کشف حجاب از منظر مقام معظم رهبري
مقام معظم رهبري (مدظله العالي)
تهاجم فرهنگي عليه ملت ما مشخصاً از دوران رضاخان شروع شد. البته قبل از او مقدمات تهاجم فراهم شده بود. قبل از او کارهاي فراواني کرده بودند و روشنفکرهاي وابسته را در داخل کشور کاشته بودند... ملت ايران بايد تاريخچه اين 150 - 200 سال اخير، از دوران اواسط قاجار و جنگهاي ايران و روس به بعد را بخوانند و ببينند چه حوادثي در اين کشور روي داده است. يکي از اين حوادث، ايجاد جريان روشنفکري وابسته است. ما نمي توانيم بگوئيم که در طول تاريخ ايران روشنفکر نداشته ايم. هميشه در همه عصرها و دورانها روشنفکرهايي بوده اند که جلوتر از زمان مي انديشيدند و حرکت مي کردند، اما زمانيکه غرب مسلط به تکنولوژي و علم، خواست در ايران پايگاه تسلط خود را مستحکم بکند از راه روشنفکري وارد شد. از طريق عناصر خود فروخته اي مثل ميرزا ملکم خان ها و تقي زاده ها اقدام کرد. جريان روشنفکري در ايران از دوران قاجار به بعد بيمار و وابسته متولد شد. متأسفانه چند نفري هم که آدمهاي سالم و خالصي بودند، بين آنها گم شدند. اين جريان از ابتدا وابسته بود. بعضي از آنها وابسته به روسيه بودند. مثل ميرزا فتحعلي آخوندزاده و بعضي ديگر وابسته به اروپا و غرب مثل ميرزا ملکم خان و امثال او. اين کارها قبلا در داخل ايران شده بود ولي اثر چنداني نداشت. کسي که در آن روز بزرگترين قدم را به نفع فرهنگ غرب و در حقيقت به نفع سلطه غرب و استعمار انگليس بر ايران برداشت، رضاخان بود. شما ببينيد در وضع امروز، اين چقدر رسوا است که يک پادشاهي يکباره لباس ملي يک کشور را عوض کند. شما به اقصي نقاط دنيا مثل هند که تشريف ببريد مي بينيد ملتها لباس ملي خود را دارند و به آن افتخار هم مي کنند و از آن احساس سرشکستگي هم نمي کنند ولي آنها آمدند يکباره لباس ملي اين ملت را ممنوع کردند. چرا؟ گفتند چون با اين لباس نمي شود عالم شد عجب! بزرگترين دانشمندان ايراني که آثار آنها هنوز در اروپا تدريس مي شود با همين فرهنگ و در همين محيط پرورش يافتند. مگر لباس چه تأثيري دارد؟ اين حرف و منطق مسخره اي است که مطرح کردند؟ آنها لباس يک ملت را عوض کردند، چادر زنها را از سرشان برداشتند و گفتند با چادر نمي شود زني عالم و دانشمند بشود و در فعاليت اجتماعي شرکت بکند. من سؤال مي کنم با برداشتن چادر در کشور ما زنها چقدر در فعاليت اجتماعي شرکت کردند؟ مگر در دوران رضاخان و پسرش فرصتي داده شد تا زنهاي ما در فعاليت هاي اجتماعي شرکت کنند؟ در دوران آنها نه به مردها فرصت فعاليت اجتماعي داده مي شد و نه به زنها، زنهاي ايراني زماني وارد فعاليت اجتماعي شدند و کشور را با دستهاي تواناي خود متحول کردند و مردهاي اين کشور را به دنبال خود به ميدان مبارزه کشيدند که چادر سرشان کردند و به ميدان آمدند. چادر و لباس چه تأثيري در عدم فعاليت زن يا مرد دارد؟ عمده اين است که دل اين مرد يا زن چگونه است. چگونه فکر مي کند. ايمان او چقدر است. روحيه اش چگونه و چه انگيزه اي براي فعاليت اجتماعي يا علمي دارد.
اين مرد قلدر نادان بي سواد يعني رضاخان آمد و خود را در اختيار دشمن قرار داد. يکباره لباس اين کشور را عوض کرد، بسياري از سنتهاي مردم را تغيير داد، دين را ممنوع کرد و کارهايي را با قلدري انجام داد که همه شما مي دانيد و چهره محبوب غرب شد آنهم نه آحاد مردم و افکار عمومي غرب بلکه محلول سلطه گران و سياستمداران غربي. تهاجم فرهنگي عليه اسلام و ملت ايران از آنجا شروع شد و شکلهاي گوناگوني هم پيدا کرد. اين تهاجم در دوران جديد خاندان منحوس پهلوي يعني در 30، 20 سال آخر حکومت آنها شکل خطرناکتري پيدا کرد حالا مجال توضيح آن نيست. (حديث ولايت، ج 8، ص 214 تا 219)
منبع: حريم ريحانه.
