نویسنده: ابراهیم امینی
دشوارى زندگى بر دوش مرد است.مخارج خانواده را بهر طورشده باید تامین کند،در خارج منزل با صدها مشکل مواجه میشود،ممکن است مورد توهین یا توبیخ رئیس قرار بگیرد، ممکن است با اذیت وکارشکنى همکارانش برخورد کند،ممکن است مطالباتش را نتواند وصول کند،ممکن است محل چک و سفته هایش را نتواند تامین کند،ممکن است به کسادى بازار و عدم درآمد برخورد نموده باشد،ممکن است شغل مناسبى پیدا نکند،گرفتاریهاى مرد یکى دو تا نیست،در زندگى روزمره باصدها از این قبیل حوادث برخورد میکند،آنهم نه یک مرتبه و دو مرتبه بلکه دائما و پیوسته،کمتر اتفاق میافتد روزیکه ناراحتى تازه اى نداشته باشد، بیخود نیست که عمر مردها غالبا کوتاهتر از زنهاست.آخر اعصاب یکنفر چقدر میتواند حوادث و ناراحتى ها را تحمل کند!
انسان در اینگونه مواقع احتیاج شدیدى دارد به شخص دلسوزمهربانیکه دلداریش بدهد و روح و اعصابش را تقویت کند.
خانم گرامى،شوهر شما دلسوز ندارد،احساس غربت و تنهایى میکند،از مشکلات فرار نموده به محیط خانه و شما پناه میآورد،به دلجوییهاى تو نیازمند است،اگر با روى درهم کشیده و اوقات تلخ واردمنزل شد و آثار ناراحتى را در چهره اش مشاهده نمودى سلام و تعارف تواز همه روزه گرمتر باشد،اسباب استراحت و غذا و چاى او را زود فراهم کن،درباره موضوعات دیگر اصلا صحبت نکن،ایراد نگیر،تقاضا نکن،از گرفتاریهاى خودت شکایت و درد دل نکن، بگذار خوب استراحت کند، اگر گرسنه است سیر شود،اگر سرما خورده گرم شود،اگر گرما خورده خنک شود،آنگاه که از خستگى در آمد و اعصابش راحت شد با زبان خوش سبب ناراحتى اش را بپرس اگر دیدى باز هم میل نداردصحبت کند اصرار نکن،اما اگر شروع به درد دل کرد خوب گوش بده،تمام حواست پیش او باشد،از خنده بیجا جدا اجتناب کن،بلکه از شنیدن عوامل ناراحتى او اظهار تاسف کن،طورى وانمودکن که بیش از خودش از عوامل گرفتارى او اندوهگین هستى،با اظهار محبت و دلسوزى زخمهاى دلش را مرهم بگذار،با نرمى و ملایمت دلداریش بده،موضوع را در نظرش کوچک وبى اهمیت جلوه بده،او را در قبال حل مشکل تشجیع کن.بگو:اینگونه حوادث از لوازم لا ینفک زندگى است و براى همه کس اتفاق میافتد،چندان مهم نیست،انسان میتواند با نیروى صبر و استقامت بر مشکلات پیروز گردد،اما به شرط اینکه خودش را نبازد،اصولا مردانگى وشخصیت انسان در اینگونه موارد ظاهر میشود،غصه نخور،صبر و کوشش کن تا مشکل حل شود،اگر احتیاجى به راهنمایى دارد و راهى به نظرت میرسد پیش پایش بگذار و اگر راه صحیحى به نظرت نرسید پیشنهاد کن با یکى از دوستان یا خویشان عاقل و خیر خواه مشورت کند.
خانم محترم،شوهرت در مواقع گرفتارى به مهربانیها و دلجوییهاى تو نیازمند است.باید بداد او برسى و مانند یک پرستار مهربان بلکه یک روانپزشک دلسوز از او دلجویى کنى،از این بالاتر بگویم،باید شخصیت خویش را باثبات رسانى و شوهردارى کنى،آرى پرستار و روانپزشک کجا میتوانند مانند یک بانوى فداکار شوهردارى کنند؟غافلى که مهربانیهاو دلداریهاى تو چه اثر معجز نمایى در روح شوهرت میگذارد!دل واعصابش را آرام میکند،به زندگى دلگرم میشود، براى مبارزه با مشکلات آماده میگردد،مى فهمد که در این جهان تنها و بیکس نیست،به وفا وصمیمیت تو اطمینان پیدا میکند،دوستدار و عاشق تو و اخلاقت میشود،پیمان زناشویى شما استوار و محکم میگردد.
