آن در که بسته بايد تا چند باز دارم

آن در که بسته بايد تا چند باز دارم شاعر : عطار کامروز وقتش آمد کان در فراز دارم آن در که بسته بايد تا چند باز دارم گويد مگوي يعني برگ مجاز دارم با هر که از حقيقت رمزي دمي بگويم در جان خويش گفتم چندان که راز دارم تا لاجرم به مردي با پاره پاره جاني در چشم من فروشد چون چشم باز دارم چون اين جهان و آن يک با صد جهان ديگر تا اين شود چون آن يک کاري دراز دارم چيزي برفت از من و اينجا نماند چيزي جان من است جانان، جان دلنواز دارم جاني که داشتم من،...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

آن در که بسته بايد تا چند باز دارم

شاعر : عطار

کامروز وقتش آمد کان در فراز دارم		آن در که بسته بايد تا چند باز دارم
گويد مگوي يعني برگ مجاز دارم		با هر که از حقيقت رمزي دمي بگويم
در جان خويش گفتم چندان که راز دارم		تا لاجرم به مردي با پاره پاره جاني
در چشم من فروشد چون چشم باز دارم		چون اين جهان و آن يک با صد جهان ديگر
تا اين شود چون آن يک کاري دراز دارم		چيزي برفت از من و اينجا نماند چيزي
جان من است جانان، جان دلنواز دارم		جاني که داشتم من، شد محو عشق جانان
اکنون چو شمع از آن دم سر زير گاز دارم		ني ني اگر چو شمعي اين دم زدم ز گرمي
تا چند خويشتن را در عز و ناز دارم		چون عز و ناز ختم است بر تو هميشه دايم
نه صبر مي‌توانم نه کارساز دارم		کارم فتاد و از من تو فارغي به غايت
من زاد اين بيابان عجز و نياز دارم		از بس که بي نيازي است آنجا که حضرت توست
محمود نيستم من، خو با اياز دارم		شوريده‌ي جهانم چون قربت تو جويم
ورنه کسي نبوده است البته باز دارم		بازي اگر نشيند بر دوش من نگيرم
جان در ميان آتش تن در گداز دارم		من شمع جمع عشقم نه جان به تن بمانده
چون سرنگون نه‌اي تو صد سرفراز دارم		لاف اي فريد کم زن زيرا که در ره او