تکش با غلامان يکي راز گفت

تکش با غلامان يکي راز گفت شاعر : سعدي که اين را نبايد به کس باز گفت تکش با غلامان يکي راز گفت به يک روز شد منتشر در جهان به يک سالش آمد ز دل بر دهان که بردار سرهاي اينان به تيغ بفرمود جلاد را بي دريغ مکش بندگان کاين گناه از تو خاست يکي زان ميان گفت و زنهار خواست چو سيلاب شد پيش بستن چه سود؟ تو اول نبستي که سرچشمه بود که او خود نگويد بر هر کسي تو پيدا مکن راز دل بر کسي ولي راز را خويشتن پاس دار جواهر به گنجينه داران سپار چو گفته...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

تکش با غلامان يکي راز گفت

شاعر : سعدي

که اين را نبايد به کس باز گفت		تکش با غلامان يکي راز گفت
به يک روز شد منتشر در جهان		به يک سالش آمد ز دل بر دهان
که بردار سرهاي اينان به تيغ		بفرمود جلاد را بي دريغ
مکش بندگان کاين گناه از تو خاست		يکي زان ميان گفت و زنهار خواست
چو سيلاب شد پيش بستن چه سود؟		تو اول نبستي که سرچشمه بود
که او خود نگويد بر هر کسي		تو پيدا مکن راز دل بر کسي
ولي راز را خويشتن پاس دار		جواهر به گنجينه داران سپار
چو گفته شود يابد او بر تو دست		سخن تا نگويي بر او دست هست
به بالاي کام و زبانش مهل		سخن ديوبندي است در چاه دل
ولي باز نتوان گرفتن به ريو		توان باز دادن ره نره ديو
نيايد به لا حول کس باز پس		تو داني که چون ديو رفت از قفس
نيايد به صد رستم اندر کمند		يکي طفل برگيرد از رخش بند
وجودي ازان در بلا اوفتد		مگوي آن که گر بر ملا اوفتد
به دانش سخن گوي يا دم مزن		به دهقان نادان چه خوش گفت زن:
که جو کشته گندم نخواهي درود		مگوي آنچه طاقت نداري شنود
بود حرمت هر کس از خويشتن		چه نيکو زده‌ست اين مثل برهمن
بجز کشته‌ي خويشتن ندروي		چو دشنام گويي دعا نشنوي
از اندازه بيرون وز اندازه کم		مگوي و منه تا تواني قدم
که مر قيمت خويش را بشکني		نبايد که بسيار بازي کني
جهان از تو گيرند راه گريز		وگر تند باشي به يک بار و تيز
نه زجر و تطاول به يک‌بارگي		نه کوتاه دستي و بيچارگي