شبي گذاشته‌ام دوش در غم دلبر

شاعر : انوري

بدان صفت که نه صبحش پديد بد نه سحر		شبي گذاشته‌ام دوش در غم دلبر
سپهر باز نزايد همي شبي ديگر		چنان شبي به درازي که گفتي هردم
فلک کبود نمودار نيلگون مغفر		هوا سياه به کردار قيرگون خفتان
وزان هر اختر در جان من دو صد اخگر		چو اخگر اخگر هر اختر از فلک رخشان
لبم زآتش دل خشک و دل بر دلبر		رخم ز انده جان زرد و جان بر جانان
بدم ز آتش دل همچو اندر آب شکر		ز آرزوي لب شکرين او همه شب
نبود در همه گيتي کسي مرا غمخوار		نبود در همه عالم کسي مرا مونس
گهي زناله‌ي من پر جزع شدي کشور		گهي ز گريه‌ي من پر فزغ شدي گردون
بر از تپنچه پر از شاخهاي نيلوفر		رخم ز ديده پر از خالهاي شنگرفي
ز آه ناله‌ي من گوش سفليان شده کر		ز گرد تارک من چشم علويان شده کور
جهان ز آتش دل کرده مر مرا بستر		فلک ز انده جان کرده مر مرا بالين
عقيق ناب چکانيده بر صحيفه‌ي زر		شب دراز دو چشمم همي ز نوک مژه
نه بر زمين ز خروش خروس هيچ اثر		نه بر فلک ز تباشير صبح هيچ نشان
که آفتاب هم اکنون برآيد از خاور		به دست عشوه همه شب گرفته دامن دل
به پيش آن فلک رفعت و سپهر هنر		رسم به روز و شکايت از اين فلک بکنم
خدايگان وزيران وزير خوب سير		نظام ملکت سلطان و صدر دين خداي
چنانکه دين محمد به داد و عدل عمر		محمد آنکه وزارت بدو نظام گرفت
سحاب جود و فلک همت و ملک مخبر		سپهر قدر و زمين حلم و آفتاب لقا
فلک متابع فرمان او به خير و به شر		جهان مسخر احکام او به نيک و به بد
يکي به خدمت او سال و مه ببسته کمر		يکي به مدحت او روز و شب گشاده زبان
عنان خويش به تدبير او سپرده قدر		زمان خويش به توفيق او سپرده قضا
نه از متابعت او قدر بپيچد سر		نه از موافقت او قضا بتابد روي
غبار موکب او دارد آن محل و خطر		نعال مرکب او دارد آن بها و شرف
وزان کنند بزرگان ملک را افسر		کزين کنند عروسان خلد را ياره
وگر نسيم نوالش گذر کند بر بر		اگر سموم عتابش گذر کند بر بحر
شود ز هيبت اين آب آن بخار شرر		شود ز راحت آن خاک اين بخور عبير
که لفظ او همه در زايد و کفش گوهر		اگر تو بحر سخا خوانيش همي چه عجب
گه عطا به کف راد او يکي بنگر		وگر سخاي مصور نديده‌اي هرگز
هميشه سايل او را زمين راهگذر		ز سيم و زر و گهر همچو آسمان باشد
و يا به رفعت و همت ز آسمان برتر		ايا به تابش و بخشش ز آفتاب فزون
فلک غلام و قضا بنده و قدر چاکر		ترا سزد که بود گاه طاعت و فرمان
بياض روز و سياهش شب و قلم محور		مرا سزد که بود گاه نظم مدحت تو
تو آن کسي که ازو پيشي و بدو اندر		مه از جهان اگر اندر جهان کسي باشد
وگر به حشمت و فرمان سمر شد اسکندر		اگر به حکمت و برهان مثل شد افلاطون
به تست حشمت و فرمان درين ديار سمر		ز تست حکمت و برهان درين زمانه مثل
تو آن کسي که ترا شبه ناوريد اختر		تو آن کسي که ترا مثل نافريد ايزد
جهان به فر تو نازد همي چو شاخ به بر		سخا به نام تو پايد همي چو جسم به روح
نه ممکن است عرض در وجود بي‌جوهر		وجود جود و سخا بي‌کف تو ممکن نيست
به آب عفو تو حاجت بود عجب مشمر		اگر ز آتش خشم تو بدسگال ترا
سموم خشم تو نسرينش را بسوزد پر		تو آن کسي که اگر با فلک به خشم شوي
بر آسمان شود از قدر و منزلت چو قمر		چه غم خوري که اگر بدسگال تو به مثل
به يک اشارت انگشت کرد پيغمبر		همان کند به عدو تيغ تو که با مه چرخ
قوام عالم کون و فساد را در خور		هميشه تا که بود باد و خاک و آتش و آب
نديم بخت و قرين دولت و معين داور		بقات باد چو خاک و چو باد و آتش و آب
بهست از آب و ز خاک و ز باد و از آذر		که قول و راي صوابت قوام عالم را

شبي گذاشته‌ام دوش در غم دلبر

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته