نویسنده: نیما شاه صاحبی

از زمانی که بازی های ویدیویی به عنوان یک شکل جدی و درآمد زای سرگرمی مطرح شده، کمپانی های بازیسازی نیز دائماً سعی کرده اند، بازی هایی بر مبنای فیلم های اکشن محبوب عرضه کنند. هر چند گاهی عناوین خوب ( Wolverine X-Men) و بعضاً ممتازی ( Riddick) در این میان تولید می شوند؛ اما مشکل این است که اغلب این قبیل بازی ها چوب زمان محدود ساخت ( به منظور عرضه در یک تاریخ مشخص، معمولاً همزمان یا نزدیک به زمان اکران فیلم) و ارزش های تولید پایین شان را می خورند و The Rise of Cobra (RoC)G.I.Joe: نیز به همین درد دچار شده است.
Roc در واقع دنباله ای برای نسخه های آتاری و نینتندوی G.I.Joe شوتر سوم شخص خود را بر اساس فیلم ساخته است. با این حال این تغییر منبع الهام یا نحوه استفاده از امتیاز فیلم نبوده که دردسر ساز شده؛ مشکل این است که بازوی روی هر درجه ای به غیر از پایین ترین درجه سختی به شکل آزار دهنده ای سخت می شود؛ مسأله ای که مستقیماً از نقص کلیدی در دو سیستم چک پوینت و سلامتی بازی نشات می گیرد و وقتی با مشکلات کنترل و دوربین نیز توام می شود؛ عملاً گیم پلی را ویران می کند.
داستان بازی درست بعد از وقایع فیلم روی می دهد. در فیلم / بازی ها این یک روش عالی برای جلوگیری از لو رفتن محتوای فیلم و در عین حال گسترش دنیای آن است؛ اما در این جا به واسطه یک خط داستانی کلیشه ای به کلی هدر رفته است. شما به گروه Joe ملحق می شوید. آن ها درگیر جنگ با یک دشمن جدید هستند که قصد دارد با استفاده از تکنولوژی نانو دنیا را نابود کند. بارونس ( Baroness) و مزدورانش یکی از افراد تیم شما را می دزدند و سپس دوک ( Duke) و اسکارلت (Scarlet) با هم متحد می شوند تا او را نجات دهند؛ به همین سادگی !G.I.Joe ساختاری بسیار ساده و سرراست دارد. بازیبازها یک مرحله را انتخاب کرده و سپس دکمه شلیک را نگه می دارند و به هر چیزی در سر راه شان می بینند تیراندازی می کنند.
یک مشکل اساسی کمبود تنوع در گیم پلی است. بازیبازها در طول بازی کارهای مشابهی را بارها و بارها تکرار می کنند. بازیباز یک ماموریت را انتخاب می کند، هر کسی را که سر راهش می بیند می کشد یک معمای ساده و پیش پا افتاده را حل می کند، سپس با دشمنان بیشتری می جنگد و در نهایت نیز به باس رسیده و او را شکست می دهد. این پروسه در هر مرحله تکرار می شود، شاید این روند در چند ساعت اول لذت بخش باشد؛ اما بعد از مدتی بازیباز خسته شده و احتمالاً بازی را رها می کند.

