خاندان روچيلد و عصر ويکتوريا

 

ظهور آریستوکراسی مالی (11)

در سال 1855 سه تن از پسران مایر آمشل، بنیانگذار بنیاد روچیلد، درگذشتند. آمشل رئیس شاخه فرانکفورت، سالومون رئیس شاخه وین و کارل رئیس شاخه ناپل. ناتان مایر روچیلد لندن پیشتر (1836) درگذشته بود. سرانجام، بارون جیمز روچیلد، کوچکترین برادر، نیز در اواخر سال 1868، دو سال پیش از سقوط لویی بناپارت، در 76 سالگی درگذشت. این مقارن با تشکیل اولین دولت بنجامین دیزرائیلی، نخست وزیر یهودی الاصل بریتانیا و دوست نامدار خاندان روچیلد، است. ویرجینیا کاولس می نویسد نیمی از مردم پاریس در تشییع جنازه اش شرکت کردند، تمامی پادشاهای اروپا نمایندگان خود را برای شرکت در این مراسم به پاریس اعزام داشتند. آندریو جانسون، (1) رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، به وسیله تلگراف به خاندان روچیلد تسلیت گفت. (2)
از میان پسران مایر آمشل روچیلد بنیانگذار تنها بزرگترین ایشان، بارون آمشل مایر روچیلد (رئیس شاخه فرانکفورت)، بلاعقب بود و اولادی از خود بر جای نگذارد. معهذا، از چهار پسر دیگر خاندانی پرشمار پدید شد و تکاپوی شاخه های بنیاد جهانوطنی روچیلد را تداوم بخشید.

شاخه وین

درباره وضع بنیاد روچیلد وین پس از مرگ بارون سالومون روچیلد پیشتر سخن گفته ایم. یادآوری می کنیم که سالومون یک پسر و یک دختر داشت: آنسلم و بتی. آنسلم سالومون روچیلد داماد ناتان مایر روچیلد لندن بود و بتی به همسری عمویش، جیمز روچیلد فرانسه، درآمد. بارون آنسلم سالومون روچیلد از زمان انقلاب 1848 و فرار پدرش از وین ریاست شاخه اتریش بنیاد روچیلد را به دست گرفت. با مرگ او (1874) کوچکترین پسرش، بارون سالومون آلبرت روچیلد، در این سمت جای گرفت. سالومون آلبرت، داماد بارون آلفونس روچیلد پاریس، تا زمان مرگ (1911) اداره شاخه وین بنیاد روچیلد را به دست داشت.
پس از سالومون آلبرت، پسران او، بارون آلفونس مایر روچیلد (3) و بارون لویی ناتانیل روچیلد، (4) ریاست شاخه وین را به دست گرفتند. این بارون لویی روچیلد همان کسی است که به خاطر معادن ویتکوویتز به اسارت آلمان درآمد. بنیاد روچیلد اتریش در سال 1939، در آستانه جنگ دوم جهانی، منحل شد.

شاخه های ناپل و فرانکفورت

جانشینان بارون کارل مایر روچیلد ناپل، سه پسر او بودند: مایر کارل، (5) آدولف کارل (6) و ویلهلم کارل. (7) این سه برادر با اعضای خاندان روچیلد وصلت کردند: مایر کارل با لوییز، کوچکترین دختر ناتان مایر روچیلد لندن، ازدواج کرد؛ آدولف کارل با کارولین، دختر بزرگ بارون آنسلم سالومون روچیلد وین، و ویلهلم کارل با حنا خواهر کارولین.
پس از مرگ پدر و عمو، بارون مایر کارل روچیلد در رأس شاخه فرانکفورت جای گرفت و بارون آدولف کارل روچیلد در رأس شاخه ناپل. پس از اتحاد بریتانیا (1861) بارون ادولف کارل روچیلد نیز به فرانکفورت کوچید و بدینسان شاخه ناپل بنیاد روچیلد منحل شد.
بارون مایر کارل روچیلد، چون عمویش، متنفذترین چهره مالی فرانکفورت بود. او، به تعبیر الفری، "سخت خود را با امیال دربار پروس منطبق کرد" (8) و از این طریق نفوذ سیاسی فراوان به دست آورد. در سال 1867 به عضویت مجلس آلمان شمالی (9) برگزیده شد و کمی بعد به عضویت مجلس اشراف آلمان درآمد. او نخستین یهودی بود که به این نهاد راه می یافت. با مرگ او، برادر کوچکش، بارون ویلهلم کارل روچیلد، ریاست شاخه فرانکفورت را به دست گرفت. با مرگ او (1901) شاخه فرانکفورت بنیاد روچیلد نیز منحل شد. (10)

شاخه پاریس

بارون جیمز روچیلد دارای چهار پسر بود: مایر آلفونس، (11) گوستاو سالومون، (12) سالومون جیمز (13) و ادموند جیمز. (14)
مایر آلفونس، که با نام بارون آلفونس روچیلد شهرت دارد، در زمان حیات پدر (1854) ریاست موسسه مالی روچیلدهای فرانسه، بانک "برادران روچیلد"، (15) را به دست گرفت و پس از مرگ پدر در سال 1869 رئیس هیئت مدیره کمپانی راه آهن شمالی نیز شد. او که 19 سال از بارون لیونل روچیلد، پسر عموی لندنی اش، کوچکتر بود در سال 1857 با لئونارا، دختر 20 ساله لیونل، ازدواج کرد و بدینسان داماد او نیز به شمار می رفت.
بارون گوستاو روچیلد، پسر دوم جیمز، بیش از چهل سال ریاست انجمن رؤسای کنیسه های پاریس (16) را به دست داشت. (17) همسر او از خاندان یهودی آنشپاخ بود. سالومون جیمز روچیلد، داماد بارون مایر کارل روچیلد فرانکفورت، در زمان حیات پدر در 29 سالگی درگذشت. و سرانجام، بارون ادموند جیمز روچیلد، داماد بارون ویلهلم کارل روچیلد فرانکفورت، به دلیل نقش درجه اولش در استقرار یهودیان در فلسطین شهرت جهانی یافت و به "پدر صهیونیسم" ملقب شد.
در جلد پنجم، درباره تکاپوی صهیونیستی بارون ادموند روچیلد سخن خواهیم گفت و در بحث "الیگارشی جهانی و دنیای امروز" با وضع کنونی بنیاد روچیلد فرانسه آشنا خواهیم شد.

شاخه لندن

ناتان مایر روچیلد، بنیانگذار و رئیس شاخه لندن، چهار پسر داشت: لیونل ناتان، (18) آنتونی، (19) ناتانیل (20) و مایر آمشل. (21)
پس از مرگ ناتان، پسر بزرگ او، لیونل ناتان روچیلد، در 28 سالگی در رأس موسسه معظم مالی روچیلدهای لندن، به نام "ن. م. روچیلد و پسران"، (22) قرار گرفت و به مدت 43 سال ریاست آن را به دست داشت. لیونل، بر خلاف پدر، عنوان بارونی دربار اتریش را به کار برد و لذا بارون لیونل روچیلد خوانده می شد. او در میان اعضای خانواده و یهودیان به "ربی" یا "رب" شهرت داشت. (23) لیونل در سال 1836 با دختر عمویش شارلوت، فرزند ارشد بارون کارل مایر روچیلد ناپل، ازدواج کرد.
به دلیل جایگاه برجسته بنیاد روچیلد لندن در اقتصاد و سیاست جهان آن روز، بارون لیونل روچیلد حتی در زمان حیات عموهایش چهره شاخص خانواده به شمار می رفت و پس از مرگ بارون جیمز روچیلد فرانسه به عنوان رئیس خاندان روچیلد شناخته می شد. در این زمان او 60 ساله بود، بارون آنسلم وین 65 ساله، بارون مایر کارل فرانکفورت 48 ساله و بارون آلفونس پاریس، داماد لیونل، 41 ساله.
آنتونی، دومین پسر ناتان، علاوه بر عنوان بارونی موروثی دربار اتریش، در سال 1840 عنوان "بارونت" را از دربار بریتانیا دریافت داشت و به سِر آنتونی روچیلد شهرت یافت. او مشاور مالی و مسئول سرمایه گذاری های ادوارد، "پرنس ولز" (24) آن زمان و ادوارد هفتم بعدی، بود. سِر آنتونی روچیلد بنیانگذار و اولین رئیس کنیسه های متحده (25) بریتانیاست. (26) این نهاد، که در سال 1870 تأسیس شد، به عنوان یکی از متنفذترین نهادهای دینی یهودیت شناخته می شود. (27) سِر آنتونی در سال 1840 با لوییز مونت فیوره، دختر آبراهام مونت فیوره و برادرزاده سِر موسس مونت فیوره، ازدواج کرد.
بارون ناتانیل روچیلد، سومین پسر ناتان، در سال 1842 با شارلوت، دختر بزرگ بارون جیمز روچیلد فرانسه، ازدواج کرد. او در سال 1851 در پاریس سکونت گزید و به عنوان کلکسیونر آثار هنری شهرت یافت. ناتانیل تاکستانی بزرگی در منطقه بوردو فرانسه احداث کرد که سالی چند ماه در آن اقامت داشت. شراب تولیدی او در نمایشگاه سال 1855 پاریس مقام اول را به دست آورد. (28)
بارون مایر آمشل روچیلد، چهارمین و کوچکترین پسر ناتان، در سال 1850 با جولیانا کوهن، دختر اسحاق کوهن (29) (کوچکترین پسر لوی بارنت کوهن)، ازدواج کرد. مادر جولیانا به خاندان ساموئل تعلق داشت. (30) مایر آمشل نیز مِلک بزرگی در روستای منتمور باکینگهام شایر خرید و در آنجا به پرورش اسب مشغول شد. اسب های او برنده بزرگترین جوایز اسبدوانی انگلستان بود. او در اوایل دهه 1850 سِر جوزف پاکستون، معمار نامدار، را به خدمت گرفت و کاخی باشکوه در ملک خود بنا کرد و در آن مجموعه ای از نفیس ترین و ذیقیمت ترین آثار هنری و عتیقه را گرد آورد. این کاخ در سراسر انگلستان به شکوه و زیبایی شهره بود. (31)
ناتان مایر روچیلد سه دختر نیز داشت: شارلوت، بزرگترین ایشان، با بارون آنسلم سالومون روچیلد وین ازدواج کرد و لوییز، کوچکترشان، با بارون مایر کارل روچیلد فرانکفورت. حنا، دختر میانی، در سال 1839 با هنری فیتزروی، (32) ازدواج کرد از اخلاف نامشروع چارلز دوم پادشاه انگلستان و باربارا ولیرز.
کمتر از یک سال پس از مرگ ناتان مایر روچیلد، در 20 ژوئن 1837 ویلیام چهارم درگذشت و برادرزاده او، آلکساندرینا ویکتوریا، (33) به عنوان ملکه پادشاهی متحده بریتانیای کبیر و ایرلند بر تخت سلطنت نشست. ملکه ویکتوریا تا زمان مرگ (22 ژانویه 1901) 63 سال و 7 ماه و دو روز سلطنت کرد و بدینسان طولانی ترین دوران سلطنت را در تاریخ انگلستان به نام خود ثبت نمود. در تاریخنگاری غرب، این سال ها به "عصر ویکتوریا" شهرت دارد.
ویکتوریا دختر ادوارد اگوستوس ملقب به دوک کنت، (34) چهارمین پسر جرج سوم، است. پیشتر درباره پیشینه پیوند روچیلدها با دوک کنت سخن گفته ایم. یادآوری می کنیم که دوک کنت، چون سایر پسران جرج سوم، با زرسالاران یهودی نزدیکترین پیوندها را داشت؛ ناتان مایر روچیلد بانکدار شخصی او نیز بود و این رابطه پس از مرگ وی با بیوه اش ادامه یافت. این پیشینه کافی بود تا لیونل و سایر اعضای خاندان روچیلد را از آغاز در زمره نزدیکترین افراد به دربار انگلستان جای دهد. به نوشته ویرجینیا کاولس، از آنجا که خویشان ویکتوریا، جرج چهارم و برادرانش، با واسطه ناتان مایر روچیلد مبالغ هنگفتی از ویلیام هسه کاسل قرض کرده بودند، بی تردید ویکتوریا به خوبی با این خانواده آشنایی داشت. نخستین نشانه لطف ملکه اعطای اجازه استفاده از عنوان بارونی دربار اتریش به ایشان بود. (35) و درست در همین سال نخست صعود ویکتوریا بود که موسس مونت فیوره به دربافت عنوان "سِر" مفتخر شد و به عنوان "کلانتر لندن" منصوب گردید. (36)
مورخین ثروت روچیلدها را در آغاز سلطنت ویکتوریا 200 میلیون پوند استرلینگ تخمین می زنند. (37) این ثروت در دوران ریاست لیونل افزایش چشمگیر یافت. در این دوران بنیاد روچیلد لندن 18 فقره وام به دولت بریتانیا و سایر دولت ها پرداخت کرد. جمع مبلغ وام های فوق یک میلیارد و ششصد میلیون پوند استرلینگ تخمین زده می شود. (38) این رقم معادل با چهل میلیارد پوند امروز است. (39)
بنیاد روچیلد لندن اعطای وام به دولت ها را از سال 1818، با وام 5 میلیون پوندی به دولت پروس، آغاز کرد و احتمالاً آخرین وام بزرگی که در دوران ریاست ناتان به دولت بریتانیا پرداخت شد، وام 15 یا 20 میلیون پوندی سال 1835 برای لغو برده داری در پلانت های هند غربی بود. و احتمالاً آخرین وام خارجی نیز پرداخت 4 میلیون پوند به دربار پرتغال در همین سال بود. فرایند پرداخت وام به دولت ها در دوران 43 ساله ریاست بارون لیونل روچیلد تداوم یافت. ذیلا فهرستی از وام ها و سرمایه گذاری های بنیاد روچیلد لندن را در دوران ریاست بارون لیونل به دست می دهیم با این توضیح که این فهرست تنها شمه ای از تکاپوی مالی بنیاد فوق را از نیمه دهه 1840 تا پایان دهه 1850 در بر می گیرد:

