علم گفتار درماني
نويسنده: هادي زواره اي
امروزه پدر و مادران با کسب آگاهي هاي لازم توانسته اند با مشکل گفتاري کودک خود آشنا شده و به موقع، راه هاي پيش گيري از آن را جست و جو و اقدام به درمان نمايند. در گذشته علم « گفتاردرماني»، نقش کم رنگي در جامعه ايفا مي کرد و به دليل سطح آگاهي پايين خانواده ها، اغلب کودکان با مشکل گفتاري، بدون درمان مي ماندند و در دوران نوجواني و بزرگسالي، مشکلاتي در زندگي اجتماعي خود پيدا مي کردند. گوشه گيري، از جمع گريزان بودن و تمسخر اطرافيان و همسالان موجب مي شد آنان از پيشرفت هاي تحصيلي و اجتماعي به دور باشند. امروزه متخصصان « گفتاردرماني» توانسته اند اين مشکل را به راحتي حل نموده و دغدغه و نگراني را از خانواده ها دور سازند.
مي دانيم که زبان، وسيله اي براي ابراز عواطف و احساسات و ارتباط افکار و انديشه هاست که اگر وجود نداشت يا نمي توانست کارآيي خود را به معرض نمايش بگذارد، انتظار مي رفت بسياري از فعاليت هاي روزمره ي زندگي، به کندي پيش رود و ارتباطات نتواند تداوم يابد. در مبحث رشد، اگر محدوديتي در يکي از سيستم هاي رشدي کودک ايجاد شود، خسارت جبران ناپذيري در انتظار کودک است. در تمام شاخه هاي رشدي بايد هماهنگي و توازن بدون محدوديتي وجود داشته باشد. اختلال در هر مورد رشدي( حرکتي، شناختي، گفتاري، بينايي، جسمي و ...) پيشرفت هاي کودک را دچار بحران مي کند و استقلال از او سلب گشته و نيازمندي به ديگران، جايگزين آن مي گردد، در حالي که استقلال، توانايي هاي کودک را افزايش داده و موجب مي شود که او در روابط اجتماعي با هم نوعان خويش بتواند نقش هاي کليدي را به دست آورد.
در علم « گفتار درماني»، دلايل زيادي را در تأخير رشد گفتار و زبان برشمرده اند؛ مانند عقب افتادگي ذهني، مشکلات عاطفي و رواني، مشکلات جسمي، مغزي و محيطي که هرکدام به نوبه ي خود مي تواند نقش مخربي را در کلام و زبان ايجاد کند.
يکي از عمده ترين اختلالات، عقب ماندگي ذهني ست که خود مي تواند پايه گذار بسياري از اختلالات ديگر باشد. در بحث مشکل جسمي بايد به نقيصه هاي کم شنوايي و ناشنوايي، کم بينايي يا نابينايي اشاره کرد. در سيستم شنيداري، بيان گفتار از طريق شنيدن حاصل مي شود که چنان چه اختلالي در اين قسمت به وجود آيد، تأخير در رشد زبان و گفتار، قابل مشاهده است. کودکاني که از سلامت فيزيکي و عاطفي برخوردارند، در تکلم، استقلال يافته تر از کودکاني اند که در خانواده هاي پر تنش زندگي مي کنند. در اين خانواده ها رشد حسي و حرکتي، با محدوديت پيش مي رود زيرا زبان، نياز به يک هماهنگي عصبي دارد و تأخير در مهارت هاي حسي و حرکتي، رشد گفتار را کند و با مشکل روبه رو مي سازد.
در عملکرد گفتار، نقش هوش طبيعي را نبايد ناديده گرفت؛ هوش مي تواند شناخت نمادها را به همراه داشته باشد تا فرد، از ديگر عملکردهاي شناختي هم چون توجه کردن، شناسايي و ايجاد ارتباط و ذخيره ي آن در حافظه بهره گيرد.
مادر، الگويي مناسب و مثبت در راستاي رشد گفتار کودک است که اين ارتباط عاطفي نبايد خدشه دار شود و خلل و انحرافي در آن شکل گيرد. بايد توجه داشت که رشد زبان از لحاظ جنسيتي در دختران، زودتر و بيش تر از پسران آغاز مي شود؛ به خصوص در خانواده هاي تک فرزندي که توجه زيادي به آموزش زبان فرزند مي شود.
کودکان علاقه ي زياد به عضو شدن در گروه همسالان خود دارند و تلاش زيادي در اين جهت، انجام مي دهند تا بر رشد و پيشرفت گفتار خود بيفزايند؛ در واقع انگيزه ي صحبت کردن در گروه هاي هم سن، افزايش مي يابد و به طور دسته جمعي به تماشاي تلويزيون و يا نقاشي و نوشتن مي پردازند. مشکلات گفتاري را مي توان در مرز بين 12 تا 24 ماهگي مشاهده کرد. در اين سن، کودک به جاي گفتار بايد بتواند از علم اشاره به خوبي بهره ببرد مانند( باي باي يا بَه بَه) و در تقليد صداها مشکلي نداشته باشد مانند تقليد صداي يک حيوان، جيغ زدن و ...