فهرست بلند بالایی از شخصیت ها در بازی وجود دارد که در ابتدا خیلی جلب توجه می کند؛ اما به سرعت متوجه می شوید که بیشتر آن ها غیر قابل استفاده اند؛ چون آزاد کردن همه شخصیت ها تقریباً غیر ممکن است ! اگر روند معمول بازی را دنبال کنید تعداد کمی از Joe ها آزاد می شوند. آزاد کردن اغلب شخصیت های اضافی به انجام یک کار بخصوص از پیدا کردن آیتم های مخفی (مثل پلاک ها و کیف های محتوی اسناد ) گرفته تا کامل کردن ماموریت های فرعی نیاز دارد. البته کار به همین جا ختم نمی شود و باید با کامل کردن ماموریت ها و انجام مجدد آنها نیز امتیاز کافی جمع آوری کنید. در اینجا هر چه درجه سختی بازی بالاتر باشد امتیاز بیشتری بدست می آورید. اما سیستم چک پوینت آزار دهنده بازی و یک نواختی آن عملاً باعث خواهد شد از خیر آزاد کردن اغلب شخصیت های اضافی بگذرید. معمولاً در بازی ها وقتی به یک چک پوینت می رسید، بازی در آن نقطه ذخیره می شود و چنانچه بعد از آن بمیرید بازی را مجدداً از محل چک پوینت آغاز می کنید؛ اما در RoC وقتی بازیباز در طول یک مرحله بمیرد به جای برگشت به محل چک پوینت باید کل مرحله را از ابتدا بازی کند! وقتی یک چک پوینت، موقعیت بازیباز در مرحله را ذخیره نمی کند پس هدف از قرار دادن آن در بازی چه بوده است؟! وجود این اشکال و طولانی بودن ماموریت ها سبب می شود ریسک بازی روی درجات سختی بالاتر به پاداشی که بازیباز از این طریق بدست می آورد. نیارزد. اما از آن اعصاب خرد کن تر، ردیف سلامتی خود کار شماست که علی رغم کوچک بودن به جز در هنگام پناه گرفتن بسیار کند پر می شود. وجود بسته های سلامتی اضافی در مراحل می توانست تا حدودی این نقیصه را جبران کند؛ اما نبود آن ها ناخواسته بازی را به یک شوتر به شدت مبتنی بر سنگرگیری تبدیل کرده که بازیباز را در میان نبردهای بیش از حد طولانی خود گرفتار می کند.
بازی شخصیت ها را به 3 کلاس Combat Soldier Commando و Heavy تقسیم می کند. اما این کلاس ها در اصل یکسان هستند و تنها حملات مخصوص هر شخصیت او را از بقیه متمایز می کند. آخرین مشکل بزرگ بازی کمبود کنترل روی دوربین است در دنیای بازی های سه بعدی، بازیبازها خیلی اوقات با زوایای نامناسب دوربین دست و پنجه نرم می کنند. در حالی که اگر به آن ها امکان کنترل روی دوربین داده شود این مشکل تا حد زیادی قابل حل است. متأسفانه در این بازی، بازیبازها چنین اختیاری ندارند؛ در نتیجه دوربین همیشه با اعمال بازیباز همراهی نمی کند. خیلی وقت ها بازیباز ناخواسته در تیررس دشمن قرار می گیرد، فقط به این دلیل که دوربین نمی تواند با اعمال او هماهنگ شود. از نظر گرافیکی با یک بازی بسیار ضعیف روبرو هستیم تا جایی که به نظر می رسد برای کنسول قبلی مایکروسافت ساخته شده باشد! آبجکت ها در محیط بسیار کم و پراکنده اند و انیمیشن ها نیز بسیار ضعیف و سنگین هستند. حداقل اوضاع صدا نسبتاً خوب است. به عنوان یک نکته خوب، بسیاری از هنرپیشه های فیلم به جای شخصیت های خودشان در بازی صحبت کرده اند. موسیقی، خاطره انگیز نیست؛ اما در قالب گیم پلی مؤثر عمل می کند و جلوه های صوتی نیز روی هم رفته بد نیستند.
G.I.Joe هم مثل بسیاری از فیلم / بازی ها محکوم به شکست است و ای کاش هالیوودی در کار نبود تا چنین بازی هایی نیز هرگز ساخته نمی شد!

مزایا

عبرتی بزرگ برای سازندگان فیلم/ بازی! شخصیت های زیاد، صدای نسبتاٌ خوب، مد CO-OP

معایب

داستان مزخرف، گیم پلی روتین و فاقد تنوع، آزاد سازی دشوار شخصیت های اضافی، اشکال در سیستم های چک پوینت و سلامتی خودکار، کمبود کنترل روی دوربین، گرافیک ضعیف