زليخا يک شبي ني صبر و ني هوش

زليخا يک شبي ني صبر و ني هوش شاعر : جامي به غم همراز و با محنت هم آغوش زليخا يک شبي ني صبر و ني هوش فشاند از آتش دل، خاک بر سر کشيد از مقنعه موي معنبر زمين را رشک گلزار ارم کرد به سجده پشت سرو ناز خم کرد به يار خويش کرد اين قصه آغاز شد از غمگين دل خود غصه‌پرداز پريشان کرده‌اي تو روزگارم که: «اي تاراج تو هوش و قرارم! ميان خلق رسوا گشته چون من! مبادا کس به خون آغشته چون من! پدر را آيد از فرزندي‌ام ننگ دل مادر ز بد پيوندي‌ام تنگ ...