از جهان بيرون ولي در قعر جان | | اي نهان از ديده و در دل عيان |
خود تويي از هر دو بيرون جاودان | | هر کسي جان و جهان ميخواندت |
هم ز جان ميجويدت دايم جهان | | هم جهان در جانت ميجويد مدام |
نه که جاني، ليک چون گردي نهان | | تو جهاني، ليک چون آيي پديد |
چون نهان گردي چو جاويدي عيان | | چون پديد آيي چو پنهاني مدام |
هم نه ايني هم نه آن هم اين هم آن | | هم نهاني هم عياني هر دويي |
تن ز پيدايي تو جان بر ميان | | جان ز پنهاني تو در داده تن |
تن چو در جوش است چون يابد نشان | | جان چو بي چون است چون آيد به راه |
زين دو وصفند اين دو جوهر در گمان | | چون ز تو جان نفي و تن اثبات يافت |
قرب بي وصفيت يابند آن زمان | | هر دو گر بيوصف گردند آنگهي |
ميروم بسته ميان بر سر دوان | | ز اشتياق در وصلت چون قلم |
جانفشانند اين طلب را جانفشان | | من نيم تنها که ذرات دو کون |
زان چه گويم چون نيايد در بيان | | آن چه جويم چون نيايد در طلب |
پر زبانه گرددم حالي زبان | | بر زبانم چون بگردد نام وصل |
او بگفت اسرار کو اسراردان | | شرح اين اسرار از عطار خواه |