مکن، مکن، به کفاند هم رها اي دوست | | مشو، مشو، ز من خستهدل جدا اي دوست |
بيا که بر تو فشانم روان، بيا اي دوست | | برس، که بيتو مرا جان به لب رسيد، برس |
بيا، که بيتو ندارم سر بقا اي دوست | | بيا، که بيتو مرا برگ زندگاني نيست |
من غريب ندارم مگر تو را اي دوست | | اگر کسي به جهان در، کسي دگر دارد |
چه اوفتاد که گشتي ز من جدا اي دوست؟ | | چه کردهام که مرا مبتلاي غم کردي؟ |
که اوفتاد جدايي ميان ما اي دوست | | کدام دشمن بدگو ميان ما افتاد؟ |
برغم دشمن شاد از درم درآ اي دوست | | بگفت دشمن بدگو ز دوستان مگسل |
فتادهام به کف محنت و بلا اي دوست | | از آن نفس که جدا گشتي از من بيدل |
مرا بر آتش محنت ميازما اي دوست | | ز دار ضرب توام سکه بر وجود زده |
مخواه بيش زيان من گدا اي دوست | | چو از زيان منت هيچگونه سودي نيست |
دمي به گرد دل پر غمان برآ اي دوست | | ز لطف گرد دل بيغمان بسي گشتي |
دلم که با غم تو گشت آشنا اي دوست | | ز شادي همه عالم شدست بيگانه |
که کرد بار غمت پشت من دوتا اي دوست | | ز روي لطف و کرم شاد کن بروي خودم |
ز لطف بر در خويشم رهينما اي دوست | | ز همرهي عراقي ز راه واماندم |