نویسنده: جواد محمودی قرائی
نوجوانی یک فرایند طولی است و مقطعی نیست. افراد در سنین مختلف به این رشد می رسند. نوع رفتار، تصمیم گیری ها، طرز تفکر و نحوه ی سخن گفتن فرد با دیگران نشان می دهد که می تواند از عهده ی کاری برآید یا نه. ولی باید فضایی ایجاد کرد که نوجوان بتواند خودش را نشان دهد. این گونه می توان دریافت که وی چه قدر رشد کرده است.
معمولاً پدر و مادر سعی می کنند بفهمند که آیا نوجوان شان از رشد عقلی کافی برخوردار است یا خیر؟ آنان گاهی خود را با اطرافیان مقایسه می کنند یا با نوجوانی خودشان یا با برادر و خواهرهای بزرگ ترش. این روش ها ممکن است تا حدی کمک کننده باشد ولی با خطاهای زیادی نیز همراه است. واقعیت این است که نمی توان نوجوان را با دیگران مقایسه کرد. توانایی های هر فرد را باید در موقعیت های حل مسئله ارزیابی کرد. این که او چه قدر قادر است از عهده ی مسئولیت هایش برآید.
گاهی توانایی های عقلی مناسب است ولی نوجوان به سبب وابستگی زیاد به خانواده و والدینش، برای تصمیم گیری از اعتماد به نفس کافی برخوردار نیست. در نتیجه والدین به اشتباه توانایی او را کمتر از حد واقعی برآورد می کنند. این باعث می شود که والدین به نوجوان شان
اعتماد کافی نداشته باشند و خود این مسئله باعث تداوم مشکل اعتماد به نفس نوجوان می شود.
بسیار مهم است که والدین شناخت درستی از توانمندی های نوجوان خود در حوزه های مختلف داشته باشند.
و او را آن گونه که هست با تمام توانمندی ها و ضعف هایش بپذیرند. و به تدریج مسئولیت های ساده را به او واگذارند. تلاش وی را برای انجام این مسئولیت ها تشویق نمایند و هم زمان توانمندی او را نیز ارزیابی نمایند تا به تدریج بتوانند مسئولیت های دیگری به او واگذار نمایند. بدین ترتیب معلوم است که هیچ نوجوانی مشابه نوجوان دیگری نیست و هر نوجوان برای خود منحصر به فرد است.
منبع مقاله :
محمودی قرائی، جواد؛ (1388)، نیاز نوجوان به استقلال،(چگونه به این نیاز پاسخ دهیم)، تهران، نشر قطره