سال 1845:

مشارکت در تأسیس کمپانی راه آهن شمالی بارون جیمز روچیلد فرانسه؛

سال 1847:

وام 8 میلیون پوندی به دولت بریتانیا به همراه بنیاد بارینگ برای کمک به قحطی زدگان ایرلند؛

دهه 1850:

کسب انحصار معادن نقره اسپانیا و سرمایه گذاری در استخراج این معادن؛

سال 1851:

وام 2/25 میلیون پوندی به دولت اتریش (بنیاد روچیلد فرانکفورت نیز 1/25 میلیون پوند به دولت اتریش پرداخت کرد)؛

سال 1852:

وام 1/5 میلیون پوندی به دولت برزیل؛

سال 1853:

پذیرش مسئولیت تسویه بدهی های دولت بلژیک؛

سال 1854:

صدور 2/5 میلیون پوند اوراق قرضه برای کمپانی راه آهن شرقی فرانسه؛

سال 1855:

وام 16 میلیون پوندی به دولت انگلستان و مشارکت در وام 750 میلیون فرانکی بارون جیمز روچیلد به دولت فرانسه برای تأمین مخارج جنگ کریمه؛

سال 1855:

وام 5 میلیون پوندی به دولت عثمانی بابت مخارج جنگ کریمه با ضمانت دولت های بریتانیا و فرانسه؛

سال 1856:

دو وام 9 و 5 میلیون پوندی به دولت بریتانیا؛

سال 1856:

مشارکت در کمپانی سلطنتی راه آهن لومباردی- ونیز و ایتالیای مرکزی؛

سال 1858:

صدور 1/8 میلیون پوند اوراق قرضه برای سرمایه گذاری در کمپانی راه آهن باهیا و سانفرانسیسکو (40) (برزیل)؛

سال 1858:

وام 1/5 میلیون پوندی به دولت برزیل برای تأسیس کمپانی راه آهن دن پدرو سگوندو؛ (41)

سال 1859:

وام 2میلیون پوندی برای تأسیس کمپانی راه آهن سان پائولو (42) (برزیل) در مشارکت با موسسه پ. کازنوو و شرکا؛ (43)

سال 1859:

وام 6 میلیون پوندی به دولت اتریش؛

سال 1859:

تجدید بدهی های دولت برزیل؛

سال 1860:

