ياد ياران

وصيتنامه شهيد حميد رشيدي
 

آيا مردم چنين پنداشته اند که به صرف اينکه گفته اند ايمان آورده ايم، رهايشان کنند و بر اين دعوي امتحان شان نکنند؟
اي کساني که ايمان آورده ايد جهت چيست که براي جهاد در راه خدا به خاک زمين دل بسته ايد؟ آيا راضي به زندگي دنيا عوض حيات آخرت شديد؟ متاع دنيا در پيش عالم آخرت اندک و ناچيز است.
پس از عرض سلام بر حسب وظيفه يي که هست چند سطري به عنوان وصيت نامه مي نويسم. البته وصيتنامه ي شهيد. همه مانند بهترين نوشتجات عرف است و چيز تازه اي براي نوشتن ندارم. بنده با عقيده ي کامل بدين راه قدم گذاشته و در کمال آگاهي آن را دنبال کرده ام. از آنجا که دنيا محل امتحان است و در اين چند روز زندگي که به لحظه اي مي ماند، انسان به بوته ي آزمايش گذاشته مي شود. اگر بخواهيم عاقبت مان سعادتمندانه باشد، بايد از اين آزمايش سرافراز بيرون آييم. با هم موجب سرافرازي خود و خداوند باشيم که خداوند به بندگان پاکش مباهات مي کند. خوشا به حال شهيدان که مي گويند؛ کسي که به مسلخ عشق رفته و شهيد شود؛ بالاتر از آن چيزي نيست. برادران و خواهران، خدا را شکر کنيد در اين عمري که از خدا گرفته ايد، شاهد چنين تحول عظيمي بوديد. قدر اين انقلاب را بدانيد و از آن مراقبت کنيد و به متاع قليل دنيا دل نبنديد که شما را منحرف و بر زمين مي زند.
قانون اساسي و نظام اين جمهوري را که به گفته و خواسته ي شهيدان، نگهداري و پاسداري از آن بوده سبک نشماريد و گرامي بداريد. واقعاً شرم دارد که اين شهدا را ببينيم، ولي مدافع اين انقلاب نباشيم. اگر خود را آماده کرده ايم بايد بدانيم که آخرت خود را فروخته ايم و اگر در اين دنيا قدري پايبند به دين خود بوديم، بهره را در آخر خواهيم برد و اگر دين نداريم لااقل بايد آزادمرد باشيم... اين بنده در طول عمر خود نتوانستم هيچ خدمتي انجام دهم و در اعمال خودم عمل مثبتي نديدم و فقط کوله باري از گناه بر دوشم دارم که مي دانم فقط شهادت در راه او اگر مقبول شود، مي تواند اين گناهان را بشويد اميد داشتم که در طول اين زندگي بتوانم هرچقدر کم و کوچک خدمت کنم تا لااقل کمي از وظيفه يي که به دوش دارم و وظيفه ي هر انساني اگر بخواهد آزاد باشد و سعادتمند ياري دين، انجام داده باشم. اما افسوس که خود را خيلي بدهکار مي بينم و واقعاً در جا زده ايم و حال که خود را در صف مجاهدين في سبيل الله جا زده ام، مي خواهم خداوند به آبروي اين سلحشوران نظر خودش را از ما راضي گرداند و از او مي خواهم مرگم را شهادت راه خودش قرار دهد... چند خواسته دارم که مي خواهم اگر ممکن بود رعايت شود. اگر خداوند ما را قبول کرد و مهر بازگشت نزد، هيچ خواسته يي از دولت و مردم نداشته باشم... دوم صبر پيشه کنم و خانواده ام طريق حضرت زينب (س) را پيشه کنند. سوم اينکه از دوستان، بخصوص دوستان نزديک مي خواهم از کساني که با آنان رابطه داشته ام حلاليت بطلبند...

وصيتامه شهيد علي زارعي
 

به نام کسي که هستي را آفريد، سخنم را با نام او آغاز مي کنم و اين آخرين پيام من است به تمامي عزيزانم که مرا مي شناسند و به کساني که مرا دريافتند و مرا به عقل خود ديوانه پنداشتند. پدر و مادر عزيزم! فرزند شما آگاهانه قدم در راه پاسداري از انقلاب اسلامي گذاشت. پدر و مادرم! شهادت وديعه الهي است که از جانب خداوند تبارک و تعالي براي آن کساني که لايق هستند مي رسد و اين شهادت ها است که باعث مي شود احکام اسلام و انقلاب پيشرفت بکند. مذهبي که ما مسلمانان داريم مذهب شهادت است و اسلامي که ما در راه آن آمده ايم مي خواهد انساني عادل و کامل به تمام معني بسازد. همان طوري که در نهج البلاغه آمده است: «اکرم الموت قتل في سبيل الله» شرافتمندانه ترين مرگ ها شهادت در راه خداست. خواهرانم و برادرانم! همچون حضرت زينب (س) و حضرت امام سجاد (ع) پيام خون شهيد را به همه برسانيد که مذهب ما مذهب شهادت است. ما چون خدا داريم همه چيز داريم. هيچ وقت خدا را فراموش نکنيد و در هيچ شرايطي از خط امام فاصله نگيريد؛ گرچه دشمن تشنه به خون گلوي ماست. کشته شدن در راه حق آرزوي ماست. وصيت مي کنم شما را که دنباله رو آيه ي «يا ايها الذين آمنوا اطيعوالله و اطيعوالرسول و اولي الامر منکم» باشيد. عبادت خداوند را از ياد نبريد؛ عبادتي که همراه با جهاد در راه خدا باشد ارزش نماز را بدانيد. نماز جماعت را بخوانيد همانطور که حضرت علي (ع) مي فرمايد: «که ما بين کفر و ايمان هيچ فاصله يي نيست جز نماز.»
منبع:نشريه 7 روز زندگي، شماره 95.