خوش آن دل کاندر او منزل کند عشق

خوش آن دل کاندر او منزل کند عشق شاعر : جامي ز کار عالم‌اش غافل کند عشق خوش آن دل کاندر او منزل کند عشق که صبر و هوش را خرمن بسوزد در او رخشنده برقي برفروزد پس از سالي که شد بدرش هلالي، زليخا همچو مه مي‌کاست سالي نشسته در شفق از خون ديده هلال‌آسا شبي پشت خميده رساندي آفتابم را به زردي همي گفت: «اي فلک! با من چه کردي؟ کزو جز سرکشي چيزي ندانم به دست سرکشي دادي عنانم نيايد هم که در خوابش ببينم» به بيداري نگردد همنشينم رسيده جانش...