وام 1/25 میلیون پوندی به دولت برزیل. (44)
اهمیت روچیلدها در تأمین نیازهای مالی دربار و دولت بریتانیا چنان عظیم بود که زمانی پالمرستون به ملکه ویکتوریا به خاطر سعادت برخورداری از حمایت روچیلدها تبریک گفت. (45) سلطه روچیلدها بر اقتصاد و سیاست انگلستان عصر ویکتوریا را از کاریکاتوری می توان دریافت که در سال 1870 در روزنامه پریود (46) به چاپ رسید. در این کاریکاتور، که نام "کروزوس (47) نوین" را بر خود دارد، لیونل روچیلد بر تختی از صندوق های پول نشسته، بر وام هایی که به دولت های روسیه، عثمانی، مصر، برزیل، اسپانیا و غیره داده تکیه زده و عصایی جواهرنشان به دست دارد. در برابر او حکمرانان دنیای غرب ایستاده و کرنش می کنند: پاپ، ویکتوریا ملکه انگلیس، ویلهلم اول قیصر پروس، ناپلئون سوم امپراتور فرانسه و غیره و غیره. (48)
پروفسور دیویس می نویسد "لیونل و برادرانش به شیوه ای باشکوه و توانگرانه می زیستند. آنان زمیندارانی بزرگ بودند و متنفذین سیاسی بزرگتر. ریچارد بتل، (49) وزیر دادگستری (50) از حزب لیبرال، مقام خود را مدیون آنان بود." (51)
روچیلدها در دوران لیونل نیز، چون گذشته، با همان محافلی پیوند استوار داشتند که در قلب آن خاندان ولزلی جای داشت. ریچارد ولزلی (لرد مورنینگتون) شش سال پس از ناتال مایر روچیلد درگذشت و آرتور ولزلی (دوک ولینگتون) شانزده سال بعد. بارون لیونل ناتان روچیلد 23 سال از ولینگتون کوچکتر بود معهذا چون پدر به عنوان دوست صمیمی "دوک بزرگ" شناخته می شد. به نوشته ویرجینیا کاولس، رسید دو میلیون پوندی که روچیلدها در سال 1815 به ولینگتون پرداختند و با این پول پیروزی ارتش انگلیس را تأمین کردند تا به امروز زینت بخش دفتر کار روچیلدها در لندن است. (52) لیونل خانه های شماره 147 و 148 خیابان پیکادلی را خرید، این دو خانه را یکی کرد؛ در آن بنایی معظم ساخت و بدینسان همسایه دیوار به دیوار ولینگتون شد. (53) این مقارن با سال های 1848-1852 است؛ دورانی که شورش های کارگری در اوج خود بود و ولینگتون سالخورده فرماندهی دفاع از شهر لندن را به دست داشت. (54)
محله پیکادلی در سده های هیجدهم و نوزدهم مأوای اشراف درجه اول بریتانیا بود و این محله ای است که بسیاری از نهادهای مهم بریتانیای آن عصر نیز در آنجا مستقر بود؛ از انجمن سلطنتی تا دانشگاه لندن و موزه تاریخ طبیعی و آلبرت هال و غیره و غیره. کاخ دونشایر، (55) در حاشیه خیابان برکلی، از سده هیجدهم مأوای دوک های دونشایر بود و سر رابرت والپول، لرد بایرون، جرج کانینگ و ماکائولی از جمله ساکنان این محله بودند. لرد اشبرتون (56) در شماره 82 پیکادلی می زیست و دوک کمبریج در شماره 136. خانه شماره 149 پیکادلی، کاخ اپسلی (57) است که پنجره های آن به هایدپارک گشورده می شد. این مأوای دوک ولینگتون بود و مکانی که طی سال های 1816 تا 1852، هر ساله "دوک بزرگ" در روز 18 ژوئن سالگرد پیروزی خود در جنگ واترلو را در آنجا جشن می گرفت. (58) دیویس از بنجامین دیزرائیلی، رالف برنال- اسبورن، چارلز ولیرز و جان تادئوس دلانه به عنوان صمیمی ترین دوستان لیونل روچیلد نام می برد یعنی کسانی که اکثر اوقات در خانه او بودند و به عنوان پای ثابت میهمانی های شام او شناخته می شدند. (59) با بنجامین دیزرائیلی، نخست وزیر نامدار عصر ویکتوریا، آشنا خواهیم شد. چارلز ولیرز، برادر ارل کلارندون چهارم، را پیشتر شناخته ایم. (60) درباره برنال- اسبورن نیز در آینده سخن خواهیم گفت. اینک می کوشیم تا به رابطه بارون لیونل روچیلد و دلانه نظری بیفکنیم و از این طریق پیوند روچیلدها با موسسه مطبوعاتی تایمز لندن را بشناسیم: جان تادئوس دلانه، (61) روزنامه نگار نامدار عصر ویکتوریا و سردبیر تایمز لندن، همان کسی است که این روزنامه را به "نشریه ای متنفذ، پرخواننده و دارای تأثیر سیاسی فراوان" بدل کرد. (62) آمریکانا در جای دیگر از دلانه- در کنار ادوارد لوی لاوسون (بارون برنهام) (63) سردبیر دیلی تلگراف، (64) پیتر بورسویک (65) سردبیر مورنینگ پست (66) و ادوارد استرلینگ (67)- به عنوان یکی از معدود روزنامه نگارانی یاد می کند که در برتیانیای سده نوزدهم تأثیر آنان در شکل دهی افکار عمومی گاه از شخصیت های سیاسی درجه اول بیشتر بود. (68)
دلانه تحصیلات خود را در سال 1839 در آکسفورد به پایان برد و در سال 1841، در 23 سالگی، به عنوان یکی از سردبیران تایمز منصوب شد. او در سال 1847 به طور کامل سردبیری تایمز را به دست گرفت و تا سال 1877 در این سمت بود. آمریکانا می افزاید: "دوستی دلانه با شخصیت های اجتماعی منافع اطلاعاتی ارزشمندی در اختیار او قرار می داد که وی را قادر می ساخت از طریق آن هدایت افکار عمومی و سیاست های دولت را به دست گیرد. او همچنین سیستم مکاتبات خارجی [تایمز] را بهبود بخشید و به خوبی آن را اداره کرد." (69) جمله معروف دلانه (تایمز، 6 فوریه 1852) این است: " وظیفه مطبوعات سخن گفتن است و وظیفه دولتمردان سکوت." (70)
پیوند دلانه با بارون لیونل روچیلد چنان نزدیک و استورا بود که در کوران جنگ فرانسه و آلمان یک روزنامه فرانسوی (24 اوت 1870) نوشت تایمز ارگان روچیلدهاست. در پی درج این مطلب، روچیلدهای پاریس طی اطلاعیه ای هر گونه رابطه بنیاد روچیلد و روزنامه تایمز را تکذیب کردند. این تکذیب به دلیل سیاست های خصمانه تایمز علیه فرانسه مغلوب صورت گرفت. این خصومت تا بدانجا کشید که تایمز پیشنهاد کرد آلزاس و لورن، منطقه مرزی مورد اختلاف آلمان و فرانسه، در زیر قیمومیت انگلستان به عنوان منطقه بی طرف شناخته شود. این پیشنهاد چنان جسورانه و زننده بود که سِر هنری پونزونبی، (71) منشی خصوصی ملکه ویکتوریا (1870-1895)، به ملکه نوشت:
بنطر نمی رسد این روش خوشایندی برای هدایت صلح باشد. این پیشنهاد برخی احساسات را در قاره تحریک می کند. گفته می شود تایمز هنوز به شدت تحت تأثیر روچیلدهاست.
پروفسور دیویس می نویسد: " در صمیمت روچیلدها با دلانه تردید نیست. در میان کسانی که بیش از دیگران به خانه روچیلدها، در شهر و در ییلاق، می رفتند، پس از دیزرائیلی باید به سردبیر تایمز اشاره کرد." او می افزاید: "تطابق گسترده دیدگاه های تایمز با روچیلدهای لندن آشکار است." در واقع، در این زمان روچیلدها نیز چنین نگرشی در قبال فرانسه داشتند. مایر کارل روچیلد، رئیس شاخه فرانکفورت، در 27 اوت 1870 به بارون لیونل روچیلد لندن نوشت: "فرانسوی ها باید تحقیر شوند. این تنها راه برای حفظ ما از جنگ های بیشتر است." بدینسان، چنانکه خواهیم دید، فرانسه تحقیر شد و به شدت تحقیر شد. "آنتی سمیتیسم" دهه 1880 فرانسه نتیجه این تحقیر است. به زعم دیویس، نمونه ی تایمز بُعدی دیگری از "شبکه اطلاعاتی خارق العاده" روچیلدها را نشان می دهد." سردبیر تایمز جزیی از شبکه روچیلدها بود و آنان جزیی از شبکه تایمز بودند." (72)
پیوند تایمز با روچیلدها به دلانه ختم نمی شد. بسیاری از گردانندگان تایمز چنین رابطه ای داشتند. برای نمونه، دبیر سرویس شهری روزنامه تایمز، مدیر کمپانی راه آهن سان پائولوی برزیل، متعلق به روچیلدها، نیز بود. او در سال 1874 با ثروتی انبوه بازنشسته شد. بدینسان، عجیب نیست که در اروپای سده نوزدهم تایمز به عنوان "ساز یهودیان" (73) شهرت یافته بود. (74) در واقع، پیوند روچیلدها با تایمز لندن تداوم سیاستی بود که الیگارشی یهودی از گذشته در پیش گرفته بود و از طریق پیوند با شبکه های ارتباطی نوپدید اروپا و آمریکا خود را در قلب و رأس نظام اطلاعاتی دنیای غرب قرار می داد.
بنیانگذار روزنامه تایمز فردی به نان جام والتر (75) است که در اواخر سده هیجدهم به تجارت زغال سنگ انگلستان با سایر کشورها و معاملات دریایی اشتغال داشت. او در سال 1783 ورشکست شد ولی به کمک دوستانش چاپخانه ای مجهز (76) در لندن تأسیس کرد و به چاپ و نشر کتاب روی آورد. جان والتر از اول ژانویه 1785 انتشار روزنامه ای به نام دیلی یونیورسال رجیستر (77) را آغاز کرد. این نشریه سه سال بعد به تایمز (78) تغییر نام داد. در سال 1795- که جان والتر از کار کناره گرفت و اداره روزنامه را به پسر بزرگش، ویلیام والتر، سپرد- تایمز هنوز نشریه مهمی به شمار نمی رفت.
در سال 1803 جان والتر دوم، (79) پسر کوچک جان والتر اول، ریاست موسسه را به دست گرفت. او تحصیلات خود را در کالج ترینیتی آکسفورد به پایان برده و در جامعه اشرافی بریتانیا فردی شناخته شده بود. جان والتر دوم از سال 1806 تلاش برای تبدیل تایمز به نشریه ای جدید، با معیارهایی که امروزه از مطبوعات می شناسیم، آغاز کرد و از جمله شبکه خبری گسترده ای در قاره اروپا ایجاد کرد. جان والتر دوم به ابتکار جدید دیگری نیز دست زد و آن تبدیل تبلیغات تجاری به منبع مهم درآمد روزنامه بود. او در سال های 1832-1837 و 1841-1842 نماینده مجلس عوام بود. در دوران ویلیام والتر و سال های نخست ریاست جان والتر دوم، دو سردبیر سرشناس تایمز هنری کرب رابینسون (80) و دکتر جان استودارت (81) بودند. استودارت به عنوان هوادارا افراطی حزب توری شناخته می شد. در سال 1817، سه سال پس از ورود نیروی بخار به عرصه صنعت چاپ، توماس بارنز (82) به عنوان سردبیر تایمز منصوب شد. او تا زمان مرگ (1841) در این سمت بود.
جان والتر سوم، (83) مالک و رئیس بعدی تایمز، نیز فارغ التصیل آکسفورد است. او در سال 1847 ریاست موسسه را به دست گرفت و سردبیری روزنامه را به جان تادئوس دلانه سپرد. در واقع، در دوران ریاست جان والتر سوم و سردبیری دلانه است که تایمز به متنفذترین نشریه انگلستان بدل شد. جان والتر سوم در سال های 1847-1865 و 1968-1885 نماینده مجلس عوام بود و به شدت درگیر مسائل سیاسی، در این دوران، فردی به نام مایبرای موریس (84) به عنوان جانشین وی امور مؤسسه را اداره می کرد. پسر بزرگ جان والتر سوم، که به جان والتر چهارم شهرت داشت، در زمان حیات پدر (1870) در یک سانحه کشته شد.
پس از جان والتر سوم ریاست مؤسسه تایمز به پسر دوم او، آرتور فریزر والتر، (85) رسید. او نیز فارغ التحصیل آکسفورد بود. آرتور والتر در سال 1908 با مشکلات مالی مواجه شد و لذا مؤسسه خود را به شرکت سهامی بدل کرد. بدینسان، بخش عمده سهام این موسسه به مالکیت سِر آلفرد هارمسورث (لرد نورثکلیف بعدی) (86) درآمد. معهذا، آرتور والتر همچنان ریاست هیئت مدیره کمپانی را به دست داشت.
رئیس بعدی کمپانی تامیز جان والتر پنجم (87) است. در دوران ریاست او، در سال 1922، جان یاکوب استور چهارم، زرسالار نامدار انگلیسی- آمریکایی، سهام لرد نورثکلیف را به مبلغ یک میلیون و 580 هزار پوند خرید و به مالک اصلی و رئیس هیئت مدیره موسسه بدل شد. معهذا، یک دهم سهام همچنان در مالکیت والتر باقی ماند و وی به عنوان مالک دوم موسسه شناخته می شد. (88)
در تمامی این دوران پیوند تایمز با الیگارشی یهودی استوار بود. سردبیر تایمز در واپسین سال های عصر ویکتوریا جرج ارل باکل (89) است. او فارغ التحصیل و استاد آکسفورد بود و بعدها به عنوان مورخی سرشناس نیز شهرت یافت. باکل از سال 1880 به عنوان دستیار توماس چنری، (90) سردبیر تایمز، منصوب شد. (چنری در عین حال استاد زبان عربی در دانشگاه آکسفورد (91) و از عبری شناسان انگلیس (92) بود.) با مرگ چنری در سال 1884 باکل سردبیری روزنامه را به دست گرفت. بزرگترین حادثه دوران سردبیری باکل رسوایی بزرگی است که به دلیل انتشار نامه های جعلی منسوب به چارلز استیوارت پارنل، (93) نماینده مقتدر ایرلند در مجلس عوام، پدید شد. پارنل شکایت کرد و در جریان دادرسی یک میلیون پوند به تایمز خسارت وارد آمد. باکل در سال 1912، چهار سال پس از خرید سهام تایمز به وسیله لرد نورثکلیف، استعفا داد. (94)
