توسّل به حضرت فاطمه (س) نزد امام زمان (ع)
عالم بزرگوار، عراقی (ره) در کتاب «دارالسّلام» می نویسد:
ملّا قاسم رشتی (ره) نقل کرده است: به اصفهان رفتم و به مقبره ی تخت فولاد، روزی که پنجشنبه نبود، روانه شدم. چون در آن دیار غریب بودم، نمی دانستم که مردم آن شهر فقط شب های جمعه به زیارت اهل قبور می روند و در دیگر ایّام، مقبره خالی از مردم است و چیزی در آنجا یافت نمی شود.
وقتی در خیابان قدم بر می داشتم، میل داشتم که قلیانی بکشم. خادمی که همراه من بود گفت: در این اطراف جز شب های جمعه چیزی پیدا نمی شود.
من هم گفتم: زیارت اهل قبور را برای کشیدن قلیان ترک نمی کنم و داخل قبرستان شدم و شروع به قرائت فاتحه کردم. ناگاه مردی را در شکل و هیئت درویش ها مشاهده نمودم که در گوشه ی حیاط نشسته بود.
آن شخص گفت: «ملّا قاسم؛ چرا وقتی وارد شدی، طبق سنّت پیامبر (ص) سلام نکردی؟» شرمنده شدم و از او معذرت خواستم و گفتم: دور بودم و می خواستم وقتی نزدیک شدم سلام کنم.
فرمود: «نه، شما اهل علم ادب ندارید». هیبتش بر دلم افتاد و به او نزدیک شدم و سلامش نمودم. جوابم داد و نام والدین مرا برد. گفت: «آنها فرزند پسر نداشتند و پدرت نذر کرد که اگر خداوند به او فرزند پسری عنایت کند، او را از اهل حدیث و از نیکان قرار دهد. آنگاه خدا تو را به او عنایت کرد و او هم به نذرش وفا نمود».
گفتم: بلی؛ این را شنیده ام. سپس گفت: «اگر می خواهی قلیان بکشی در کیسه ی من موجود است، بردار و آماده کن تا با هم بکشیم».
قصد کردم که به خادمم دستور دهم، ولی به مجرّد این نیّت و همین که از دلم خطور کرد به من گفت: «نه، خودت آماده کن». گفتم: چشم و قلیان را آماده نمودم و کشیدم، سپس به او دادم، او هم کشید و به من بازگردانید، آنگاه چنین گفت: چند روز قبل به اینجا آمدم و هیچ میلی به اهل این شهر و به داخل شدن در این شهر نداشتم. در این مقبره ، قبور تعدادی از پیامبران است، برخیز و آن ها را همراه من زیارت کن.
پس برخاست و کیسه اش را برداشت و با هم رفتیم تا به جایی رسیدیم، گفت: «اینجا قبور انبیا است» و آنگاه زیارتی خواند که من هرگز در کتاب ها آن را ندیده بودم. به هر حال، همراه او خواندم، سپس از قبر ها دور شد و گفت: «من عازم مازندران هستم، می توانی از من چیزی بخواهی». از او خواستم که به من علم کیمیا را بیاموزد. گفت: «آن را به تو نمی آموزم»، اصرار ورزیدم. گفت: «رزق و روزی هر کس مقدّر و معیّن شده و آنچه می خواهی در اواخر عمرت به تو می رسد». گفتم: چه می شود اگر من از فقر و فلاکت نجات یابم؟
گفت: «دنیا ارزشی ندارد».
گفتم: به خاطر دوستی و حبّ دنیا این تقاضا را از تو نکردم.
گفت: «پس چرا فقط از امور دنیوی تقاضا نمودی؟» ولی من همچنان به خواسته ی خود پافشاری کردم.
گفت: «اگر در مسجد سهله مرا دیدی، خواسته ات را بر آورده می کنم». گفتم: پس دعایی به من تعلیم نما.
گفت: دو تا دعا به تو یاد می دهم؛ یکی به تو اختصاص دارد و دیگری برای همگان و اگر مؤمن گرفتاری آن را بخواند، حتماً مؤثّر واقع می شود، سپس آن دعا ها را برایم خواند.
گفتم: متأسفانه، قلمی ندارم تا دعا ها را بنویسم و قدرت حفظ کردن آن را هم ندارم.