زماني که سن کودک از 2 سالگي فراتر رفت، بايد بتواند صداها و لغاتي را بيان کند و فقط مختص يک صدا يا لغت - آن هم تکراري- نباشد. در صحبت کردن، خانواده ها به تن صدا و گرفتگي آن توجه داشته باشند. کودکاني که در اين سن، در انجام کارهاي ساده، با مشکل مواجه مي شوند، جملات را به طور کامل بيان نمي کنند و فقط از کلمات محدود استفاده مي نمايند و به طور کلي در فهميدن و درک مطالب مشکل دارند، در معرض خطر قرار دارند و به منظور پيش گيري از مشکلات گفتاري بايد توجه بيش تري به آنان نمود.
منبع:نشريه شادکامي، شماره 73
/ن
مي دانيم که زبان، وسيله اي براي ابراز عواطف و احساسات و ارتباط افکار و انديشه هاست که اگر وجود نداشت يا نمي توانست کارآيي خود را به معرض نمايش بگذارد، انتظار مي رفت بسياري از فعاليت هاي روزمره ي زندگي، به کندي پيش رود و ارتباطات نتواند تداوم يابد. در مبحث رشد، اگر محدوديتي در يکي از سيستم هاي رشدي کودک ايجاد شود، خسارت جبران ناپذيري در انتظار کودک است. در تمام شاخه هاي رشدي بايد هماهنگي و توازن بدون محدوديتي وجود داشته باشد. اختلال در هر مورد رشدي( حرکتي، شناختي، گفتاري، بينايي، جسمي و ...) پيشرفت هاي کودک را دچار بحران مي کند و استقلال از او سلب گشته و نيازمندي به ديگران، جايگزين آن مي گردد، در حالي که استقلال، توانايي هاي کودک را افزايش داده و موجب مي شود که او در روابط اجتماعي با هم نوعان خويش بتواند نقش هاي کليدي را به دست آورد.
در علم « گفتار درماني»، دلايل زيادي را در تأخير رشد گفتار و زبان برشمرده اند؛ مانند عقب افتادگي ذهني، مشکلات عاطفي و رواني، مشکلات جسمي، مغزي و محيطي که هرکدام به نوبه ي خود مي تواند نقش مخربي را در کلام و زبان ايجاد کند.
يکي از عمده ترين اختلالات، عقب ماندگي ذهني ست که خود مي تواند پايه گذار بسياري از اختلالات ديگر باشد. در بحث مشکل جسمي بايد به نقيصه هاي کم شنوايي و ناشنوايي، کم بينايي يا نابينايي اشاره کرد. در سيستم شنيداري، بيان گفتار از طريق شنيدن حاصل مي شود که چنان چه اختلالي در اين قسمت به وجود آيد، تأخير در رشد زبان و گفتار، قابل مشاهده است. کودکاني که از سلامت فيزيکي و عاطفي برخوردارند، در تکلم، استقلال يافته تر از کودکاني اند که در خانواده هاي پر تنش زندگي مي کنند. در اين خانواده ها رشد حسي و حرکتي، با محدوديت پيش مي رود زيرا زبان، نياز به يک هماهنگي عصبي دارد و تأخير در مهارت هاي حسي و حرکتي، رشد گفتار را کند و با مشکل روبه رو مي سازد.
در عملکرد گفتار، نقش هوش طبيعي را نبايد ناديده گرفت؛ هوش مي تواند شناخت نمادها را به همراه داشته باشد تا فرد، از ديگر عملکردهاي شناختي هم چون توجه کردن، شناسايي و ايجاد ارتباط و ذخيره ي آن در حافظه بهره گيرد.
مادر، الگويي مناسب و مثبت در راستاي رشد گفتار کودک است که اين ارتباط عاطفي نبايد خدشه دار شود و خلل و انحرافي در آن شکل گيرد. بايد توجه داشت که رشد زبان از لحاظ جنسيتي در دختران، زودتر و بيش تر از پسران آغاز مي شود؛ به خصوص در خانواده هاي تک فرزندي که توجه زيادي به آموزش زبان فرزند مي شود.
کودکان علاقه ي زياد به عضو شدن در گروه همسالان خود دارند و تلاش زيادي در اين جهت، انجام مي دهند تا بر رشد و پيشرفت گفتار خود بيفزايند؛ در واقع انگيزه ي صحبت کردن در گروه هاي هم سن، افزايش مي يابد و به طور دسته جمعي به تماشاي تلويزيون و يا نقاشي و نوشتن مي پردازند. مشکلات گفتاري را مي توان در مرز بين 12 تا 24 ماهگي مشاهده کرد. در اين سن، کودک به جاي گفتار بايد بتواند از علم اشاره به خوبي بهره ببرد مانند( باي باي يا بَه بَه) و در تقليد صداها مشکلي نداشته باشد مانند تقليد صداي يک حيوان، جيغ زدن و ...
زماني که سن کودک از 2 سالگي فراتر رفت، بايد بتواند صداها و لغاتي را بيان کند و فقط مختص يک صدا يا لغت - آن هم تکراري- نباشد. در صحبت کردن، خانواده ها به تن صدا و گرفتگي آن توجه داشته باشند. کودکاني که در اين سن، در انجام کارهاي ساده، با مشکل مواجه مي شوند، جملات را به طور کامل بيان نمي کنند و فقط از کلمات محدود استفاده مي نمايند و به طور کلي در فهميدن و درک مطالب مشکل دارند، در معرض خطر قرار دارند و به منظور پيش گيري از مشکلات گفتاري بايد توجه بيش تري به آنان نمود.
منبع:نشريه شادکامي، شماره 73
/ن