باکل از نزدیکان لرد ناتانیل مایر روچیلد، پسر بزرگ و جانشین بارون لیونل روچیلد، بود. او از طریق انعکاس نطق های لرد راندولف چرچیل در مجلس عوام و درج سرمقاله های جنجالی به سود او، سهم مهمی در اشتهار و برکشیدن این دوست صمیمی لرد روچیلد داشت و بعدها همین نقش را در زندگی وینستون چرچیل جوان، پسر راندولف، ایفا کرد. (95) پس از استعفای باکل از تایمز، لرد روچیلد وی را مأمور اتمام زندگینامه دیزرائیلی نمود. تدوین این زندگینامه پیشتر آغاز شده بود. در سال 1906 لرد روچیلد، به عنوان رئیس موقوفه بیکانسفیلد، (96) مبلغ 20 هزار پوند در اختیار مانی پنی، (97) نویسنده سرشناس تایمز، قرار داد و وی نگارش این زندگینامه را آغاز کرد. مجلدات اول و دوم در سال های 1910 و 1912 منتشر شد ولی به دلیل بیماری و مرگ مانی پنی کار متوقف ماند. لرد روچیلد ادامه کار را به باکل محول کرد و او در سال 1916 دو جلد بعدی و در سال 1920 دو جلد پایانی این بیوگرافی شش جلدی را منتشر نمود. (98) کار بعدی باکل، تدوین و انتشار نامه های ملکه ویکتوریا بود. (99) دوران سردبیری باکل مقارن با حوادث انقلاب مشروطیت در ایران است.
مالکیت موسسه تایمز در نیمه دوم سده بیستم دستخوش تغییر و تحولاتی شد. در سال 1962 جان یاکوب استور به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و ریاست موسسه را پسر بزرگ و وارث او، گاوین استور، به دست گرفت. او در سال 1963 بقایای سهام خانواده والتر را به مبلغ 250 هزار پوند خریداری کرد ولی اندکی بعد تصمیم به فروش کمپانی گرفت. در سپتامبر 1966، کنت روی تامسون (لرد تامسون)، (100) ثروتمند کانادایی- انگلیسی، مؤسسه تایمز را خرید و آن را در مؤسسه ساندی تایمز ادغام نمود.
لرد تامسون رئیس مجتمع مطبوعاتی تامسون (101) است که مالکیت 65 نشریه را در کانادا به دست داشت. (102) در اواخر سال 1980 لرد تامسون نیز تصمیم به فروش تایمز گرفت و سرانجام در سال 1981 این موسسه معظم و کهن مطبوعاتی دنیای غرب در مالکیت روپرت مردوخ، زرسالار معاصر یهودی، قرار گرفت. (103)
پیوند الیگارشی یهودی و روچیلدها با مطبوعات متنفذ بریتانیا به تایمز محدود نبود. نمونه دیگر، دیلی تلگراف است.
دائرة المعارف یهود درباره پیشینه خانوادگی و فردی جوزف موسس لوی، (104) مالک و بنیانگذار واقعی روزنامه دیلی تلگراف توضیحی نداده است. این روزنامه را فردی به نام کلنل اسلیگ (105) تأسیس کرد و او سه ماه بعد آن را به جوزف موسس لوی یهودی فروخت. لوی از یک سال پیش مالک و سردبیر روزنامه ساندی تایمز بود. او اولین شماره این روزنامه را در کیفیت جدید به عنوان روزنامه صبح لندن در 16 سپتامیر 1855 منتشر کرد و قیمت آن را به نصف (یک پنی) کاهش داد. این اولین روزنامه ارزان قیمت لندن بود. لوی کمی بعد خبر داد که دیلی تلگراف دومین روزنامه پرفروش صبح، پس از تایمز، است. (106) بدینسان، دیلی تلگراف به یکی از متنفذترین نشریات بریتانیا بدل شد. جوزف موسس لوی از دوستان نزدیک سِر آلبرت (عبدالله) ساسون بود. (107)
مدیریت دیلی تلگراف را پسر ارشد جوزف لوی، به نام ادوارد، به دست داشت که در سال 1875 نام خانوادگی خود را به "لاوسون" تغییر داد. ادوارد لوی لاوسون در سال 1892 بارونت شد و در سال 1903 بارون برنهام لقب گرفت. دیلی تلگراف از آغاز به عنوان سخنگوی حزب لیبرال شناخته می شد ولی در سال 1897 به گلادستون پشت کرد و به هوادارای از دیزرائیلی محافظه کار برخاست و از آن پس مدافع محافظه کاران بود. تیراژ این روزنامه در سال 1871 به 200 هزار نسخه رسید. لرد برنهام پدر سِر هاری لاوسون وبستر لوی لاوسون (108) است که در سال 1928 روزنامه را به برادران بری (109) فروخت. (110)
در دوران ریاست بارون لیونل بر بنیاد روچیلد لندن، یکی از کسانی که به عنوان دوست روچیلدها شناخته می شد و غالباً در کاخ منتمور بارون مایر آمشل روچیلد جای داشت، اشراف زاده ای اسکاتلندی به نام آرچیبالد فیلیپ پریمروز (111) بود. او بعدها با عنوان لرد روزبری به شهرت فراوان رسید و در دو دهه پایانی سده نوزدهم و اوایل سده بیستم به عنوان یکی از رجال درجه اول بریتانیا شناخته می شد.
نام خانوادگی "پریمروز" از مِلکی به همین نام در فایفشایر (112) اسکاتلند گرفته شده که جایگاه اولیه خاندان فوق است. به نوشته پرات و هیست، پریمروزها در زمره خاندان های کهن اشرافی بریتانیا جای ندارند. منشاء آنان به نیمه اول سده هفدهم می رسد و نخستین فرد از ایشان که به شهرت رسید منشی شورای مشاورین خصوصی جیمز اول بود. (113) گفتیم که این دوران اقتدار جرج ولیرز (دوک باکینگهام) است و حضور چهره های هرزه و ناشایست در جرگه مقربین شاه و وورد خاندان های جدید به صفوف اشرافیت انگلستان. (114) پسر پریمروز نیز در دوران چارلز اول در سمت پدر جای داشت. او در سال 1651 به عنوان بارونت دست یافت و سِر آرچیبالد پریمروز نام گرفت. وی پس از سقوط حکومت پارلمان و اعاده سلطنت (1660)، به مقام قضاوت دست یافت و لرد کارینگتون (115) لقب گرفت. این لرد کارینگتون بنیانگذار واقعی خاندان پریمروز است زیرا به ثروت فراوان رسید و روستای دالمنی (116) و املاک دیگری را در لنلتگوشایر (117) و میدلوتن (118) خریداری کرد. وسعت مجموع املاک او 8000 هکتار گزارش شده است. نوه او، به نام سِر جیمز پریمروز، در آغاز سده هیجدهم به عنوان نماینده میدلوتن به پارلمان راه یافت و "ویسکونت روزبری" و "بارون پریمروز و دالمنی" لقب گرفت. او در سال 1703 به عنوان "ارل روزبری" دست یافت. (119)
پدر آرچیبالد فیلیپ پریمروز "لرد دالمنی" لقب داشت. این عنوانی است که پسر ارشد و وارث ارل های روبری با آن شناخته می شوند. زمانی که آرچیبالد کودک بود پدرش درگذشت و لقب پدر به پسر انتقال یافت. کمی بعد (1850) کاترین استانهوپ، مادر لرد دالمنی چهار ساله که از زیباترین زنان جامعه اشرافی بریتاینا بود، (120) با لرد هاری وین (121) ازدواج کرد. این لرد وین وارث دوک کلولند سوم بود و از اعقاب نامشروع باربارا ولیرز (دوشس کلولند). (122) وی بعدها چهارمین دوک کلولند شد و بدینسان مادر آرچیبالد "دوشس کلولند" لقب گرفت. ناپدری آرچیبالد بسیار ثروتمند بود و املاک پهناور و کاخ های متعدد در تملک داشت. روزبری از کودکی به همراه مادر و ناپدری پرورش یافت، در 13 سالگی وارد دبیرستان اتون شد و در 19 سالگی به کالج کریست چرچ آکسفورد راه یافت. در سال 1868 پدربزرگ ثروتمند آرچیبالد درگذشت و لقب و میراث او به نوه اش رسید. چنین بود که لرد دالمنی 21 ساله ما ارل روزبری پنجم شد، کرسی پدربزرگ را در مجلس لردهای بریتانیا تصاحب کرد و مالک 40 هزار پوند درآمد سالیانه شد. در این زمان دو سال از تحصیل او در آکسفورد می گذشت.
به نوشته پرات و هیست، در دوران تحصیل لرد روزبری در اتون و آکسفورد همشاگردی هایش در او برجستگی خاصی سراغ نداشتند؛ اشراف زاده جوانی بود که چون دیگران به ورزش و مسابقه اسب دوانی علاقه فراوان داشت. (123) رویستون پایک می نویسد: در این دوران روزبری به قمار نیز تعلق بسیار داشت و مبالغ سنگینی می برد و می باخت. او از این زمان، چون دوست صمیمی اش لرد راندولف چرچیل، در زمره حلقه دوستان خصوصی ادوارد، ولیعهد، جای گرفت و به عنوان یکی از اعضای کاخ مارلبورو، (124) مقر پرنس ولز، شناخته می شد. مشهور است که روزبری می گفت سه آرزو دارد: با وارثی ثروتمند ازدواج کند، نخست وزیر شود، در مسابقات اسب دوانی برنده شود. او به هر سه آرزویش رسید. (125)
از سال 1868، درست از همان زمان که لرد روزبری به مجلس لردها راه یافت، مراوده او با کاخ منتمور بارون مایر آشل روچیلد آغاز شد. بارون مایر روچیلد تنها یک دختر 17 ساله به نام حنا داشت که روزبری سخت خود را شیفته او نشان می داد. گفته می شود واسطه آشنایی حنا روچیلد و روزبری همسر دیزرائیلی بود. (126) بهرروی، در سال 1874 بارون مایر آمشل روچیلد و سه سال بعد همسرش درگذشتند و حنا تنها وارث ثروت انبوه ایشان بود. اینک حنا روچیلد مالک دو میلیون پوند استرلینگ پول نقد به اضافه مِلک 2000 هکتاری منتمور و کاخ باشکوه آن بود و به عنوان ثروتمندترین وارث انگلستان زمان خود شناخته می شد. (127) کمی پس از مرگ جولیانا کوهن، مادر حنا، وصلت روزبری 31 ساله و حنا روچیلد 27 ساله انجام گرفت.
مراسم ازدواج روزبری و حنا روچیلد (10 مارس 1878) یکی از وقایع مهم انگلستان آن زمان بود. (128) دو جشن گرفته شد: یکی خصوصی و با حضور یهودیان و دیگری در کلیسای کریست چرچ محله پیکادلی. در این مراسم باشکوه، میهمانانی سرشناس چون ادوارد (ولیعهد)، دوک دوّم کمبریج (پسر عموی ملکه ویکتوریا و دوست قدیمی ناتان مایر روچیلد) و دیزرائیلی (نخست وزیر) حضور داشتند. دیزرائیلی دست عروس و داماد را به دست داشت و آنان را در مراسم همراهی می کرد و ادوارد از شهود عقد بود. (129) بدینسان، لرد روزبری با متنفذترین خاندان های یهودی آن عصر خویشاوند شد. ویرجینیا کاولس می نویسد در همان زمان، لرد روزبری به عنوان نخست وزیر آینده بریتانیا شهرت داشت و شایع بود که به خاطر پول با حنا روچیلد نازیبا و فربه ازدواج کرده است. (130)
روزبری از اوایل تحصیل در آکسفورد فعالیت سیاسی را در حزب لیبرال آغاز کرد و در مجلس لردها نیز در جرگه "لیبرال ها" جای گرفت. این مقارن است با دوران صعود گلادستون و تأثیرات عمیق او بر سیاست و فرهنگ بریتانیا. در این امر تناقضی نهفته است. روزبری از اوان جوانی با دیزرائیلی یهودی، رهبر حزب محافظه کار و رقیب سرسخت گلادستون، پیوندی استوار داشت. گفته می شود که نخستین دیدار روزبری با دیزرائیلی در سال 1865 رخ داد؛ زمانی که روزبری 18 ساله بتازگی دبیرستان اتون را به پایان برده و در آستانه ورود به کالج کریست چرچ قرار داشت. در 31 اوت این سال دیزرائیلی به روستای ربی، (131) مِلک دوک کلولند، رفت و میهمان ناپدری و مادر روزبری شد و این در حالی است که دوک کلولند به حزب ویگ (لیبرال) تعلق داشت. در این دیدار، صحبت های مفصلی میان روزبری و دیزرائیلی صورت گرفت که بر تمامی دوران پسین زندگی روزبری مؤثر بود. به نوشته رابرت بلیک، هرچند روزبری در تمامی عمر عضو حزب لیبرال بود ولی شیفته دیزرائیلی ماند. او بعدها به فرزندانش گفت که برای نخستین بار در جربان این دیدار با دیزرائیلی به سیاست علاقمند شد. (132) پرات و هیست می نویسند: از همان زمانی که روزبری به حزب لیبرال پیوست و در زمره هواداران گلادستون جای گرفت، شایعات گسترده ای وجود داشت که وی در زیر "نفوذ جادویی" دیزرائیلی است. آنان می افزایند: شاید در این شایعه واقعیتی نهفته بود زیرا روزبری در سال 1878 با حنا روچیلد ازدواج کرد و دیزرائیلی در این وصلت نقش داشت. "به دلیل این وصلت، لرد روزبری با مقتدرترین بنیاد بانکی اروپا پیوند یافت، در رابطه تنگاتنگ با مردانی برجسته از تمامی ملیت ها قرار گرفت و به ثروت و اقتدار فراوان رسید. (133)
بهرروی، لرد روزبری رابطه ای صمیمانه با گلادستون داشت و در سال 1881 به عنوان معاون وزارت کشور به دولت او راه یافت. پس از دو سال استعفا داد ظاهراً به این دلیل که طرح تأسیس وزارت امور اسکاتلند و تصدی این جایگاه به وسیله او تحقق نیافت. پس از استعفا به همراه همسرش راهی استرالیا شد. در این سفر غنای مستعمرات پهناور بریتانیا وی را شگفت زده ساخت. روزبری در استرالیا سخن معروف گفت که بعدها به شعار رسمی دولت بریتانیا بدل شد:
