یادگار یک قهرمان بزرگ

15سپتامبر 2007 بود؛ فقط دو ماه بعد از عرضه نسخه اول Dirt که اسطوره ورزش رالی، Colin mcrae در یک سانحه دلخراش سقوط هلیکوپتر کشته شد. این حادثه روی صنعت بازی نیز بی تأثیر نبود؛ به دنبال آن تبلیغات Dirt برای نسخه PS3 که قرار بود چند هفته بعد منتشر شود از تب و تاب افتاد و حتی آینده سری ریسینگ Colinmcrae در هاله ای از ابهام فرورفت. با این حال بازی واقعاً موفق ظاهر شد و به خاطر موتور قدرتمند و جلوه های بصری خیره کننده اش مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.
اکنون بعد از دو سال Codemasters مجدداً نام Colinmcrac را با دنباله آن بازی زنده کرده است. Dirt دیگر تنها یک بازی ریسینگ نیست؛ یادگار یک قهرمان بزرگ است. شاید بزرگترین تغییر Dirt2 اضافه شدن خصوصیت Flashback از بازی Grid (عنوان قبلی سازنده) باشد؛ خصوصیت جالب و کارآمدی که بدون صدمه زدن به درجه سختی کلی بازی از آزاردهنده شدن مسابقات می کاهد. اغلب بازی های ریسینگ مخصوصاً روی درجات سختی بالاتر، بازیباز را مجبور می کنند یک مسیر طولانی با تعداد دورهای زیاد را طی کند حال آن که مثلاً در یک مسیر 10 دوری، انحرافی کوچک در پیچ آخر می تواند همه زحمات او را به باد دهد. Flashback به میزان زیادی از زجرآور شدن این مسأله می کاهد. به کمک این خصوصیت می توانید صحنه را به عقب برگردانده و با تلاش مجدد اشتباه خود را جبران کنید. البته شما در استفاده از این قابلیت محدودیت دارید.
تنوع مسیرها در Dirt2 بسیار خوب است و پیست های متنوعی از نقاط مختلف دنیا نظیر مالزی، مراکش، لندن، ژاپن و کرواسی در بازی وجود دارند. به عنوان مثال پیست مراکش بسیار چالش برانگیز است و مسیرهای گل آلود و جاده های تنگ موجود در آن رانندگی را مشکل می کنند؛ پیست کرواسی شما را در یک محیط وسیع قرار می دهد و پیست های لندن و ژاپن نیز روی مسابقات معمول درون شهری تمرکز دارند. با این وجود جای خالی مسیرهای یخی و برفی حس می شود.
مسابقات نیز از تنوع بالایی برخوردارند. انواع مختلفی از مسابقات تحت عناوین Land Rush ،Trail Blazer ،Rally و Rally Cross به همراه مدهای مخصوص مثل Gate Crasher ،Domination و Lastman Standing در بازی موجودند اما شاید از همه جذابتر مدهای Trail Blazer و Gate Cradher باشند. در مد Trail Blazer شما در غیاب کمک راننده خود مسابقه می دهید. این مسابقات درمحیط های تماشایی با انبوهی از پیچ های تند، پرتگاه ها و مسیرهای پرفراز و نشیب انجام می شوند و برخی از جذابترین لحظات بازی را رقم می زنند.
مد Gate Crasher نیز بسیار سرگرم کننده است و طی آن باید در یک مدت زمان معین جعبه های پخش شده روی پیست را خرد کنید.
طراحی مسیرها (Track Design) در بیشتر مواردی عالی است و اغلب پیست ها دارای مسیرهای پرپیچ و خم، فراز و نشیب ها و سکوهای پرش متعدد هستند. در یک مسابقه رالی واقعی پیست ها از مسیرهای باریک و جاده های ناهموار با سطح دید پایین تشکیل شده و دقت و مهارت راننده در آن ها به مراتب بیشتر از سرعت تعیین کننده است. بنابراین شاید Dirt2 برای عاشقان سرعت گزینه مناسبی نباشد و ما توصیه می کنیم این افراد تا عرضه F12010، عنوان بعدی سازنده، صبر کنند.