تهاجم فرهنگي عليه ملت ما مشخصاً از دوران رضاخان شروع شد. البته قبل از او مقدمات تهاجم فراهم شده بود. قبل از او کارهاي فراواني کرده بودند و روشنفکرهاي وابسته را در داخل کشور کاشته بودند... ملت ايران بايد تاريخچه اين 150 - 200 سال اخير، از دوران اواسط قاجار و جنگهاي ايران و روس به بعد را بخوانند و ببينند چه حوادثي در اين کشور روي داده است. يکي از اين حوادث، ايجاد جريان روشنفکري وابسته است. ما نمي توانيم بگوئيم که در طول تاريخ ايران روشنفکر نداشته ايم. هميشه در همه عصرها و دورانها روشنفکرهايي بوده اند که جلوتر از زمان مي انديشيدند و حرکت مي کردند، اما زمانيکه غرب مسلط به تکنولوژي و علم، خواست در ايران پايگاه تسلط خود را مستحکم بکند از راه روشنفکري وارد شد. از طريق عناصر خود فروخته اي مثل ميرزا ملکم خان ها و تقي زاده ها اقدام کرد. جريان روشنفکري در ايران از دوران قاجار به بعد بيمار و وابسته متولد شد. متأسفانه چند نفري هم که آدمهاي سالم و خالصي بودند، بين آنها گم شدند. اين جريان از ابتدا وابسته بود. بعضي از آنها وابسته به روسيه بودند. مثل ميرزا فتحعلي آخوندزاده و بعضي ديگر وابسته به اروپا و غرب مثل ميرزا ملکم خان و امثال او. اين کارها قبلا در داخل ايران شده بود ولي اثر چنداني نداشت. کسي که در آن روز بزرگترين قدم را به نفع فرهنگ غرب و در حقيقت به نفع سلطه غرب و استعمار انگليس بر ايران برداشت، رضاخان بود. شما ببينيد در وضع امروز، اين چقدر رسوا است که يک پادشاهي يکباره لباس ملي يک کشور را عوض کند. شما به اقصي نقاط دنيا مثل هند که تشريف ببريد مي بينيد ملتها لباس ملي خود را دارند و به آن افتخار هم مي کنند و از آن احساس سرشکستگي هم نمي کنند ولي آنها آمدند يکباره لباس ملي اين ملت را ممنوع کردند. چرا؟ گفتند چون با اين لباس نمي شود عالم شد عجب! بزرگترين دانشمندان ايراني که آثار آنها هنوز در اروپا تدريس مي شود با همين فرهنگ و در همين محيط پرورش يافتند. مگر لباس چه تأثيري دارد؟ اين حرف و منطق مسخره اي است که مطرح کردند؟ آنها لباس يک ملت را عوض کردند، چادر زنها را از سرشان برداشتند و گفتند با چادر نمي شود زني عالم و دانشمند بشود و در فعاليت اجتماعي شرکت بکند. من سؤال مي کنم با برداشتن چادر در کشور ما زنها چقدر در فعاليت اجتماعي شرکت کردند؟ مگر در دوران رضاخان و پسرش فرصتي داده شد تا زنهاي ما در فعاليت هاي اجتماعي شرکت کنند؟ در دوران آنها نه به مردها فرصت فعاليت اجتماعي داده مي شد و نه به زنها، زنهاي ايراني زماني وارد فعاليت اجتماعي شدند و کشور را با دستهاي تواناي خود متحول کردند و مردهاي اين کشور را به دنبال خود به ميدان مبارزه کشيدند که چادر سرشان کردند و به ميدان آمدند. چادر و لباس چه تأثيري در عدم فعاليت زن يا مرد دارد؟ عمده اين است که دل اين مرد يا زن چگونه است. چگونه فکر مي کند. ايمان او چقدر است. روحيه اش چگونه و چه انگيزه اي براي فعاليت اجتماعي يا علمي دارد.
اين مرد قلدر نادان بي سواد يعني رضاخان آمد و خود را در اختيار دشمن قرار داد. يکباره لباس اين کشور را عوض کرد، بسياري از سنتهاي مردم را تغيير داد، دين را ممنوع کرد و کارهايي را با قلدري انجام داد که همه شما مي دانيد و چهره محبوب غرب شد آنهم نه آحاد مردم و افکار عمومي غرب بلکه محلول سلطه گران و سياستمداران غربي. تهاجم فرهنگي عليه اسلام و ملت ايران از آنجا شروع شد و شکلهاي گوناگوني هم پيدا کرد. اين تهاجم در دوران جديد خاندان منحوس پهلوي يعني در 30، 20 سال آخر حکومت آنها شکل خطرناکتري پيدا کرد حالا مجال توضيح آن نيست. (حديث ولايت، ج 8، ص 214 تا 219)
منبع: حريم ريحانه.