دیگر مستعمرات به معنای متعارف کلمه وجود ندارد... این یک ملت است... هیچ ملتی، هرچند بزرگ، نیاز ندارد که امپراتوری خود را راها کند زیرا امپراتوری اتحادیه مشترک المنافع ملت ها (134) است. (135)
کمی پس از بازگشت از این سفر، در فوریه 1885، روزبری به عنوان لرد مهردار سلطنتی (136) و وزیر کار و اشتغال به کابینه راه یافت که البته سمت چندان مهمی نبود. چند ماه بعد (ژوئن 1885) دولت گلادستون سقوط کرد و روزبری نیز کابینه را ترک گفت. در ژانویه 1886 بار دیگر گلادستون به قدرت رسید و این بار در میان حیرت همگان روزبری 39 ساله در مقام مهم وزیر امور خارجه جای گرفت. پرات و هیست می نویسند:
روزبری برای تصدی این سمت کاملاً مناسب بود به دلیل دانش او از جهان، اعتقاد استوارش به امپراتوری [بریتانیا]، داوری خونسردانه اش و پیوندش با بنیاد بین المللی روچیلد... لرد روزبری به جدّ بر این اعتقاد بود که سیاست خارجی بریتانیا باید، تا آنجا که ممکن است، در خارج از حوزه تنازع احزاب سیاسی قرار گیرد و تداوم آن حفظ شود. (137)
وزارت روزبری دیری نپایید. شش ماه بعد بار دیگر دولت گلادستون سقوط کرد و او نیز وزارت خارجه را ترک گفت. اینک روزبری در اوج شهرت بود. در سال 1888 "شورای ایالتی لندن" (138) تأسیس شد؛ روزبری به عنوان نامزد مستقل در انتخابات این شورا شرکت کرد و در مقام اولین رئیس شورای فوق جای گرفت. (139) در همین دوران بود که سفر تابستان 1889 ناصرالدین شاه به انگلستان رخ داد و روزبری و همسرش، در کنار روچیلدها و ساسون ها، میهمانداران پادشاه ایران بودند. ناصرالدین شاه در سفرنامه اش حنا روچیلد 39 ساله را چنین توصیف کرده است:
زن لرد روزبری که در لندن یک شب میهمان او بودیم، دست راست و زن بارون روچیل دست چپ ما بود. و این زن لرد روزبری یهودی است و از عموزادگان روچیل ها است ولی خود روزبری مسیحی است. و این زن خیلی چاق و فربه و گردن کلفت است بطوری که از شدت چاقی زیادی سن او معلوم نمی شود و خیلی شبیه عجه های ترکمن است. (140)
یک سال و نیم پس از سفر ناصرالدین شاه، در 18 نوامبر 1890 حنا روچیلد به بیماری تیفویید درگذشت. گفته می شود روزبری از مرگ همسر به شدت متألم شد و مدتی از سیاست کناره گرفت. او از اواخر سال 1891 طی قراردادی با موسسه مک میلان، در چارچوب طرح "زندگینامه 12 دولتمرد انگلیسی"، زندگینامه ویلیام پیت (کوچک) را نوشت. روزبری بعدها نگارش تک نگاری های تاریخی درباره رجال سیاسی را ادامه داد و آثاری چون واپسین دوران زندگی ناپلئون (1900)، لرد راندولف چرچیل (1906) و چاتام: (141) زندگی و پیوندهای جوانی او (1910) را تدوین کرد.
در سال 1892 گلادستون، که اینک چهارمین دولت خود را تشکیل داده بود، تصدی سمت وزارت امور خارجه را به روزبری پیشنهاد کرد. او به بهانه تألمات روحی نپذیرفت و به ملک خود رفت. معهذا، ملکه ویکتوریا مصرانه خواستار استقرار روزبری در رأس دیپلماسی بریتانیا بود و لذا ادوارد، ولیعهد، را مأمور کرد تا او را قانع کند. چنین بود که در اوت 1892 روزبری بار دیگر به عنوان وزیر امور خارجه به دولت گلادستون راه یافت. (142) این دوره از وزارت روزبری تا آغاز مارس 1894 به درازا کشید و این زمانی است که گلادستون به دلیل کهولت استعفای خود را به ملکه تقدیم کرد. جانشین طبیعی گلادستون، سِر ویلیام هارکورت، (143) وزیر دارایی (144) و رئیس مجلس عوام، بود که به عنوان مدافع سرسخت و راستین لیبرالیسم گلادستون شناخته می شد. (145) معهذا، ملکه ویکتوریا بدون مشورت با گلادستون، (146) روزبری را به کاخ ویندزور دعوت کرد و او را در سمت نخست وزیر بریتانیا منصوب نمود. (147)
در 3 مارس 1894 دولت لرد روزبری آغاز به کار کرد. به رغم این برخورد ناشایست، هارکورت به کار خود به عنوان وزیر دارایی و رئیس مجلس عوام ادامه داد. دولت روزبری عرضه تعارض شدید دو نگرش متضاد به مسائل داخلی و خارجی در حزب لیبرال بود. در یکسو، هارکورت قرار داشت و در سوی دیگر روزبری. هارکورت طرحی جامع برای دریافت مالیات از املاک موروثی ارائه داد که پیامدهای اجتماعی و سیاسی عمیق داشت و آن را با موفقیت به پیش برد. روزبری مخالف اصطلاحات هارکورت بود و سرانجام ستیز میان این دو به استعفای روزبری (23 ژوئن 1895) انجامید و این پایان دولت 15 ماهه اوست. روزبری در 8 اکتبر 1896 رسماً از ریاست حزب لیبرال نیز استعفا داد. (148)
لرد روزبری، چون لرد راندولف چرچیل و آرتور جیمز بالفور، به آن گروه از نسل جوان اشرافیت بریتانیا تعلق دارد که در دهه های 1860 و 1870 در پیرامون خاندان روچیلد و الیگارشی یهودی لندن و در مکتب سیاسی دیزرائیلی پرورش یافتند. آنان در دهه 1880 با حمایت آشکار و پنهان زرسالاران یهودی برکشیده شدند و در اواخر سده نوزدهم و اوایل سده بیستم حاکمیت بریتانیا را تمام و کمال به دست گرفتند. این همان فرایندی است که بلونت دردمندانه آن را سلطه "دارودسته اشرار بین المللی" و مرگ بریتانیای مسیحی خوانده است.
روزبری، به رغم تعلق ظاهری به لیبرالیسم گلادستون، دوست صمیمی راندولف چرچیل و آرتور بالفور "محافظه کار" بود. سر وینستون چرچیل می نویسد: "او بزرگترین دوست پدرم بود... و من این دوستی را به ارث بردم... او نخستین کسی بود که مرا بیشتر با پدرم آشنا کرد." (149) روزبری بعدها در برکشیدن وینستون چرچیل جوان در صحنه سیاست بریتانیا بسیار مؤثر بود. هربرت تینگستن در بررسی خود درباره چهره های عصر ویکتوریا میان روزبری و بالفور شباهت های فراوان یافته است:
روزبری و بالفور اعضای نمونه وار اشرافیت بریتانیا بودند که برای آنان سیاست نوعی تفریح به شمار می رفت که در اوقات فراغت به آن می پرداختند؛ نه کسب و کار ایشان را به عنوان سرمایه دار و زمیندار مختل می کرد، نه تفریحات شان را و نه سیر و سیاحت و نگارش شان را. (150)
تینگستن به شباهت های متعدد میان زندگی و شخصیت روزبری "لیبرال" و بالفور "محافظه کار" اشاره می کند و تنها این نکته را مسکوت می گذارد که هر دو پیوندی استوار با خاندان روچیلد داشتند؛ یکی داماد روچیلدها بود و دیگری دوست صمیمی ایشان. در کتاب تینگستن، به سان بسیاری از کتب مشابه، روچیلدها اصولا وجود ندارند!
لرد روزبری بنیانگذار نحله ای در لیبرالیسم انگلیسی است که به لیبرال- امپریالیسم شهرت دارد. پیوند روزبری با مفهوم امپریالیسم، که در دهه 1880 رواج یافت، بسیار عمیق است تا بدانجا که گاه از او به عنوان یکی از نخستین کسانی یاد می شود که این واژه را در فرهنگ سیاسی به کار گرفتند؛ آنجا که در سال 1885 گفت:
امپریالیسم، امپریالیسم معقول که آن را متمایز می دانم از چیزی که آن را "امپریالیسم وحشی و بی قانون" (151) می خوانم، چیزی نیست جز میهن پرستی بزرگتر. (152)
در واقع، روزبری در تمامی دوران حیات سیاسی اش مجری امپریالیسم بود و این امپریالیسم در بسیاری موارد به عریان ترین شکل مصداق همان پدیده ای است که او "امپریالیسم وحشی و بی قانون" خوانده است. تاریخ سیاست خارجی بریتانیا (کمبریج) می نویسد لرد روزبری در دوران تصدی وزارت خارجه "تعلقی پرشور به سیاست توسعه امپراتوری" داشت. (153) و الن پالمر می افزاید: "روزبری مورد اعتماد اعضای حزب لیبرال نبود، بعضاً به این دلیل که به عنوان یک امپریالیست سرسخت شناخته می شد." (154)
نگرش و منش روزبری در سیاست خارجی در برخی موارد مورد تأیید گلادستون نبود لیکن روزبری به عنوان مجری منویات دربار بریتانیا راه خود را، به رغم دولت، می رفت. برای نمونه، در 8 فوریه 1886، آنگاه که روزبری برای نخستین بار وزیر خارجه دولت گلادستون شد، لرد سالیسبوری محافظه کار به ملکه ویکتوریا نوشت: "لرد روزبری واقعاً صادقانه می خواهد سیاست گذشته را ادامه دهد... ولی او به شدت نگران دخالت های آقای گلادستون است." (155) ادگار فوختوانگر می نویسد در قبال دو مسئله مهمی که در دوران ریاست روزبری بر وزارت امور خارجه رخ داد (مسئله اوگاندا و مصر)، دیدگاه های او و گلادستون اساساً مغایر بود. "موضع سیاسی روزبری استوار بود حال آنکه نگرش گلادستون به سیاست خارجی تجانسی با عصر ستیز امپریالیست ها نداشت." نتیجه آن شد که روزبری در عمل سیاست خود را پیش می برد و نخست وزیر و کسانی چون هارکورت را، که با نخست وزیر در سیاست خارجی هم رأی بودند، فریب می داد. (156)
روزبری منادی خطر روسیه، و در مقیاسی کمتر خطر فرانسه، برای منافع جهانی بریتانیا بود و از اینرو تز اتحاد سه گانه با آلمان، اتریش- هنگری و ایتالیا را مطرح می کرد.
روزبری در اوایل دهه 1890 به کمک دوست صمیمی اش سِر سیسیل رودز (157) سیاست تهاجم در قاره آفریقا را به پیش برد و این مطلوب ملکه بود. ویکتوریا در سال 1894 با مباهات گفت اخیراً رودز به او گفته که از زمان آخرین ملاقات با وی (اوایل 1891) "دوازده هزار مایل به مستملکات من افزوده است." (158) این سال های ریاست روزبری بر دیپلماسی و دولت بریتانیاست.
به نوشته بریتانیکا، روزبری در سال 1894 نظام تحت الحمایگی را در اوگاندا مستقر کرد در حالیکه گلادستون خواستار آن بود که به نفوذ بریتانیا در این کشور به طور کامل پایان داده شود. (159) در جلد پنجم پیوندهای سیسیل رودز با روچیلدها و نقش پول و دسیسه الیگارشی یهودی را در این توسعه طلبی امپریالیستی خواهیم شناخت و درخواهیم یافت که داوری بلونت، آنگاه که روزبری را مجری سیاست روچیلدها می خواند، کاملاً صحیح است.
پیوند روزبری با سیاست های امپریالیستی در سال های بعد نیز تداوم داشت. در دوران جنگ آفریقای جنوبی، معروف به "جنگ بوئر" (1899-1902)، هوادار پرشور سیاست های امپریالیستی وقت بود. او در سال 1902 به تأسیس "مجتمع لیبرال ها" (160) دست زد و بدینسان در رأس گروهی از لیبرال ها جای گرفت که، در مقابل لیبرال های مخالف جنگ، از سیاست دولت محافظه کار سالیسبوری حمایت می کردند. روزبری در سال 1905، کمی پیش از بازگشت مجدد لیبرال ها به قدرت، رابطه خود را به طور کامل با ایشان گسست و مخالفت خود را با طرح حزب لیبرال برای اعطای خودگردانی به ایرلند ابراز داشت.
روزبری به رغم انتظاری که از او می رفت نه نخست وزیری بزرگ شد و نه رنج تحمل دورانی طولانی از مسئولیت سیاسی را بر خود هموار کرد. ناکامی او در این امر، بخشی به دلیل بی اعتمادی شدید بدنه حزب لیبرال به او بود و بخشی به دلیل خصال شخصی اش، رویستون پایک به طنز می نویسد:
گلادستون زمانی او را "مرد آینده" خواند و یکی از بیوگرافی نویسانش او را "مرد موعود" نامید. ولی آینده نومید شد و امید پژمرد و نوبت به وینستون چرچیل رسید که شخصیت او را در سه جمله توصیف کند: در آغاز می گفتند "او می آید." سپس می گفتند "اگر فقط او بیاید. " و سرانجام، سال ها پس از آنکه او برای همیشه از سیاست کناره گرفت، می گفتند: "اگر فقط او بازگشته بود." (161)
از لرد روزبری و حنا روچیلد چهار فرزند بر جای ماند: دو پسر و دو دختر. پسر کوچک، به نام نیل پریمروز، در دوران جنگ اول جهانی (1917) معاون وزارت خارجه و منشی پارلمان وزارت دارایی شد ولی کمی بعد در فلسطین به قتل رسید. (162) یکی از خواهران او با لرد کریو، (163) دولتمرد لیبرال، ازدواج کرد. (164) لرد روزبری ششم در سال 1974 درگذشت. امروزه، نیل آرچیبالد پریمروز، ارل روزبری هفتم، (165) وارث این خاندان است (166) و هاری رونالد نیل پریمروز (متولد 1967) پسر ارشد اوست. این پریمروز 31 ساله فارغ التحصیل کالج اتون آکسفورد و دارای دانشنامه افتخاری از کالج ترینیتی دانشگاه کمبریج است و لرد دالمنی لقب دارد. (167)