گفت: در کیسه ی من قلم و کاغذ است، بردار.
دست در کیسه نمودم و با تعجّب دیدم که قلیان و دیگر وسایلی که قبلا بود در آن نیست و فقط دوات و قلم و کاغذی به اندازه ی نیاز و نوشتن آن دو دعا موجود بود.
مضطرب شدم و سر به طرف زمین نهاده، مهیّای نوشتن شدم. دعای اوّلی را املاء کرد و من نوشتم. به دعای دوّم که رسید این گونه قرائت کرد:
«یا محمّد و یا علیّ یا فاطمة یا صاحب الزّمان ادرکنی و لا تهلکنی؛ ای محمد، ای علی، ای فاطمه، ای صاحب زمان مرا دریاب و هلاکم نکن».
من در عبارت دعا تأملی کردم و او همین که دید به فکر فرو رفته ام، گفت: «آیا عبارت را غلط می دانی؟» گفتم: آری زیرا خطاب به چهار نفر است و فعل آن باید جمع باشد.
گفت: «اشتباه نمودی، اکنون نظم دهنده ی این عالم، امام زمان (ع) است و غیر از او در عالم تصرّف نمی کند و در دعا آن سه بزرگوار یعنی حضرت محمّد، علی و فاطمه (س) را شفیعان نزد امام عصر (ع) قرار می دهیم و فقط از او استمداد می کنیم».
دیدم سخن متینی می گوید، پس دعا را نوشتم ولی وقتی سر بلند کردم کسی را ندیدم. از خادم درباره ی او سؤال کردم.
گفت: من کسی را ندیدم، با حالتی که در من سابقه نداشت به شهر بازگشتم و وارد خانه ی حاجی کرباسی شدم.
او گفت: آیا تبی بر تو عارض گشته است؟ گفتم: خیر و ماجرا را برایش تعریف کردم.
او گفت: این دعا را شیخ محمّد بید آبادی به من یاد داد و من در پشت کتاب دعا آن را نوشتم. برخاست و کتاب را آورد، ولی در آن چنین بود: «أدرکونی و لا تهلکونی». آن را پاک کرد و نوشت: «أدرکنی و لا تهلکنی».
منبع:ماهنامه ی موعود شماره ی 100
ملّا قاسم رشتی (ره) نقل کرده است: به اصفهان رفتم و به مقبره ی تخت فولاد، روزی که پنجشنبه نبود، روانه شدم. چون در آن دیار غریب بودم، نمی دانستم که مردم آن شهر فقط شب های جمعه به زیارت اهل قبور می روند و در دیگر ایّام، مقبره خالی از مردم است و چیزی در آنجا یافت نمی شود.
وقتی در خیابان قدم بر می داشتم، میل داشتم که قلیانی بکشم. خادمی که همراه من بود گفت: در این اطراف جز شب های جمعه چیزی پیدا نمی شود.
من هم گفتم: زیارت اهل قبور را برای کشیدن قلیان ترک نمی کنم و داخل قبرستان شدم و شروع به قرائت فاتحه کردم. ناگاه مردی را در شکل و هیئت درویش ها مشاهده نمودم که در گوشه ی حیاط نشسته بود.
آن شخص گفت: «ملّا قاسم؛ چرا وقتی وارد شدی، طبق سنّت پیامبر (ص) سلام نکردی؟» شرمنده شدم و از او معذرت خواستم و گفتم: دور بودم و می خواستم وقتی نزدیک شدم سلام کنم.
فرمود: «نه، شما اهل علم ادب ندارید». هیبتش بر دلم افتاد و به او نزدیک شدم و سلامش نمودم. جوابم داد و نام والدین مرا برد. گفت: «آنها فرزند پسر نداشتند و پدرت نذر کرد که اگر خداوند به او فرزند پسری عنایت کند، او را از اهل حدیث و از نیکان قرار دهد. آنگاه خدا تو را به او عنایت کرد و او هم به نذرش وفا نمود».
گفتم: بلی؛ این را شنیده ام. سپس گفت: «اگر می خواهی قلیان بکشی در کیسه ی من موجود است، بردار و آماده کن تا با هم بکشیم».
