهدويت نقش دارد. ميان آن ملتى كه براى خودش آينده‏اى نمى‏بيند و فكر مى‏كند كه بالاخره موج فساد دنيا را روز به روز بيشتر مى‏گيرد، ما هم چند صباحى محض تكليف مقاومتى هم مى‏كنيم ، اما آخرش چه ؟ و آن ملتى كه مى‏داند اين مقاومت، ايجاد يك گام بلند به سمت آن آينده‏اى است كه خداى متعال وعده داده كه براى بشريت پيش مى‏آيد، آن هم نه يك وعده‏ى مبهم، بلكه يك وعده‏ى روشن، فرق هست ؛ رهبر آن ماجرا هم مشخص است كه چه كسى است. او حى و حاضر و زنده است و دل او متصل به ملأ اعلا و غيب است. ملتى كه به چنين چيزى اعتقاد دارد، ببينيد براى چه اهدافى دورخيز مى‏كند و چه طور همتش بالا مى‏رود.
اين عقيده، عقيده‏ى بسيار مهمى است، كما اينكه انسان خيال مى‏كند خداى متعال هم اين واقعيت را با همين تدبير ايجاد كرده كه انسان‏ها بتوانند با همت و اراده‏ى خود، و با اين پشت گرمى محكم راه‏ها را طى كنند، تا اينكه ان‏شاءالله آن بزرگوار بيايند و دنيا شروع شود. (6)

احساس شور و حالت معنوى ، ثمره‏ى عنايات ولى‏عصر (عج)

بدانيد اين ارتباط از طرف شما، به معناى حقيقى كلمه، نه يك جانبه ، كه ارتباطى دو جانبه است. وقتى كه شما زيارت آن بزرگوار را مى‏خوانيد، با آن بزرگوار مخاطبه مى نماييد، عرض نياز مى‏كنيد، سخن مى‏گوييد و محبت مى‏ورزيد و اشك مى‏ريزيد، حالت توجه و توسلى كه نسبت به آن ولى خدا و عبد صالح پروردگار پيدا مى‏كنيد، بدون ارتباط از آن سو امكان ندارد. اگر از آن سو لطف و توجهى نباشد، از اين طرف هم توجه قلبى و توسل معنوى پيدا نخواهد شد. وقتى به شما احساس كسالت دست مى‏دهد و مى‏بينيد هر كارى مى‏كنيد، حال توجه پيدا نمى‏شود، آن وقتى است كه از آن طرف التفاتى نيست. وقتى از آن طرف التفاتى باشد، در شما شور و حالت معنوى و عاطفى به وجود خواهد آمد. پس، ارتباط در آن حالت برجسته ، شور و محبت و احساس و عواطفى كه ملت ما نسبت به آن بزرگوار دارند، ارتباط طرفينى است. (7)

حضور امام و آگاهى او از اخبار جامعه اسلامى

حضرت حجت بن الحسن (عجل الله تعالى فرجه الشريف) با آن خصوصياتى كه در روايات و احاديث اسلام، چه قبل از ولادت و چه پس از ولادت پربركتش ، براى آن حضرت معين شده، همان مهدى موعودى است كه مسلمين از پيامبر اكرم نقل كرده‏اند. ما بر طبق اين عقيده و اين بينش آن منتظر را مى‏شناسيم، نام او و خصوصيات او را مى‏دانيم، معتقديم كه او در ميان ماست، از امت اسلامى و از گرفتارى‏ها و سختى‏ها و شادى‏ها و غم‏هاى آن‏ها جدا نيست . (8)

احساس حضور امام ، ميوه‏ى معرفت حقيقى به ايشان

عقيده به امام زمان ، نمى‏گذارد مردم تسليم شوند، به شرطى كه اين عقيده را درست بفهمند. وقتى كه اين عقيده به طور حقيقى در دل‏ها جا بگيرد، حضور امام غايب در ميان مردم حس مى‏شود.(9)

ايمان ، زمينه‏ساز احساس مظهر امام

امام بزرگوار و عزيز و معصوم و قطب عالم امكان و ملجأ همه‏ى خلايق ، اگر چه غايب است و ظهور نكرده، اما حضور دارد. مگر مى‏شود حضور نداشته باشد ؟ مؤمن ، اين حضور را در دل خود و با وجود و حواس خويش حس مى‏كند.(10)

انس با ادعيه، نشانه‏ى احساس حضور امام

آن مردمى كه مى‏نشينند راز و نياز مى‏كنند، دعاى ندبه را با توجه مى‏خوانند و زيارت آل ياسين را زمزمه مى‏كنند و مى‏نالند، مى‏فهمند چه مى‏گويند، آن‏ها حضور اين بزرگوار را حس مى‏كنند، ولو هنوز ظاهر نشده و غايب است. (11)

احساس حضور امام، بالاترين موهبت

براى انسانى كه داراى معرفت باشد، موهبتى از اين برتر نيست كه احساس كند ولى خدا، امام بر حق ، عبد صالح ، بنده‏ى برگزيده در ميان همه‏ى بندگان عالم و مخاطب با خطاب خلافت الهى در زمين، با او و در كنار اوست، او را مى‏بيند و با او مرتبط است. (12)

اعتقاد به مهدويت، عامل پويايى انقلاب اسلامى

مسأله‏ى امام زمان، يكى از زنده‏ترين مسايل اسلامى است كه هم در دوران مبارزه با طاغوت به مبارزين اميد مى‏داد و هم امروز كه روز حكومت اسلامى حكومت مستضعفين زمين است ؛ ما را تشويق مى‏كند كه حركت خود را تسريع كنيم. (13)
پى نوشت ها :
1- در ديدار اقشار مختلف مردم به مناسبت نيمه‏ى شعبان در مصلاى تهران، 30/7/81
2- در سالروز ميلاد خجسته‏ى امام زمان (عج) ، 22/8/79
3- در ديدار اقشار مختلف مردم به مناسبت ميلاد حضرت مهدى (عج)، 25/9/76
4- در ديدار قشرهاى مختلف مردم ، 14/9/77
5- در جمع اقشار مختلف مردم در روز ميلاد پربركت حضرت ولى‏عصر (عج) ، 17/10/74
6- فصلنامه‏ى انتظار، ( تابستان و پاييز 82 ) ، ش 8 و 9 ، ص 9
7- بيانات مقام معظم رهبرى به مناسبت نيمه‏ى شعبان ، 6/10/75
8- در مكتب جمعه، ص 249، 23/9/60
9- در جمع اقشار مختلف مردم در روز ميلاد پربركت حضرت ولى‏عصر (عج) ، 17/10/74
10- همان
11- همان
12- در جشن بزرگ منتظران ظهور همزمان با هفته‏ى بسيج و روز ولادت حضرت مهدى (عج) ،3/9/78
13- خطبه‏هاى نماز جمعه‏ى تهران، رسالت 12/1/67
منبع:بیانات مقام معظم رهبری
ادامه دارد...
/ج