حیات دومین نسل روچیلدهای انگلیس، پسران ناتان مایر روچیلد، در دهه 1870 به پایان رسید: ناتانیل در 1870، مایر آمشل در 1874، آنتونی در 1876 و سرانجام لیونل، بزرگترین ایشان، در 3 ژودن 1879. بدینسان، اداره بنیاد روچیلد لندن به نسل سوم روچیلدهای انگلیس انتقال یافت.
بارون لیونل روچیلد سه پسر داشت: ناتانیل مایر (168) (لرد روچیلد اول)، آلفرد چارلز (169) و لئوپولد. (170) از او دو دختر نیز برجای ماند که اولی، لئونارا، با بارون آلفونس روچیلد پاریس و دومی، اولینا، با بارون فردیناند جیمز روچیلد وین ازدواج کرد.
وراث سر آنتونی روچیلد دو دختر او به نام های کنستانس و انی بودند. اولی در سال 1877 با سریل فلاور (لرد باترسی اول) ازدواج کرد و دومی در سال 1873 با الیوت یورک.
درباره بارون ناتانیل روچیلد، سومین پسر ناتان و داماد بارون جیمز روچیلد فرانسه، پیشتر سخن گفته ایم. اعقاب او در واقع به شاخه فرانسه خاندان روچیلد تعلق دارند. او دارای دو پسر به نام های جیمز ادوارد (171) و آرتور (172) بود. از آرتور فرزندی به جای نماند. بارون جیمز ادوارد روچیلد در سال 1871 با لئورا ترز، دختر بارون مایر کارل روچیلد فرانکفورت، ازدواج کرد. حاصل این وصلت، پسری به نام هنری جیمز (173) و دختری به نام ژان شارلوت است. بارون هنری جیمز روچیلد در سال 1895 با ماتیلد ویسویلر (174) ازدواج کرد و ژان شارلوت در همین سال با دیوید لئونینو. (175) درباره فرزندان بارون هنری جیمز روچیلد در آینده سخن خواهیم گفت.
تنها فرزند بارون مایر آمشل روچیلد، چهارمین و آخرین پسر ناتان مایر، حنا روچیلد است که درباره وصلت او با لرد روزبری سخن گفته ایم.
لرد ناتانیل مایر روچیلد، پسر ارشد و جانشین بارون لیونل روچیلد، با مرگ پدر ریاست بنیاد روچیلد لندن را به دست گرفت و آن را در کوران سال های پرتحول و دهه پایانی سده نوزدهم و اوایل سده بیستم به پیش برد. لرد ناتانیل روچیلد، که به دلیل برخورداری از مقام بارونی دربار انگلیس به "لرد روچیلد اول" شهرت دارد. برجسته ترین و متنفذترین شخصیت تاریخ خاندان روچیلد است. لرد ناتانیل روچیلد یک سال از ادوارد هفتم، چهار سال از لرد روزبری، هشت سال از آرتور جیمز بالفور و نه سال از لرد راندولف چرچیل بزرگتر بود. او در قلب کانونی جای داشت که چهار شخصیت فوق از نامدارترین اعضای آنند. در دوران اوست که جهان دستخوش دگرگونی های ژرف شد و "ناتی"، عنوانی که در محفل دوستان صمیمی اش به آن شهرت داشت، توانست امپراتوری مالی روچیلدها را با این تغییرات همساز کند، آن را توسعه دهد و جایگاه بی رقیب آن را در قله ی اقتصاد و سیاست جهانی حفظ کند.
ناتانیل مایر روچیلد تحصیلات خود را در کالج ترینیتی دانشگاه کمبریج به پایان برد و در 25 سالگی به عنوان نماینده شهر آلزبوری (176) به مجلس عوام راه یافت. او به مدت بیست سال (1865-1885) در این سمت بود. در 27 سالگی با اما لوییز، دختر بارون مایر کارل روچیلد فرانکفورت، که دختر عمه اش نیز بود، ازدواج کرد. در سال 1876 با مرگ عمویش، سِر آنتونی روچیلد، وارث عنوان بارونتی او شد و در سال 1885 به مقام بارون دربار انگلیس دست یافت. بدینسان، نام ناتانیل مایر روچیلد 45 ساله به عنوان اولین یهودی که به مجلس لردهای بریتانیا راه یافت در تاریخ به ثبت رسید. در همین دوران بود که در میان توده مردم به "پادشاه یهودیان" شهرت یافت؛ (177) عنوانی که در دهه 1840 بارون جیمز روچیلد فرانسه به آن شهرت فراوان داشت. راندولف چرچیل، پسر سِر وینستون چرچیل، درباره ی "جایگاه یگانه ی" ناتانیل روچیلد در جامعه اشرافی بریتانیا شرحی مبسوط به دست داده است. او می افزاید: "روچیلدها در چشم بسیاری از مردم پادشاهانی کوچک بودند." (178)
موقعیت شامخ لرد ناتانیل روچیلد به عنوان رهبر یهودیان جهانی در تاریخنگاری یهود مورد اذعان است. کاولس می نویسد لرد روچیلد "رهبر یهودیان انگلیس بود و از آنجا که انگلستان قدرت رهبری کننده جهان به شمار می رفت، لرد روچیلد نیز رهبر یهودیان جهان تلقی می شد." (179) این جایگاه با مقام او در ساختار دینی یهودیان تطابق داشت. ناتانیل به مدت 36 سال رئیس کنیسه های متحده بریتانیا بود؛ نهادی متنفذ که عمویش، سِر آنتونی روچیلد، و لیونل لوییز کوهن تأسیس کردند. این جایگاهی است که اعضای خاندان روچیلد در سایر کشورها نیز از آن برخوردار بودند. گفتیم که تقریباً در همین دوران بارون گوستاو روچیلد فرانسه بیش از چهل سال ریاست انجمن رؤسای کنیسه های پاریس را به دست داشت. ویرجینیا کاولس می نویسد این لرد روچیلد بود که تعیین می کرد حاخام کل یهودیان انگلیس باید چه کسی باشد. (180) این نیز درست است. در واقع، ناتان آدلر، (181) حاخام بزرگ یهودیان امپراتوری بریتانیا (1844-1890)، و به تعبیری حاخام کل یهودیان جهان، از نزدیکان و برکشیدگان روچیلدها بود و هرمان آدلر، (182) پسر و جانشین او (1891-1911)، نیز چنین پیوندی داشت. هرمان آدلر پیش از نیل به مقام حاخامی یهودیان امپراتوری بریتانیا معلم و سرپرست آرتور ساسون 15 ساله، خویشاوند روچیلدها، بود. (183)
لرد ناتانیل روچیلد زندگی شاهانه ای داشت. تنها مصرف ماهی خانه او را معادل 5000 پوند استرلینگ در سال تخمین می زنند و این برابر است با حقوق سالیانه یک وزیر در آن زمان. (184) مقر شهری او، در دوران 36 ساله ریاستش بر امپراتوری جهانی روچیلدها، خانه پدری (شماره 148 محله پیکادلی) بود و در همین مکان بود که در سال 1896 سِر وینستون چرچیل 20 ساله به دیدارش می رفت. (185) در این دوران لیدی روزبری (حنا روچیلد) در ساختمان شماره 107 پیکادلی (خانه قدیمی ناتان مایر روچیلد)، بارون فردیناند روچیلد وین، شوهر خواهر ناتانیل، در شماره 143 و آلیس، خواهر زشت و مستبد فردیناند که او نیز در لندن مأوا گرفته بود، در شماره 142 می زیستند. (186) مقر ییلاقی لرد ناتانیل روچیلد در کاخ باشکوه ترینگ پارک (187) بود که دفتر کارش (نیوکورت) (188) 65 کیلومتر فاصله داشت. این مِلکی است در منطقه ترینگ (189) باکینگهام شایر به وسعت 1600 هکتار که در سال 1872 بارون لیونل روچیلد به مبلغ 230 هزار پوند خریداری کرد. ناتانیل در محوطه ای به مساحت 160 هکتار به احداث کاخ و تأسیسات پرداخت و "پارک ترینگ" را به چنان فضایی بدل ساخت که برخی معاصرین آن را "سرزمین جادویی" خوانده اند. حدود 80 هکتار از این مِلک محل نگهداری گوزن بود. (190)
خلق و خوی لرد ناتانیل روچیلد را شبیه به پدربزرگش، ناتان مایر روچیلد، توصیف کرده اند. می نویسد به شدت خشن، تندخو و متکبر بود و از این نظر در جامعه اشرافی لندن تنها یک تن به او شباهت داشت: دوست صمیمی اش لرد راندولف چرچیل. آنتونی الفری می نویسد: "ناتانیل روچیلد یکی از زمخت ترین مردان انگلستان بود... و حتی تا به امروز خشونت، گستاخی و عدم تحمل او در قبال مخالفت های دیگران حیرت آور است." او نیز، چون ناتان مایر، کار خشک و خسته کننده را بر هر اشتغال دیگر ترجیح می داد و دقیقاً به دلیل این روحیه بود که، بر خلاف برادرانش، هیچگاه خواستار رابطه صمیمانه شخصی با ادوارد هفتم نشد. آرتور بالفور، که خود به عنوان فردی منزوی شناخته می شد، کمی پس از مرگ لرد ناتانیل روچیلد چنین نوشت:
ضربه ناشی از مرگ "ناتی" برای من بیش از آن است که بیشتر مردم تصور می کنند. من به واقع شیفته او بودم و شخصیت خوددار و تا حدودی گریزان از لذات او را تحسین می کردم... او کاملاً نسبت به تجملات و زخارف دنیا بی اعتنا بود... او کاملاً ساده زیست. (191)
راندولف چرچیل، پسر وینستون چرچیل، لرد ناتانیل روچیلد را به عنوان "شخصیتی بزرگ و منحصر به فرد در جامعه انگلیس" توصیف کرده است. (192) ناتانیل حافظه ای نیرومند داشت و تسلطش بر حوادث تاریخی تا بدان حد بود که دیزرائیلی می گفت: هر وقت می خواهم درباره یک ماجرا تاریخی مطلبی بدانم از "ناتی" می پرسم. (193) او با بسیاری از رجال سیاسی و ارباب مطبوعات و کارگزاران متنفذ مستعمراتی دوستی داشت و کاخ ییلاقی اش در ترینگ مأوای گروهی کثیر از چهره های درجه اول امپراتوری بریتانیا بود. پروفسور دیویس از لرد راندولف چرچیل و آرتور بالفور به عنوان میهمانان دائمی او در ترینگ پارک نام می برد و از آلفرد میلنر، جوزف چمبرلین و سیسیل رودز به عنوان کسانی که معمولاً به ترینگ پارک می رفتند. گلادستون در سال 1893 سه روز به ترنیگ پارک رفت و نارضایتی برخی مطبوعات رادیکال انگلیس را برانگیخت. آنان به شدت نگران بودند که مبادا نخست وزیر سالخورده به دلیل "القائات امپریالیستی" روچیلدها به فساد کشیده شود. (194) میلنر، چمبرلین و رودز از متنفذترین رجال مستعمراتی بریتانیا در اواخر سده نوزدهم و اوایل سده بیستم بودند و از کارگردانان موج امپریالیستی تهاجم به قاره آفریقا در این دوران. در جلد پنجم با زندگی و نقش تاریخی این سه آشنا خواهیم شد.
همسر لرد ناتانیل روچیلد را نه چندان زیبا (195) و به شدت لئیم توصیف کرده اند هرچند می گویند او ملکه ویکتوریا را خسیس تر از خود می دانست. (196) او نیز دوستان صمیمی خود را داشت. پروفسور دیویس از لیدی گاسفورد، همسر ارل گاسفورد، (197) به عنوان یکی از نزدیکترین دوستان لیدی روچیلد نام می برد. لیدی گاسفورد و همسرش از اطرافیان ادوارد، ولیعهد، بودند. این زن دختر دوشس منچستر، معشوقه و همسر بعدی لرد هارتینگتون، است و مادر و دختر به زیبایی شهره بودند. دختر نیز چون مادر عفیف نبود و به عنوان معشوقه لرد روچیلد شناخته می شد. دیویس می نویسد: "معهذا، بنظر می رسد دوستی ناتانیل با لیدی گاسفورد لطمه ای به رابطه او با همسرش وارد نمی ساخت و آنان، چون والدین شان، زندگی خانوادگی سعادتمندی داشتند. (198)
آلفرد روچیلد، دومین پسر بارون لیونل روچیلد، را بر خلاف برادر بزرگش خوشگذران و بانزاکت توصیف کرده اند. او چون سایر روچیلدها شیفته اشیاء عتیقه و آثار هنری بود و چون برادران و عموزادگان خویش کاخ های باشکوه به پا کرد. مقر شهری او ساختمان شماره یک سیمور پلیس، (199) در نزدیکی پیکادلی، بود (200) و این بجز کاخ ییلاقی او در باکینگهام شایر، در چند کیلومتری ترینگ پارک لرد ناتانیل، است که به کاخ هالتون (201) شهرت داشت. ویرجینیا کاولس می نویسد: آلفرد روچیلد "عاشق موسیقی، لباس، اثاثیه منزل، تابلوهای نقاشی، زنان زیبارو و تجمل بود." (202) دو کاخ او سرشار از اشیاء نفیس و گرانقیمت بود و تکاپویش در عرضه آثار عتیقه و هنری تا بدان حد بود که وی را به عنوان بزرگترین کارشناس نقاشی های سده هیجدهم فرانسه در انگلستان می شناختند. (203) او دارای ارکستر و سیرک شخصی خود بود. (204) بارون آلفرد روچیلد در 26 سالگی عضو هیئت مدیرین بانک انگلستان شد و به مدت 21 سال (1868-1889) در این سمت بود. این بهترین روشی بود که می توانست پیوند میان بانک مرکزی انگلستان و بزرگترین بنیاد مالی جهان آن روز را تأمین کند. (205)
آلفرد روچیلد تا پایان عمر (30 ژانویه 1918) مجرد ماند. او معشوقه ای داشت به نام ماری بویر (206) که همسر رسمی فردریک وامبول بود. آلفرد از این زن دارای دختری نامشروع به نام آلمینا (207) شد. این دختر به همسری جرج هربرت، ارل کارناروان پنجم، (208) درآمد و به کنتس کارناروان شهرت یافت. آلفرد کمی پیش از مرگ بیش از 500 هزار پوند از ثروت خود را به این دختر بخشید و بدینسان آلمینا وامبول در زمره زنان ثروتمند بریتانیا جای گرفت. آلمینا و همسرش پس از مرگ آلفرد در کاخ شهری او ساکن شدند. (209)
