گشتم غريق منت اقران روزگار

گشتم غريق منت اقران روزگار شاعر : انوري آنرا که نيست همت من او طفيلي است گشتم غريق منت اقران روزگار زين رو که روزگار نکو داردم همي کو سرگران شدست به مهمان روزگار دادند مهتران لقبم انوري وليک هستند نه سپهر ثناخوان روزگار گر لاف‌پاش هست به نزديک فاضلان چرخن نگر چه خواند خاقان روزگار اي خرسوار پيش کسي لاف مي‌زني شعرم بروي دعوي برهان روزگار ني‌ني به مدح باز شو و پس بگوي زود کوشد سوار فضل به ميدان روزگار گرد کميت وهم ترا در نيافتند کاي...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

گشتم غريق منت اقران روزگار

شاعر : انوري

آنرا که نيست همت من او طفيلي است		گشتم غريق منت اقران روزگار
زين رو که روزگار نکو داردم همي		کو سرگران شدست به مهمان روزگار
دادند مهتران لقبم انوري وليک		هستند نه سپهر ثناخوان روزگار
گر لاف‌پاش هست به نزديک فاضلان		چرخن نگر چه خواند خاقان روزگار
اي خرسوار پيش کسي لاف مي‌زني		شعرم بروي دعوي برهان روزگار
ني‌ني به مدح باز شو و پس بگوي زود		کوشد سوار فضل به ميدان روزگار
گرد کميت وهم ترا در نيافتند		کاي ثابت از وجود تو ارکان روزگار
در چشم همت تو نسنجد به نيم جو		ني ابلق زمانه نه يک ران روزگار
جزوي ز راي تست چو نيکو نگه کنند		ني کهنه‌ي سپهر نه خلقان روزگار
بي‌گوهر وجود تو در رسته‌ي جهان		اين روشني که هست در ايوان روزگار
بر چارسوق محنت هر دم عدوت را		معلوم بود زينت دکان روزگار
تيغ اجل کشيده و هر سو دويده نيک		آرد قضا به قوت و دستان روزگار
گشتم خموش از آنکه اگر نفس ناطقه		آواز را که فرمان فرمان روزگار
صد يک ز مدح تو نتوانم تمام گفت		ماند مصون هميشه ز حرمان روزگار
اي در هنر مقدم اعيان روزگار		صد بار اگر بگردم پايان روزگار
آسان بر نفاذ تو دشوار اختران		در نظم و نثر اخطل وحسان روزگار
نامانده چو تو اختر در برج شاعري		پيدا بر ضمير تو پنهان روزگار
حلم ترا کمانه همي کرد آسمان		نابوده چون تو گوهر در کان روزگار
اخلاق تو سواد همي کرد لطف تو		بگسست هر دو پله‌ي ميزان روزگار
با عقل ترس ترسان گفتم که در ثنا		پر شد بياض و دفتر و ديوان روزگار
لقمان روزگارش خوانم چه گفت گفت		آنرا که هست زبده‌ي اعيان روزگار
گفتم که چيست نام عدويش يکي بگوي		جز انوري که زيبد لقمان روزگار
چشم زمانه کس به هنر مثل تو نديد		گفتا اگر نداني کم‌دان روزگار
بر فرق شاه معني بکرت نثار کرد		اي گشته در فصاحت سحبان روزگار
با آنکه موج بحر تو اندر سفينه رفت		هر صامتي که بود در انبان روزگار
دست قضا ز کاسه‌ي جان لقمه‌ي حيات		ايمن شود ز غرقه‌ي طوفان روزگار
پاي قدر بمالش هرگونه حادثه		داده موافقت را بر خوان روزگار
طفلان نطق صورت معنيت مي‌کنند		کرده مخالفت را بر نان روزگار
سلطان داد و دين که ز تمکين و قدر اوست		پيوسته شهرتي به دبستان روزگار
چون در تو ديد آنچه که هرگز نديده بود		در حل و عقد قدرت و امکان روزگار
کردت به خود گرامي و آن خود همي سزيد		زان صد يکي ز جمله‌ي انسان روزگار
تيريز کرد دست حوادث ز آستينت		خود هرزه‌کار نبود سلطان روزگار
از پشت دست پاره به دندان بکند چرخ		چون دامن تو ديد و گريبان روزگار
تا روزگار آن تو شد هرکه بخت را		تا چون خوش آمدي تو به دندان روزگار
با اين همه نگشتي هرگز فريفته		گفت آن کيستي تو بگفت آن روزگار
از بهر دفع سحره‌ي فرعون جهل را		چون ديگران به گربه در انبان روزگار
در آرزوي روي تو عمري گذاشتم		کلکت عصاي موسي عمران روزگار
آخر به ديدن تو دلم کرد شادمان		پنهان ز چشم و گوش به دوران روزگار
ز احسان روزگار غريقم وليک نيست		اي صد هزار رحمت بر جان روزگار
اي خوانده مر ترا خرد از غايت لطيف		بر من جوي ز منت احسان روزگار
از روزگار عذر مرا بازخواه از آنک		در باغ لطف دسته‌ي ريحان روزگار

گشتم غريق منت اقران روزگار

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته