باغ ملک از خنجرت پيراسته | | اي جهان را عدل تو آراسته |
روزها رخسار فتح آراسته | | حلقهي شبرنگ زلف پرچمت |
هرکجا گرد خلافي خاسته | | در دو دم بنشانده از باران تير |
نام را جز نام تو ناخواسته | | خسروان نقش نگين خسروي |
کز پي خواهنده دادي خواسته | | گنجها خواهان دستت زان شدند |
راستي بايد ز خاک آراسته | | در بلاد ملک تو با خاک پير |
باد ماه دولتت ناکاسته | | اي به قدر و راي چرخ و آفتاب |
حديثت ز چين تا به صنعا گرفته | | زهي کارت از چرخ بالا گرفته |
عنان ترا بخت والا گرفته | | رکاب ترا چرخ توسن بسوده |
به يادت خرد جام صهبا گرفته | | به نامت هنر فال فرخنده جسته |
ز تحتالثري تا ثريا گرفته | | زهي نعل شبديز و لعل کلاهت |
دل و همتت رسم دريا گرفته | | به هنگام جود و به گاه سخاوت |
همه عرصهي عالم آوا گرفته | | ز لفظ خطيبان مدحت سرايت |
همه ملک جمشيد و دارا گرفته | | به يک حمله در خدمت شاه عالم |
سر و افسر و ملک دنيا گرفته | | به فر و به اقبال سلطان عالم |
چو خورشيد بالا و پهنا گرفته | | زمان و زمين را بساط کلامت |
ز شنگرف و سيماب سيما گرفته | | سر تيغت از خون او داج دشمن |
گه از رنگ خون رنگ مينا گرفته | | گه از خون دل رنگ ياقوت داده |
ز اقصاي چين تا به بطحا گرفته | | تويي سرفرازي که هست آفرينت |
در انواع تيمار تنها گرفته | | من مدحخوان را شب و روز نکبت |
دلم نفرت و طبع عنقا گرفته | | ز آميزش عالم و طبع عالم |
درازي شبهاي يلدا گرفته | | شب محنت من ز امداد فکرت |
مرا صولت دهر رعنا گرفته | | مرا صنعت چرخ توسن شکسته |
گهم حلقهي دام سودا گرفته | | گهم نکبت چرخ اخضر گرفته |
چو موسي ره طور سينا گرفته | | من از وحشت دل سوي حضرت تو |
همه دهر نور تجلي گرفته | | ز خورشيد راي تو و نور دستت |
سواد زمين دست بيضا گرفته | | ز برهان جيب تو و معجزاتت |
در عشوهي شب ز فردا گرفته | | من اندر شکايات امروز و امشب |
چو وامق سر زلف عذرا گرفته | | سر دامن و آستين بلا را |
رها کرده و پاي اجزا گرفته | | ز بس دهشتجان و دل دست کل را |
وز انجيل خط معما گرفته | | ز قرآن ربوده کمال فصاحت |
در حضرتت جمع غوغا گرفته | | در خدمتت اختياري نمانده |
جهاني حديث زليخا گرفته | | هميشه که نامست از حسن يوسف |
که هست از تو دين قدر والا گرفته | | بمان اي خداوند و مخدوم عالم |