این لرد کارناروان در تاریخ باستان شناسی و مصر شناسی نامی بزرگ دارد. قاعدتاً به دلیل علاقه بارون آلفرد روچیلد به آثار عتیقه و با سرمایه گذاری او، کارناروان از سال 1903 کاوشی وسیع و بی سابقه را در آثار باستانی مصر آغاز کرد و کمی بعد (1906) هوارد کارتر، (210) باستان شناس نامدار انگلیسی، را به خدمت گرفت. کارناروان و کارتر تعدادی از مقابر فراعنه سلسله های دوازدهم و هیجدهم مصر را در درّه پادشاهان کشف کردند. بزرگترین کشف ایشان آرامگاه توت عنخ آمون (211) (1922) بود. این از بزرگترین اکتشافات تاریخ باستان شناسی است و ارزش مالی گنجینه به دست آمده در این آرامگاه غیرقابل محاسبه است. (212) به نوشته ویرجینیا کاولس، استخدام هوارد کارتر و کشف آرامگاه توت عنخ آمون با سرمایه آلمینا ممکن شد. (213)
آلمینا عمری طولانی داشت. او بلافاصله پس از مرگ لرد کارناروان (1923) با کلنل دنیستون (214) ازدواج کرد و در سال 1969 درگذشت. (215) حاصل وصلت او و لرد کارناروان پسری است که با دختر یاکوب وندل (216) آمریکایی ازدواج کرد. این دو والدین ارل کارناروان هفتم اند. هنری جرج هربرت، ارل کارناروان هفتم، (217) تا سال های اخیر در قید حیات بود. وارث او، که روزی ارل کارناروان هشتم خواهد بود، جرج رجینالد هربرت (218) است که هم اکنون لرد پروچستر لقب دارد. او 42 ساله و فارغ التحصیل کالج سن جان آکسفورد است. خاندان کارناروان از برکشیدگان دوران اقتدار گارت و ریچارد ولزلی در دربار جرج سوم اند. عنوان بارونی ایشان در سال 1780 به دست آمد و مقام ارلی ایشان در سال 1793. (219)
علاوه بر ادوارد هفتم، از آلفرد روچیلد به عنوان دوست صمیمی بارنی بارناتو، (220) جوزف چمبرلین و لرد کیچنر خرطوم (221) نام می برند. بارنی بارناتوی یهودی شریک و دوست سِر سیسیل رودز و از بنیانگذاران امپراتوری جهانی الماس روچیلدهاست و لرد کیچنر فاتح سودان، فرمانده کل ارتش هند و وزیر جنگ بریتانیا در آستانه جنگ اول جهانی.
لئوپولد روچیلد، سومین و کوچکترین پسر بارون لیونل، نیز چون آلفرد خوشگذران و جلوه فروش بود. اقامتگاه اصلی لئوپولد در لندن ساختمان شماره 5 هامیلتون پلیس (222) بود و او سه کاخ شهری و ییلاقی دیگر نیز داشت. کاخ اصلی ییلاقی او در نیومارکت (223) واقع بود (224) و این مکانی است در کمبریج شایر که مرکز مسابقات اسبدوانی بریتانیا به شمار می رفت. در واقع، بارون لئوپولد روچیلد در عرصه مسابقات اسبدوانی همان جایگاهی را داشت که آلفرد در صحنه آثار عتیقه و هنری. او از بزرگترین مالکان اسب در بریتانیا بود و برنده عالی ترین جوایز مسابقات اسیدوانی. اسبی داشت به نام سن فراسکین (225) که در سال 1896 برنده 46766 پوند استرلینگ جایزه شد و این بالاترین رقمی بود که در آن دوران به برنده ای پرداخت شد. بارون لئوپولد روچیلد از نخستین کسانی است که در بریتانیا اتومبیل خرید و به این رشته جدید روی آورد. او از بنیانگذاران انجمن اتومبیل رانی انگلستان است که بعدها به کلوپ سلطنتی اتومبیل رانی (226) تغییر نام یافت. (227)
لئوپولد 36 ساله در 19 ژانویه 1881 با ماریا پروگیا، زیباروی 19 ساله یهودی و خواهر زن آرتور ساسون، ازدواج کرد. در این مراسم ادوارد، ولیعهد، شرکت کرد و دیزرائیلی نیز حضور داشت. به نوشته ویرجینا کاولس، دیزرائیلی در تمامی مراسم عزا و عروسی روچیلدها شرکت می جست و این آخرین آن بود زیرا اندکی بعد درگذشت. (228) علاوه بر ادوارد هفتم، لئوپولد دوست صمیمی باجناقش، آرتور ساسون، نیز بود.
از اعضای شاخه انگلیس خاندان روچیلد در نیمه دوم سده نوزدهم باید به بارون فردیناند روچیلد نیز اشاره کرد. یادآوری می کنیم که او از سال 1860 در لندن اقامت گزید و پنج سال بعد با دختر بارون لیونل روچیلد ازدواج کرد. اولینا، همسر او، 18 ماه بعد در بستر زایمان درگذشت ولی فردیناند در لندن ماندگار شد. بارون آنسلم روچیلد وین به یاد عروسش مدرسه ای در بیت المقدس ساخت و بارون فردیناند به یاد همسرش بیمارستان یکصد تختخوابه ای (229) در لندن. او تا پایان عمر مجرد ماند. (230)
در سال 1874 بارون آنسلم درگذشت و بخشی از ارثیه او، از جمله دو میلیون پوند پول نقد، به فردیناند رسید. (231) او با این پول ملکی را در باکینگهام شایر به مساحت 1000 هکتار از دوک هفتم مارلبورو، پدر ورشکسته ی لرد راندولف چرچیل، خرید به مبلغ 220 هزار پوند. (232) او سپس ظرف هفت سال به وسیله یکی از برجسته ترین معماران فرانسوی آن عصر کاخی عظیم و باشکوه در این ملک ساخت که به وادسدون (233) معروف است. فردیناند این کاخ را با گرانبهاترین و نفیس ترین مبلمان ها و آثار عتیقه و تابلوهای فرانسوی آراست و نخستین میهمانی خود را در آن در سال 1881 برگزار کرد. (234) او در این کاخ میزبان بسیاری از شخصیت های نامدار بود؛ از ادوارد ولیعهد انگلیس تا پرنس ردولف ولیعهد اتریش، از ملکه فردریک آلمان تا ناصرالدین شاه ایران. آوازه کاخ وادسدون تا بدانجا پیچید که ملکه ویکتوریا سخت کنجکاو شد آن را ببیند. او تنها عضو خاندان سطنتی بریتانیا بود که هنوز به این کاخ نرفته بود. در 14 مه 1890 این دیدار صورت گرفت و ویکتوریا به یادگار درخت سروی در محوطه کاخ وادسدون غرس کرد. (235) شکوه زندگی فردیناند تا بدان حد بود که لیدی بروک، معشوقه ادوارد هفتم (کنتس وارویک بعدی)، در خاطراتش او را "تجسم لورنتسوی باشکوه" (236) خوانده است. (237)
بارون فردیناند روچیلد تبعه دولت انگلستان بود و یک "انگلیسی" تمام عیار به شمار می رفت. او که یک سال از لرد ناتانیل روچیلد بزرگتر بود، پس از ورود ناتانیل به مجلس لردها (1885) جای وی را به عنوان نماینده آلزبوری در مجلس عوام گرفت. با تأسیس "شورای ایالتی باکینگهام شایر" فردیناند به عضویت آن نیز برگزیده شد. فردیناند، چون آلفرد، از گردآورندگان بزرگ آثار هنری و عتیقه بود و در هیئت امنای "موزه بریتانیا" عضویت داشت. (238)
بدینسان، روچیلدها در قله محیط پرتجمل اشرافی انگلستان عصر ویکتوریا جای داشتند. اینک آنان نه تنها بزرگترین بانکدار جهانی بودند، بلکه از بزرگترین زمینداران انگلستان نیز به شمار می رفتند. آنتونی الفری مجموع املاک روچیلدها در باکینگهام را حدود 6000 هکتار گزارش کرده است. (239) این در دورانی است که مِلک ییلاقی ادوارد، ولیعهد انگلیس، در ساندرینگهام (240) در آغاز 2800 هکتار بود که بعدها 1600 هکتار دیگر بر آن افزوده شد و جمعاً حدود 4400 هکتار شد. (241) بزرگترین کلکسیون های جهان از نیمه سده نوزدهم به روچیلدها تعلق داشت. (242) و آنان برگزارکننده باشکوه ترین میهمانی های لندن بودند. به نوشته لیدی بروک، " روچیلدها بدون تردید بهترین ضیافت های شام را در لندن برگزار می کنند و لطافت تجمل را با آن می آمیزند. آنها بهترین آشپزها و جیبی خالی نشدنی در اختیار دارند." آنتونی الفری می افزاید: پسران لیونل حتی ضیافت های پدر را تحت الشعاع شکوه میهمانی های خویش قرار دادند. ولی خود آنان به غذا علاقه ای نداشتند. آلفرد رژیم غذایی سختی داشت و ناتانیل در سر میز شام تنها شیر و بیسکویت می خورد. (243) ناصرالدین شاه در سفرنامه انگلستان خود (1889) توصیفی جالب از کاخ هالتون بارون آلفرد روچیلد و کاخ وادسدون بارون فردیناند روچیلد به دست داده است.
... رسیدیم به پارک و قصر آلفرد روچیلد (244) که نهار اصلی را باید اینجا بخوریم و بعد به قصر فردیناند روچیلد برویم... آلفرد روچیلد مردی است وسط القامه. چهل و هفت سال دارد و صورت بشاشی شبیه به والی خان، ولی دو طرف گونه او قدری ریش دارد و چانه را می تراشد... پس از ورود ما را به اتاق راحت بردند. این اتاق خیلی نقل دارد. تمام دیوار و سقف این اتاق مطلا است و در نهایت زینت و قشنگی است. پارچه های بسیار عالی به دیوار این اتاق چسبانیده اند که از تعریف و توصیف خارج است. آینه های بزرگ و مبل این اتاق و فرش ایرانی، که قالی جوشقانی است، و سایر اسباب و لوازم این اتاق در کمال نظافت و پاکیزگی است و نباید مثل و مانند این اتاق جز در بهشت یافت شود... خلاصه، ناهار خوردیم و برخاستیم، رفتیم توی باغ گردش کنیم... ما شروع کردیم به گردش باغ این یهودی. جلو عمارت گلکاری های خیلی خوب شده است و بقدری گل سرخ و زرد و آبی و الوان مختلف دارد که حساب ندارد. و جلو باغچه ها یک حوض بیضی بسیار خوبی ساخته اند که در وسط آن مجسمه است و آدم است که از وسط دهن آدم ها و اسب ها آب خیلی خوب جاری است که آبش هم خوردنی است و تا حال همچو آب خوبی در فرنگستان ندیده بودم. و دور حوض خیابان های منظم خوب ساخته اند و از درخت کاج دیوارهای سبز ساخته اند که خیلی خوب و باصفا است. و بطوری این گل ها و سبزی ها و دیوارهای کاخ، که با قیچی چیده و منظم درست کرده اند، مصفا است که از حد تعریف خارج است. و بعضی گوشه ها و گریخته ها درست کرده است که درخت های منظم اطراف آن کاشته شده... به عینه باغ پریان است و حقیقتاً نمی شود نوشت که این یهودی ها چه دستگاهی درست کرده اند.
اطراف حوض چراغ های حبابی الکتریسیته نصب کرده اند که در شب روشن می کنند... خلاصه، از این وضع باغ و باغچه خیلی لذت بردیم. بعد به طرف باغچه های بالای عمارت رفتیم. آنجاها هم خیلی مصفا و تپه های گلکاری خوب با سلیقه بود. بعد به گلخانه این عمارت رفتیم که از یک طرف به عمارت است و از دو طرف به باغ و باغچه است و تمام این گلخانه از بلوار ساخته شده و در کمال زینت و خوبی است...
رسیدیم به شهر آلزبوری. شهر کوچکی است ولی خیلی قشنگ... تقریباً دو ساعت طول کشید رسیدیم به قصد وادسدون (245) روچیلد... دستگاه این یهودی خیلی بالاتر از همه است. این عمارت از حیث بنا و بزرگی و اسباب و زینت و مبل های نفیس قیمتی خیلی بالاتر از سایرین است. آن روچیلد اولی و این روچیلد هر دو این عمارات و پارک و میوه و باغ و غیره را هفت هشت سال است دست زده و ساخته اند و می گفتند قبل از هشت سال زمین بایر زراعت بوده است و حالا همچه جایی ساخته است که هیچ پادشاهی ندارد. این روچیلد گفتند قریب شش کرور تومان (246) خرج این عمارت کرده است سوای اغلب اسباب ها که از پدرش ارث رسیده است و اینجا گذاشته است که همه نفیس و قیمتی است. پرده های گوبلنس کارخانه فرانسه خیلی دارد. به دیوارها نصب کرده است. یعنی خریده است پرده ای دو هزار تومان، چهار هزار تومان و همچنین پرده های نقاشی بسیار اعلای پرقیمت در اتاق ها دارد که همه کار استادان صد و بیست سال قبل از این است... تمام اتاق ها و راهروها و دالان ها پر از زینت و اسباب نفیس است و چشم انداز عمارت به صحرا و جنگل ها و آبادی ها تا چشم کار می کند می رود. جلو عمارت باغچه های گلکاری و حوض بزرگ. فواره ها از مجسمه های ریخته چدن که از دهن و گوش و سرشان آب می ریزد. آب صاف خوب ... گلکاری ها را در حقیقت سحر کرده اند مثل نقاشی و میناکاری. چه شمعدانی ها، چه لادن ها، چه انواع اقسام گل ها، خیابان ها و درخت های قیچی کرده، چمن، پارک. حقیقتاً مرد که یک بهشت شدادی ساخته است و روی حضرت موسی علیه اسلام را سفید کرده است که همچه امتی دارد. اسماعیل بزاز اگر اینجا را ببیند دیگر به خواننده و رقاص های یهودی تهران ریشخند نمی کند... این روچیلدها هر دو زن ندارند اما هر یک صد کنیز، بیشتر کمتر، دارند همه با لباس های خوب. حقیقتاً حرمخانه دارند. این است که دیگر زن نمی گیرند. (247)
در کنار توصیف ناصرالدین شاه از کاخ روچیلدها، توصیف ماری گلادستون، دختر ویلیام گلادستون، را نیز بشنویم. او که زمانی به همراه پدر به کاخ وادسدون فردیناند روچیلد رفته بود، در خاطراتش می نویسد: "احساس می کردم در زیر فشار شکوه و تجملی مفرط و خفه کننده قرار گرفته ام." (248).

