دوش در هجر آن بت عيار

دوش در هجر آن بت عيار شاعر : انوري تا به روزم نبود خواب و قرار دوش در هجر آن بت عيار همه با آه و ناله بودم کار همه با ماه و زهره بودم انس نه کسي يک نفس مرا غمخوار نه کسي يک زمان مرا مونس همه کشور ز آه من بيدار همه بستر ز اشک من رنگين اشکم از غم چو لل شهوار رخم از خون چو لاله‌ي خودرنگ دل و جانم به تير هجر فکار بر و رويم ز زخم دست کبود دلم از درد پاره همچو انار رخم از رنج زرد همچو ترنج دهنم خشک و ديده طوفان‌بار نفسم سرد و سينه...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

دوش در هجر آن بت عيار

شاعر : انوري

تا به روزم نبود خواب و قرار		دوش در هجر آن بت عيار
همه با آه و ناله بودم کار		همه با ماه و زهره بودم انس
نه کسي يک نفس مرا غمخوار		نه کسي يک زمان مرا مونس
همه کشور ز آه من بيدار		همه بستر ز اشک من رنگين
اشکم از غم چو لل شهوار		رخم از خون چو لاله‌ي خودرنگ
دل و جانم به تير هجر فکار		بر و رويم ز زخم دست کبود
دلم از درد پاره همچو انار		رخم از رنج زرد همچو ترنج
دهنم خشک و ديده طوفان‌بار		نفسم سرد و سينه آتشگاه
گاه چون زير جفت ناله‌ي زار		گاه چون شمع قوت آتش تيز
کاي فلک دست از اين ضعيف بدار		دست بر سر زنان همي گفتم
جان بپالود چند از اين آزار		تن بفرسود چند ازين محنت
چند از اين نحس بودن هموار		تا کي اين جور کردن پيوست
روزکي چند بي‌غمي بگذار		برگذر از ره جفا و مرا
بيش ازينم به دست غم مسپار		طاقتم نيست از خداي بترس
خاک بر سر ز گنبد دوار		اين همي گفتم و همي کردم
گفت با من به سر در آن شب تار		يار چون نالهاي من بشنيد
که شدت بخت جفت و دولت يار		مکن اي انوري خروش و جزع
برهانيدت ايزد از غم و بار		بار انده مکش که بار دگر
راه بنمود بخت، باک مدار		بند بگشود چرخ، تنگ مباش
روي زي درگه خداوند آر		به تو آورد سعد گردون روي
پشت اسلام و قبله‌ي احرار		شمس دين پهلوان لشکر شاه
در سخا هست همچو ابر بهار		خاص سلطان اغلبک آنکه کفش
طبعش از بهر بخشش دينار		موي بر سايلان زبان خواهد
باز رست از زمانه‌ي غدار		نظر لطف او بر آنکه فتاد
چه يکي تن چه صدهزار هزار		زير پر هماي دولت او
چو برون آيد از پي پيکار		روز هيجا بر اسب که‌پيکر
که تن باد پاي خوش رفتار		مرکب زهره طبع مه نعلش
گه هوا را زمين کند ز غبار		گه زمين را کند ز پويه هوا
انجم از چرخ و نقش از ديوار		بربايد شهاب ناوک او
تحفه و هديه از براي نثار		پيش او مار و مرغ در صف جنگ
ديده آرد گرفته در منقار		مهر آرد گرفته در دندان
بگر بيفتد بر جبال و بحار		سايه‌ي رمح و عکس شمشيرش
آب آن قير گردد از تيمار		سنگ اين خاک گردد از انده
اي به مردي چو حيدر کرار		اي به ملکت چو وارث داود
وي چو دهرت هزار خدمتگار		اي چو چرخت هزار مدحت‌گوي
بي‌زبانست خصم چون سوفار		تا چو تيرست کار دولت تو
خود برآرد ز دشمن تو دمار		تو بشادي نشين که گشت فلک
بس ترا يار دولت دادار		بس ترا پشت نصرت يزدان
وانکه بر درگه تو يابد بار		آنکه در ديده‌ي تو دارد قدر
دولت آنرا همي نهد مقدار		رفعت اين را همي دهد تشريف
مدحتي گفت ازو عجب مشمار		بنده نيز ار به حکم اوميدي
گشت در دام خدمت تو شکار		عالمي را چو از تو شاکر ديد
پيش تخت تو چون صغار و کبار		ور ز اقبال قربتي يابد
رست از مکر گيتي مکار		جست از جور عالم جافي
گشت بر مرکب مراد سوار		کرد در منزل قبول نزول
تا نباشد به فعل نور چو نار		تا نباشد به رنگ روز چو شب
روز شاديت را مباد کنار		شب اعدات را مباد کران
سر بدخواه و دشمنت بر دار		پاي بدگوي حاسدت در بند

دوش در هجر آن بت عيار

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته