بیطرفی ریاکارانه ی صهیونیسم به منظور سوداگری با بریتانیا، آلمان و ترکیه در سال 1914
در پی آغاز جنگ اول جهانی، دفتر صهیونیستها در برلین شروع به لاس زدن با آلمان و رهبران ترک «اتحاد و ترقی» که زمام امور را در دست داشتند، کرد؛ لاس زدنی که به سود صهیونیسم و آلمان و ترکیه بود. رهبران صهیونیسم توانسته بودند در مدت شش سال، یعنی از روز اعلام مشروطه ی عثمانی در 1908 تا تابستان 1914 (سال وقوع جنگ)، مسافت درازی را در راه رسیدن به فلسطین از طریق استانبول عثمانی طی کنند. علت موفقیت سیاست صهیونیستی در امپراتوری عثمانی، توانایی صهیونیستها در جذب تعدادی از سیاستمداران بزرگ ترک تازه مسلمان بود. این عده با یهودیانی که درآخر قرن پانزده از اسپانیا خارج شدند و به نام «دُنمه»(1) شهرت یافتند، پیوند خونی داشتند. بدین سان، رشته های مبلغان صهیونیست، نه از سال انقلاب به بعد، بلکه از دهه ی اخیر سده ی گذشته و پیش از آن که هرتزل سر برداشت، به عصب حکومت کشیده شد. اگر نبود هشیاری نمایندگان عرب در پارلمان عثمانی و فریادهای پی در پی آنها،(2) یقیناً صهیونیستها گامهای بلندتری را به سوی هدف خود بر می داشتند. جزئیات مربوط به این مرحله از نفوذ صهیونیستها در حکومت عثمانی مفصل و طولانی است که جای بحث از آنها این جا نیست. کافی است بگوییم که افراط در جنبش تورانیسم(3) یا تعصبات نژادی ترکی، سرانجام ترکهای تورانی را در بین دو چنگال گرفتار کرد: چنگال آلمان که برای استعمار بیشتر امپراتوری عثمانی از طریق پروژه ی راه آهن برلین- بغداد و رسیدن به یمن به وسیله ی پروژه ی راه آهن حجاز که در سال 1908 به اتمام رسید، به پا خاسته بود. و چنگال صهیونیستها که به فلسطین چشم دوخته بودند. آلمان در رسیدن به شرق از طریق استانبول شکست خورد و ترکهای تورانی نیز در ایجاد یک امپراتوری تورانی که نژاد ترک را از بلغارستان در جنوب اروپا تا دورترین نقطه ی شرقی ترکستان در آسیای میانه، زیر لوای خود داشته باشد، با شکست مواجه شد و در این میان صهیونیستها برنده شدند.پی نوشت ها :
1. Donmeــــ دُنمه به معنای ‹‹نوگرویده››، از آخرین پدیده های اجتماعی اعجاب انگیز قرن های پایانی هزاره ی دوم است. لهستانی تبارها، کولیان مجارستان و شبه جزیره ی بالکان، که به شهروندی شهر سالونیکای امپراتوری عثمانی در شمال یونان کنونی، درآمده بودند، یهودیانی بودند که به پیروی از شاباتای زِوی به ظاهر به اسلام گرویدند و در پی اجرای مفاد پیمان لوزان در پایان جنگ جهانی اول، تنها راه را در مهاجرت به شهر ازمیر ترکیه دیدند.
شاباتای زِوی در سال1666 م، در شهر اسمیرنا در قلمرو امپراتوری عثمانی، مسلک جدید دُنمه ها را بنیان نهاد و به نوعی حفظ اعتقادات در پنهان و تظاهر به اعتقاد غالب روز و مطابق سیاست حاکم را بدعت گذاشت.
یهودیانی که از آغاز مسیحیت در سرزمین فلسطین، حضرت مسیح را به پیغمبری قبول نداشتند و در طول قرن ها همچنان در انتظار ظهور فرستاده ی خداوند برای رهایی و آزادی به سر می بردند، شاباتای زِوی را به پیغمبری پذیرفتند و تا بر ملا شدن حقیقت، سلوک خاص او را صمیمانه پیرو شدند.
برخی از دُنمه ها با شناخت حقیقت، در همان قرن هفدهم دل از مسلک جدید خود کندند، ولی بسیاری نیز سرنوشت شاباتای زِوی را قسمتی از رسالتش دیدند و چنان در حفظ رهنمود وی کوشیدند که دو قرن بعد حدود بیست هزار نفر از آنها در مهاجرت از سالونیکا به ترکیه ی پس از خلافت عثمانی، شرکت کردند.
2. در میان این فریاد گران سه تن از عربها نامورند: روحی خالدی نماینده ی قدس در پارلمان عثمانی و از علمای بزرگ عرب، شکری العسلی نماینده ی دمشق و یکی از شهدایی که به وسیله ی احمد جمال، فرمانده ی سفاک ترک تورانی، به دار آویخته شد، نجیب نصار، روزنامه نگار لبنانی که در حیفا اقامت گزید و هفته نامه ی خود، الکرمل، را که در پی اعلان مشروطه ی عثمانی (1908) تأسیس کرد، وقف بیداری عربها و افشای ماهیت صهیونیسم نمود. وی کتابی دارد با نام الصهیونیه، ملخص تاریخها و غایتها و امتدادها حتی سنه 105 که در سال 1911 منتشر کرده است.
جزئیات مربوط به فریادهای اعراب در پارلمان عثمانی را پیش از این ما در روزنامه ی بیروتی الانوار ( سال 1961) به صورت مسلسل منتشر کرده ایم.
3. این جریان فکری در پی آن بود که مفاخر ترکان نخستین را زنده کند و اندیشه ی ترک را از عناصر بیگانه، عربی و فارسی، آزاد سازد- م.