Dirt2 قابلیت شخصی سازی اندکی هم دارد که امکان ایجاد تغییرات دلخواه در برخی قطعات اتومبیل نظیر دنده، ترمز، دیفرانسیل و ... را فراهم می آورند. با این که شخصی سازی اتومبیل ها در این جا عمق و ظرافت عناوینی نظیر Gran Turismo را ندارد اما کاربرد آن بخصوص برای بازیبازهای غیرحرفه ای راحت تر است. صرف نظر از سادگی، این سیستم بسیار کارآمد عمل می کند و حتی تغییرات کوچکی که بازیباز روی خودرویش اعمال می کند تأثیر قابل توجهی در مسابقات می گذارند. متأسفانه تغییرات ظاهری اتومبیل ها تنها به طرح های از پیش تعیین شده محدود می شوند و اصلاح بدنه ی آن ها نیز مختص مسابقه ای است که بازیباز در آن قرار دارد.
بعلاوه Dirt2 همچنان از یک مشکل همیشگی بازی های Codemasters یعنی کمبود وسایل نقلیه و تنوع آن ها رنج می برد. در حالی که عناوینی مانند Gran Turism و Forza صدها اتومبیل گوناگون را در اختیار بازیباز قرار می دهند، Dirt2 در این زمینه تنوع چندانی ارائه نمی دهد با این حال Trophy Truckها و Buggieها واقعاً متفاوت از بقیه خودروها به نظر می رسند و چالش های خاص خودشان را در مسابقات ایجاد می کنند.
به لحاظ بصری Dirt2 یک بازی عالی است. در اکثر بازی های ریسینگ، سازندگان تنها به کلیات گرافیکی (نظیر مدل های وسایل نقلیه و مسیرهای مسابقه) توجه می کنند و از پرداختن به سایر جزئیات غافل می شوند اما در Dirt2 همه چیز اعم از پس زمینه ها، نور خورشید، جلوه پاشیدن آب، پوشش گیاهی و ... بی نهایت زیباست.
محیط¬ها بسیار پر جزئیات هستند و برخی از نورپردازی ها حقیقتاً مبهوت کننده اند مدل های وسایل نقلیه نیز عالی طراحی شده اند و از فیزیک بسیار قدرتمندی بهره می برند و این Replay ها هستند که نهایت قدرت گرافیکی بازی را به نمایش می گذارند. وقتی اتومبیل تان را طی یک صحنه آهسته می بینید که ذرات گل و لای از لا به لای چرخ های آن به بیرون می پاشند و نور خورشید به زیبایی هرچه تمام تر از روی بدنه اش منعکس می شود تنها از خود می پرسید: چرا بازی به این زیبایی باید از جلوه های جوی بی بهره باشد و همیشه در روز بگذرد؟ بی شک بعد از ظهرهای شرجی مالزی زیبا هستند اما رانندگی در یک جنگل بارانی آن هم در شب چطور؟ احتمالاً می گویید: خیلی Codemaster، خیلی! در بخش صوتی بازی، صدای موتور اتومبیل ها و صدمه دیدن آن ها حین برخوردها بسیار طبیعی است. رانندگان دیگر با شما حین مسابقه ارتباطات صوتی برقرار می کنند که به هیجان رقابت می افزاید. موزیک های راک متنوعی هم در بازی وجود دارند و با جو مسابقات کاملاً هماهنگ هستند.
همان طور که NFS : Shift با فاصله گرفتن از اصالت آرکید خود به یک ریسینگ نیمه شبیه ساز تبدیل شد و برخی از طرفداران قدیمی اش را راضی نکرد، Dirt2 نیز به تبع نسخه اول خود هرچه بیشتر از اصالت شبیه سازی Colinmcrae فاصله می گیرد و عملاً به یک ریسینگ آرکید تبدیل می شود که شاید به مذاق طرفداران قدیمی سری (و البته روح آن مرحوم!) خوش نیاید. اگرچه Dirt2 به عنوان یک ریسینگ آرکید در بعد گیم پلی پیشرفت چشمگیری نسبت به Grid نشان نمی دهد اما در عین حال شکی نیست که با این رویکرد جدید توانسته به بازی عامه پسندتری تبدیل شود و جمعیت بیشتری را به سوی خود جلب کند، مسأله ای که خودش موفقیت بزرگی برای Codemasters به حساب می آید.
منبع: مجله ی بازی رایانه، شماره ی 32