کودکتان بدغذاست؟
نويسنده:دكتر ربابه شيخ‌الاسلام*
وسواس والدين و متوسل شدن به هر كاري براي اينكه كودك بيشتر غذا بخورد و اشتغال ذهني براي هر چه بيشتر وزن گرفتن کودکان، يكي از مشكلات رايج پدرها و مادرهاست.
عدم توجه والدين به تاثير وراثت، محيط، نوع شخصيت و رفتارهاي كودك و نيازهاي او و صرفا توقع داشتن يك بچه درشت و چاق، موجب مي‌شود آنها به اشتباه تصور كنند كه با فشار آوردن و به زور غذا دادن به كودك مي‌توانند به آرزوي خود برسند. گاهي نيز وسواس به خرج مي‌دهند كه بچه بايد حتما فلان مقدار گوشت يا سبزي يا شير را بخورد. بنابراين، اطلاعات و برداشت‌هاي نادرست، موجب اصرار بيش از حد والدين و فشار بي‌مورد آنها بر كودك مي‌شود. مادر مي‌گويد: «چرا بشقاب غذاي تو خالي نشده؟ تو كه چيزي نخوردي! اين همه زحمت كشيدم و برايت غذا درست كردم لب نزدي.» نهايتاً اين فشارها علاوه بر آثار سويي كه بر روح و روان كودك وارد مي‌آورد، علاوه بر خدشه دار شدن روابط والدين و فرزند اغلب بي نتيجه بوده و يا حتي نتيجه عكس مي‌دهد. برخي از اين رفتارهاي نادرست به قرار زيرند:
• گاهي اوقات، تلاش بيش از حد براي برقراري نظم و انضباط در موقع غذا خوردن و به اصطلاح، رفتار صحيح داشتن سر سفره غذا براي كودكي كه دوست دارد با غذايش بازي كند به حالت تنفر از غذا خوردن منجر مي‌شود.
• برخي مواقع، عوامل ديگري مثل اضطراب زياد مادر به دليل فشار ناشي از كار و مشغله فراوان يا احساس گناه مادر به واسطه اين ذهنيت كه مادر خوبي نيست و به دليل كار زياد از فرزندش غافل است، موجب مي‌شود كه براي غذا خوردن كودك تلاش و وسواس بيش از حد به خرج دهد تا بتواند «احساس مادر بودن» را كه به تصورش كامل نيست در خود ايجاد كند.
• گاهي عوامل ديگري نظير اصرار به جدا كردن كودك از كار يا چيزي كه دوست دارد ولي مجبورش مي‌كنند تا آن را رها كند و غذا بخورد يا اصولا رضايت نداشتن كودك از موقعيت خود در خانواده و يا محبت نکردن به موقع والدين، همچنين استرس و تنش حاصل از رفتار پدر و مادر با يكديگر، خوردن غذاهايي كه دوست ندارد و يا غذايي كه بقيه اعضاي خانواده هم اظهار مي‌كنند كه دوست ندارند و در نتيجه او هم ياد مي‌گيرد كه دوست نداشته باشد، غذاهاي يك جور و يكنواخت و يك مزه، بدون تغيير رنگ و بو، همه مي‌توانند بر اشتها و غذا خوردن كودك اثر گذاشته و باعث مقاومت در كودك و در نتيجه اعمال فشار بيشتر از طرف مادر و افزايش نگراني و تشويش او از غذا نخوردن فرزندش شود.
همه اين عوامل بايد مورد توجه قرار گيرند و براي رفع مشكلات تلاش شود در نتيجه، شيوه مطلوبي براي تغذيه كودك انتخاب گردد تا غذا خوردن براي او يك تجربه شيرين و دلچسب و براي مادر سبب آرامش خيال و انگيزه بيشتر جهت تهيه غذاهاي مناسب و متنوع شود.
/ج
عدم توجه والدين به تاثير وراثت، محيط، نوع شخصيت و رفتارهاي كودك و نيازهاي او و صرفا توقع داشتن يك بچه درشت و چاق، موجب مي‌شود آنها به اشتباه تصور كنند كه با فشار آوردن و به زور غذا دادن به كودك مي‌توانند به آرزوي خود برسند. گاهي نيز وسواس به خرج مي‌دهند كه بچه بايد حتما فلان مقدار گوشت يا سبزي يا شير را بخورد. بنابراين، اطلاعات و برداشت‌هاي نادرست، موجب اصرار بيش از حد والدين و فشار بي‌مورد آنها بر كودك مي‌شود. مادر مي‌گويد: «چرا بشقاب غذاي تو خالي نشده؟ تو كه چيزي نخوردي! اين همه زحمت كشيدم و برايت غذا درست كردم لب نزدي.» نهايتاً اين فشارها علاوه بر آثار سويي كه بر روح و روان كودك وارد مي‌آورد، علاوه بر خدشه دار شدن روابط والدين و فرزند اغلب بي نتيجه بوده و يا حتي نتيجه عكس مي‌دهد. برخي از اين رفتارهاي نادرست به قرار زيرند:
• گاهي اوقات، تلاش بيش از حد براي برقراري نظم و انضباط در موقع غذا خوردن و به اصطلاح، رفتار صحيح داشتن سر سفره غذا براي كودكي كه دوست دارد با غذايش بازي كند به حالت تنفر از غذا خوردن منجر مي‌شود.
• برخي مواقع، عوامل ديگري مثل اضطراب زياد مادر به دليل فشار ناشي از كار و مشغله فراوان يا احساس گناه مادر به واسطه اين ذهنيت كه مادر خوبي نيست و به دليل كار زياد از فرزندش غافل است، موجب مي‌شود كه براي غذا خوردن كودك تلاش و وسواس بيش از حد به خرج دهد تا بتواند «احساس مادر بودن» را كه به تصورش كامل نيست در خود ايجاد كند.
• گاهي عوامل ديگري نظير اصرار به جدا كردن كودك از كار يا چيزي كه دوست دارد ولي مجبورش مي‌كنند تا آن را رها كند و غذا بخورد يا اصولا رضايت نداشتن كودك از موقعيت خود در خانواده و يا محبت نکردن به موقع والدين، همچنين استرس و تنش حاصل از رفتار پدر و مادر با يكديگر، خوردن غذاهايي كه دوست ندارد و يا غذايي كه بقيه اعضاي خانواده هم اظهار مي‌كنند كه دوست ندارند و در نتيجه او هم ياد مي‌گيرد كه دوست نداشته باشد، غذاهاي يك جور و يكنواخت و يك مزه، بدون تغيير رنگ و بو، همه مي‌توانند بر اشتها و غذا خوردن كودك اثر گذاشته و باعث مقاومت در كودك و در نتيجه اعمال فشار بيشتر از طرف مادر و افزايش نگراني و تشويش او از غذا نخوردن فرزندش شود.
همه اين عوامل بايد مورد توجه قرار گيرند و براي رفع مشكلات تلاش شود در نتيجه، شيوه مطلوبي براي تغذيه كودك انتخاب گردد تا غذا خوردن براي او يك تجربه شيرين و دلچسب و براي مادر سبب آرامش خيال و انگيزه بيشتر جهت تهيه غذاهاي مناسب و متنوع شود.
پي نوشت ها :
* متخصص اپيدميولوژي تغذيه
منبع:www.salamat.com/ج
