عبوديت، شرط اصلي تکامل

عبد، يعني تسليم اراده و حکم خدا و شريعت الهي. لب تمام دستورات و احکام و فرامين الهي و شرايع انبيا، همين يک کلمه است و شايد پيامبران خدا، قبل از آن که مقام نبوت براي آنها انتخاب بشود و خداي متعال آنها را به نبوت سرافراز کند، به عبوديت سرافراز کرده باشد؛ همچنان که حتما همين طور است. در يک روايت است که «ان الله اتخذ محمدا عبدا قبل ان يتخذه رسولا» (1) . اول، خداي متعال او را خلعت عبوديت پوشانيد و بعد، به مرحله و رتبه ي نبوت فايز کرد. کأنه اين، در هر تعالي يي مقدمه ي لازم و شرط اصلي است. در هر اندازه تکاملي ، عبوديت ، شرط اصلي است. البته، عبوديت هم مراحلي دارد. آن مرحله ي پايين عبوديت، آن چناني که امثال ماها بتوانيم در آن طمع بورزيم، همين است.

خودمان را آماده ي اطاعت کنيم؛ همه چيز را از او بدانيم؛ نعمتهاي الهي را، حقيقتا نعمتها و موهبتهاي الهي بدانيم؛ آنها را فرآورده ي قدرت و علم و توانايي خودمان ندانيم؛ بدانيم که ما هم وسيله ايم . ذهن ما، دست ما، عمل ما، سرپنجه ي ما و تلاش ما، وسيله يي براي تحقق اراده ي الهي است. حقيقتا بندگان شايسته ي خدا - مثل امام بزرگوار ما (رضوان الله تعالي عليه) - قدر ماه رمضان و قدر آن ساعات و ايام را مي دانستند و از آن، کمال استفاده را مي بردند. ما ائمه ي معصومين (عليهم السلام) را که زيارت نکرده ايم؛ اما انسان مي توانست رشحه يي از رشحات همان عبادات و توجه ها را در وجود مقدس امام عظيم الشأن بزرگوار راحلمان مشاهده کند.

پي‌نوشت‌ها:
 

1- بحار الانوار، ج 93، ص 211.
 

منبع: حديث ولايت، جلد چهارم، ص 152-151.