عمر طلا نيست

عجب جاذبه اي دارد اين پديده نسبتاً جديد، انگار يک کشش تمام عيار تمام سلول هاي خاکستري مغزت را به خدمت مي گيرند تا سرا پا گوش و هوش باشي و با تمام وجود محو کنش و واکنش هايي شوي که برايت برنامه ريزي شده. ساعت ها چشم بر صفحه اي کوچک بدوزي و تمام انرژي جواني ات را در طبق اخلاص بگذاري تا مبادا نتواني در وقتي که برايت تعيين شده، استوانه امتيازاتت را لبريز کني؛ مبادا گيم آور شوي!
پديده اي که چند سالي ست گريبان بشريت را گرفته و از قبل آن « نينتندو» و « ميکروسافت استوديو» به نان و نوايي رسيده و نوجوانان چاق تر شده اند.
مثل همان صدها پديده ديگري که در طول تاريخ پيدايش فناوري و رونق آن، به وجود آمده و تکامل يافته و از ميان صدها امتياز ويژه اي که داشته اند، اين بشر دو پا تنها جنبه هاي تفنني و گاه زيان آور، آن را براي سپري کردن اوقات خود انتخاب مي کند و آن قدر در اين مقوله فرو مي رود که انگار اين مجموعه «کيس- کي بورد- مانيتور» به هويتش الصاق شده و ماهيتش بدون آن مفهومي ندارد. و گاه اعتياد به آن تا بدانجا پيش مي رود که ساديسم تکرار پشت سر هم يک بازي او را از خود بي خود مي کند تا مثل آن مرد چيني، سه شبانه روز بي وقفه بازي کند و در آخر جان به جان آفرين تسليم نمايد!
اگر هم اين طور جان نبازد، خشونتي که ارمغان اغلب اين بازي هاست، قهرمان هاي مجازي که به راحتي جايگزين الگوهاي ديني و ملي شده اند، نمادهاي ديني، مقدسات و مساجدي که در زواياي ريز و درشت بازي هاي اکشن سيبل مي شوند؛ دست به دست هم مي دهند تا کم کم باورهاي اعتقادي يک نوجوان کم رنگ شود و از همه تعلقاتش فاصله بگيرد.
فاصله اي که وقتي خشونت اين بازي ها مکملش شود، مي شود حوادث عجيب و غريبي که صفحات رنگارنگ روزنامه ها را پر کرده و نوجوان ايراني مي شود همان کابوي کوچولوي دنياي مجازي که آرامش را در حذف فيزيکي ديگري جستجو مي کند؛ با هر تلنگر کوچکي از کوره در مي رود و بدش نمي آيد سر نيم نگاه تحقيرآميزي، تنه زدني يا سپر به سپر شدني، خون جلوي چشمانش را بگيرد و حق طرف را- اگر شده به قيمت جانش تمام شود- کف دستش بگذارد.
انگشت ها ابزار اصلي اصلاح وضع زندگي انسان در دنيا هستند. به همين خاطر به انگشتان در عربي مي گويند:«بنان» انگشت ها نقش مهمي در زندگي ما دارند، ولي وجودشان آن قدر برايمان عادي شده که از اهميت آن غافل مانده ايم. اگر اين انگشت ها نبودند دست و پاي ما هم با سم چهارپايان تفاوتي نداشت.
در تشخيص هويت دايره جنايي آگاهي، اثر اين خطوط بيانگر هويت شخص است. مقوله اي که در کليک کردن هاي روزانه ما هم مصداق شفاف و روشني دارد.
و آن زمان که خداوند آيه «بلي قادرين علي ان نسوي بنانه» را بر قلب پيامبرش جاري مي کرد، مي دانست که قرار است اين خطوط ظريف سر انگشتان در آينده اي بسيار دور، در عصر ارتباطات، با کليک کردن ها و لمس دکمه هاي صفحه کليد اتفاقات ناگواري را رقم بزنند. حتي در خوشبينانه ترين حالت که خطري روح تو را تهديد نمي کند و تو تنها مي خواهي ساعاتي را با بازي سپري کني، باز هم اين سر انگشتان تو هستند که در «يوم الحسره» شاهدي خواهند شد براي اين که وقتت را، جوانيت را، چگونه گذراندي؟
مي گويند عمر طلاست و اين اشتباه محض است. عمر يگانه فرصتي بي بديل است که با هيچ موضوع ديگري قابل قياس نيست. به خصوص اگر در دوران پر شکوه و طلايي جواني باشد.
منبع: نشريه ديدار آشنا، شماره 136.