تو از عالم همين لفظي شنيدي

تو از عالم همين لفظي شنيدي شاعر : شيخ محمود شبستري بيا برگو که از عالم چه ديدي تو از عالم همين لفظي شنيدي چه باشد آخرت چون است دنيي چه دانستي ز صورت يا ز معني بهشت و دوزخ و اعراف چبود بگو سيمرغ و کوه قاف چبود که يک روزش بود يک سال اينجا کدام است آن جهان کان نيست پيدا نه «ما لا تبصرون» آخر شنيدي همين عالم نبود آخر که ديدي جهان شهر جابلسا کدام است بيا بنما که جابلقا کدام است چو اين عالم ندارد از يکي بيش مشارق با مغارب را بينديش ...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

تو از عالم همين لفظي شنيدي

شاعر : شيخ محمود شبستري

بيا برگو که از عالم چه ديدي		تو از عالم همين لفظي شنيدي
چه باشد آخرت چون است دنيي		چه دانستي ز صورت يا ز معني
بهشت و دوزخ و اعراف چبود		بگو سيمرغ و کوه قاف چبود
که يک روزش بود يک سال اينجا		کدام است آن جهان کان نيست پيدا
نه «ما لا تبصرون» آخر شنيدي		همين عالم نبود آخر که ديدي
جهان شهر جابلسا کدام است		بيا بنما که جابلقا کدام است
چو اين عالم ندارد از يکي بيش		مشارق با مغارب را بينديش
شنو پس خويشتن را نيک بشناس		بيان «مثلهن» از ابن عباس
هر آنچه ديده‌اي از وي مثال است		تو در خوابي و اين ديدن خيال است
بداني کين همه وهم است و پندار		به صبح حشر چون گردي تو بيدار
زمين و آسمان گردد مبدل		چو برخيزد خيال چشم احول
نماند نور ناهيد و مه و مهر		چو خورشيد نهان بنمايدت چهر
شود چون پشم رنگين پاره پاره		فتد يک تاب از او بر سنگ خاره
چون نتواني چه سود آن را که داني		بکن اکنون که کردن مي‌تواني
تو را اي سرنشيب پاي در گل		چه مي‌گويم حديث عالم دل
ز تو محرومتر کس ديده هرگز		جهان آن تو و تو مانده عاجز
به دست عجز پاي خويش بسته		چو محبوسان به يک منزل نشسته
نمي‌داري ز جهل خويشتن عار		نشستي چون زنان در کوي ادبار
تو سرپوشيده ننهي پاي بيرون		دليران جهان آغشته در خون
که بر خود جهل مي‌داري تو جايز		چه کردي فهم از دين العجايز
چرا مردان ره ايشان گزينند		زنان چون ناقصات عقل و دينند
هر آنچ آيد به پيشت زان گذر کن		اگر مردي برون آي و سفر کن
مشو موقوف همراه و رواحل		مياسا روز و شب اندر مراحل
شبي را روز و روزي را به شب کن		خليل آسا برو حق را طلب کن
بود حس و خيال و عقل انور		ستاره با مه و خورشيد اکبر
هميشه «لا احب الافلين» گوي		بگردان زين همه اي راهرو روي
برو تا بشنوي «اني انا الله»		و يا چون موسي عمران در اين راه
صداي لفظ «ارني» «لن تراني» است		تو را تا کوه هستي پيش باقي است
اگر کوه تويي نبود چه راه است		حقيقت کهربا ذات تو کاه است
شود چون خاک ره هستي ز پستي		تجلي گر رسد بر کوه هستي
به يک لحظه دهد کوهي به کاهي		گدايي گردد از يک جذبه شاهي
تماشا کن همه آيات کبري		برو اندر پي خواجه به اسري
بگو مطلق حديث «من رآني»		برون آي از سراي «ام هاني»
نشين بر قاف قرب «قاب قوسين»		گذاري کن ز کاف و نون کونين
نمايندت همه اشيا کماهي		دهد حق مر تو را هرچ آن بخواهي