قصد کردم که به خادمم دستور دهم، ولی به مجرّد این نیّت و همین که از دلم خطور کرد به من گفت: «نه، خودت آماده کن». گفتم: چشم و قلیان را آماده نمودم و کشیدم، سپس به او دادم، او هم کشید و به من بازگردانید، آنگاه چنین گفت: چند روز قبل به اینجا آمدم و هیچ میلی به اهل این شهر و به داخل شدن در این شهر نداشتم. در این مقبره ، قبور تعدادی از پیامبران است، برخیز و آن ها را همراه من زیارت کن.
پس برخاست و کیسه اش را برداشت و با هم رفتیم تا به جایی رسیدیم، گفت: «اینجا قبور انبیا است» و آنگاه زیارتی خواند که من هرگز در کتاب ها آن را ندیده بودم. به هر حال، همراه او خواندم، سپس از قبر ها دور شد و گفت: «من عازم مازندران هستم، می توانی از من چیزی بخواهی». از او خواستم که به من علم کیمیا را بیاموزد. گفت: «آن را به تو نمی آموزم»، اصرار ورزیدم. گفت: «رزق و روزی هر کس مقدّر و معیّن شده و آنچه می خواهی در اواخر عمرت به تو می رسد». گفتم: چه می شود اگر من از فقر و فلاکت نجات یابم؟
گفت: «دنیا ارزشی ندارد».
گفتم: به خاطر دوستی و حبّ دنیا این تقاضا را از تو نکردم.
گفت: «پس چرا فقط از امور دنیوی تقاضا نمودی؟» ولی من همچنان به خواسته ی خود پافشاری کردم.
گفت: «اگر در مسجد سهله مرا دیدی، خواسته ات را بر آورده می کنم». گفتم: پس دعایی به من تعلیم نما.
گفت: دو تا دعا به تو یاد می دهم؛ یکی به تو اختصاص دارد و دیگری برای همگان و اگر مؤمن گرفتاری آن را بخواند، حتماً مؤثّر واقع می شود، سپس آن دعا ها را برایم خواند.
گفتم: متأسفانه، قلمی ندارم تا دعا ها را بنویسم و قدرت حفظ کردن آن را هم ندارم.
گفت: در کیسه ی من قلم و کاغذ است، بردار.
دست در کیسه نمودم و با تعجّب دیدم که قلیان و دیگر وسایلی که قبلا بود در آن نیست و فقط دوات و قلم و کاغذی به اندازه ی نیاز و نوشتن آن دو دعا موجود بود.
مضطرب شدم و سر به طرف زمین نهاده، مهیّای نوشتن شدم. دعای اوّلی را املاء کرد و من نوشتم. به دعای دوّم که رسید این گونه قرائت کرد:
«یا محمّد و یا علیّ یا فاطمة یا صاحب الزّمان ادرکنی و لا تهلکنی؛ ای محمد، ای علی، ای فاطمه، ای صاحب زمان مرا دریاب و هلاکم نکن».
من در عبارت دعا تأملی کردم و او همین که دید به فکر فرو رفته ام، گفت: «آیا عبارت را غلط می دانی؟» گفتم: آری زیرا خطاب به چهار نفر است و فعل آن باید جمع باشد.
گفت: «اشتباه نمودی، اکنون نظم دهنده ی این عالم، امام زمان (ع) است و غیر از او در عالم تصرّف نمی کند و در دعا آن سه بزرگوار یعنی حضرت محمّد، علی و فاطمه (س) را شفیعان نزد امام عصر (ع) قرار می دهیم و فقط از او استمداد می کنیم».
دیدم سخن متینی می گوید، پس دعا را نوشتم ولی وقتی سر بلند کردم کسی را ندیدم. از خادم درباره ی او سؤال کردم.
گفت: من کسی را ندیدم، با حالتی که در من سابقه نداشت به شهر بازگشتم و وارد خانه ی حاجی کرباسی شدم.
او گفت: آیا تبی بر تو عارض گشته است؟ گفتم: خیر و ماجرا را برایش تعریف کردم.
او گفت: این دعا را شیخ محمّد بید آبادی به من یاد داد و من در پشت کتاب دعا آن را نوشتم. برخاست و کتاب را آورد، ولی در آن چنین بود: «أدرکونی و لا تهلکونی». آن را پاک کرد و نوشت: «أدرکنی و لا تهلکنی».
منبع:ماهنامه ی موعود شماره ی 100