حضرت صادق علیه السلام فرمود:«در دنیا چیزى بهتر از همسرشایسته وجود ندارد.زنیکه شوهرش از دیدار او مسرور و شاد گردد (1) ».
حضرت رضا علیه السلام فرمود:«یک دسته زنها آنهایى هستند که زیاد بچه دار میشوند، مهربان و با عاطفه هستند،در سختیها و پیش آمدهاى روزگار،در امور دنیا و آخرت پشتیبان شوهرشان هستند،بزیان او کارنمیکنند و گرفتاریهایش را زیاده نمیگردانند (2) ».
انسان در اینگونه مواقع احتیاج شدیدى دارد به شخص دلسوزمهربانیکه دلداریش بدهد و روح و اعصابش را تقویت کند.
خانم گرامى،شوهر شما دلسوز ندارد،احساس غربت و تنهایى میکند،از مشکلات فرار نموده به محیط خانه و شما پناه میآورد،به دلجوییهاى تو نیازمند است،اگر با روى درهم کشیده و اوقات تلخ واردمنزل شد و آثار ناراحتى را در چهره اش مشاهده نمودى سلام و تعارف تواز همه روزه گرمتر باشد،اسباب استراحت و غذا و چاى او را زود فراهم کن،درباره موضوعات دیگر اصلا صحبت نکن،ایراد نگیر،تقاضا نکن،از گرفتاریهاى خودت شکایت و درد دل نکن، بگذار خوب استراحت کند، اگر گرسنه است سیر شود،اگر سرما خورده گرم شود،اگر گرما خورده خنک شود،آنگاه که از خستگى در آمد و اعصابش راحت شد با زبان خوش سبب ناراحتى اش را بپرس اگر دیدى باز هم میل نداردصحبت کند اصرار نکن،اما اگر شروع به درد دل کرد خوب گوش بده،تمام حواست پیش او باشد،از خنده بیجا جدا اجتناب کن،بلکه از شنیدن عوامل ناراحتى او اظهار تاسف کن،طورى وانمودکن که بیش از خودش از عوامل گرفتارى او اندوهگین هستى،با اظهار محبت و دلسوزى زخمهاى دلش را مرهم بگذار،با نرمى و ملایمت دلداریش بده،موضوع را در نظرش کوچک وبى اهمیت جلوه بده،او را در قبال حل مشکل تشجیع کن.بگو:اینگونه حوادث از لوازم لا ینفک زندگى است و براى همه کس اتفاق میافتد،چندان مهم نیست،انسان میتواند با نیروى صبر و استقامت بر مشکلات پیروز گردد،اما به شرط اینکه خودش را نبازد،اصولا مردانگى وشخصیت انسان در اینگونه موارد ظاهر میشود،غصه نخور،صبر و کوشش کن تا مشکل حل شود،اگر احتیاجى به راهنمایى دارد و راهى به نظرت میرسد پیش پایش بگذار و اگر راه صحیحى به نظرت نرسید پیشنهاد کن با یکى از دوستان یا خویشان عاقل و خیر خواه مشورت کند.
خانم محترم،شوهرت در مواقع گرفتارى به مهربانیها و دلجوییهاى تو نیازمند است.باید بداد او برسى و مانند یک پرستار مهربان بلکه یک روانپزشک دلسوز از او دلجویى کنى،از این بالاتر بگویم،باید شخصیت خویش را باثبات رسانى و شوهردارى کنى،آرى پرستار و روانپزشک کجا میتوانند مانند یک بانوى فداکار شوهردارى کنند؟غافلى که مهربانیهاو دلداریهاى تو چه اثر معجز نمایى در روح شوهرت میگذارد!دل واعصابش را آرام میکند،به زندگى دلگرم میشود، براى مبارزه با مشکلات آماده میگردد،مى فهمد که در این جهان تنها و بیکس نیست،به وفا وصمیمیت تو اطمینان پیدا میکند،دوستدار و عاشق تو و اخلاقت میشود،پیمان زناشویى شما استوار و محکم میگردد.
حضرت صادق علیه السلام فرمود:«در دنیا چیزى بهتر از همسرشایسته وجود ندارد.زنیکه شوهرش از دیدار او مسرور و شاد گردد (1) ».
حضرت رضا علیه السلام فرمود:«یک دسته زنها آنهایى هستند که زیاد بچه دار میشوند، مهربان و با عاطفه هستند،در سختیها و پیش آمدهاى روزگار،در امور دنیا و آخرت پشتیبان شوهرشان هستند،بزیان او کارنمیکنند و گرفتاریهایش را زیاده نمیگردانند (2) ».
پی‌نوشت‌ها:
1-بحار ج 103 ص 217.
2-مستدرک ج 2 ص 534.
/ج