پی نوشت ها :

1.Andrew Johnson (1808-1875 (.
سیاستمدار آمریکایی از حزب دمکرات. معاون رئیس جمهور در دوران آبراهام لینکلن. با قتل لینکلن (1865) به ریاست جمهوری رسید و تا سال 1869 در این سمت بود. در دوران او بود که سرزمین آلاسکا از دولت روسیه به مبلغ 7/2 میلیون دلار خریداری شد و نیز در دوران او بود که ماجرای مکزیک رخ داد؛ به علت فشار دیپلماتیک دولت آندریو جانسون، لویی بناپارت ارتش فرانسه را از مکزیک خارج کرد و شورشیان مورد حمایت ایالات متحده ماکزیمیلیان را به قتل رسانیدند.
2. Cowles, ibid, p. 139.
3. Alphonse Mayer Rothschild (1878-1942 (.
4. Louis Nathaniel Rothschild (1882-1955 (.
5. Mayer Carl Rothschild (1820-1886 (.
6. Adolph Carl Rothschild (1823-1900 (.
7. Wilhelm Carl Rothschild (1828-1901 (.
8. Allfrey, ibid, p. 66.
9. North German Reichstag.
10. Judaica, vol. 14, p. 339.
11. Mayer Alphonse Rothschild (1872-1905 (.
12. Gustave Salomon Rothschild (1829-1911 (.
13. Salomon James Rothschild (1835-1864 (.
14. Edmond James Rothschild (1845-1934 (.
15. Rothschild Freres.
16. Paris Consistory.
17. Judaica, vol. 14, p. 340.
18. Lionel Nathan Rothschild (1808-1879 (.
19. Anthony Rothschild (1810-1876 (.
20. Nathaniel Rothschild (1812-1870 (.
21. Mayer Amschel Rothschild (1818-1874 (.
22. N. M. Rothschild & Sons.
23. Davis, ibid, p. 58.
24. در انگلستان به طور سنتی عنوان "شاهزاده ولز" (Prince Wales) به پسر ارشد و وارث تاج و تخت انگلیس اعطا می شود. منشاء این سنت به اواخر سده سیزدهم میلادی می رسد که ولیعهد حکمرانی منطقه ولز را به دست داشت. چنین سنتی در ایران دوره قاجاریه نیز بود و ولیعهد به عنوان حکمران آذربایجان منصوب می شد. بنابراین، هرگاه از "پرنس ولز" سخن می رود منظور ولیعهد آن زمان انگلستان است. آخرین "پرنس ولز" چارلز ولیعهد کنونی انگلستان است که در سال 1958 این عنوان را دریافت کرد.
25. United Synagogue.
26. Judaica, vol. 14, p. 341.
27. در برخی منابع از لیونل لوییز کوهن به عنوان بنیانگذار کنیسه های متحده یاد می شود. ( Israel Finestein, Jewish Society in Victorian England, London: Vallentine Mitchell, 1993, p. 15).
28. Cowles, ibid, p. 120.
29. Issac Cohen (1791-1846 (.
30. همسر اسحاق کوهن، به نام سارا، دختر فینهاس ساموئل بود. (Judaica, vol. 5, p. 659 (.
31. Cowles, ibid, p. 119.
32. Henry Fitzroy
33. Alexandrina Victoria (1819-1901 (.
34. Edward Augustus, Duke of Kent (1767-1820 (.
35. Cowles, ibid, p. 92.
36. Ben- Sasson. ibid, p. 802.
37. Cowles, ibid, p. 94.
38. Morton, ibid, p. 125; Cowles, ibid, p. 118.
39. ارزش پوند استرلینگ در سده نوزدهم تقریباً 25 برابر امروز بود.
40. Bahia and San Francisco Company.
41. Dom Pedro Segundo Railway Company.
42. San Paulo Railway Company.
43. P. Cazenove & Co.
44. Cowles, ibid, p. 116; Davis, ibid, pp. 131, 138-139.
45. Allfrey, ibid, p. 30.
46. The Period.
47. Croesus.
پادشاه لیدی در سال های 560-546 پیش از میلاد. او بخش مهمی از آسیای صغیر را تصرف کرد و به دلیل معادن سرشار طلا در سرزمین های زیر فرمانش در میان یونانیان به عنوان ثروتمندترین مرد جهان شهرت افسانه ای داشت. با تصرف لیدی به وسیله کورش هخامنشی به سلطنت کروزوس پایان داده شد. به روایت هرودوت و کزنفون، پس از سقوط لیدی، کروزوس در زمره درباریان کورش جای گرفت.
48. بنگرید به تصویر کاریکاتور فوق در: Cowles, ibid, p.140.
49. Richard Bethel.
50. "وزیر دادگستری" را در برابر "لرد چانسلر" (Lord Chancellor) به کار برده ام که دقیق نیست. لرد چانسلر عالی ترین مقام قضایی انگلیس است و عضو الزامی هیئت دولت. او در عین حال عضو مجلس لردهاست و عالی ترین مقام قضایی این نهاد. "لرد چانسلر" مهردار سلطنتی و مشاور مخصوص پادشاه نیز هست.
51. Davis, ibid, p. 100.
52. Cowles, ibid, p. 170.
53. Davis, ibid, p. 99.
54. Americana, 1985, vol. 28, p. 613.
55. Devonshire House.
56. Alexander Baring. 1 st Baron Ashburton (1774-1848 (.
57. Apsley House.
58. Charles Eyre Pascoe, London of Today, London: Simpkin ... & Co., 1893, pp. 352-356.
59. Davis, ibid, p. 101.
60. بنگرید به: قسمت هشتم از این مقاله.
61. John Thaddeus Delane (1817-1879 (.
62. Americana, 1985, vol.6, p. 649.
63. Sir Edward Levy- Lawson, 1 st Baron Burnham (1833-1916 (.
64. Daily Telegraph.
65. Peter Borthwick.
66. Morning Post.
67. Edward Sterling.
68. Americana, 1985, vol.16, p. 184.
69. ibid, vol. 6, p. 649.
70. Stephen Koss, The Rise and Fall of the Political Press in Britain, London: Fontana Press, 1990, p. 9.
71. General Sir Henry Ponsonby (1825-1895 (.
72. Davis, ibid, p.147-149.
73. Jew's harp.
74. Allfrey, ibid, p. 142.
75. John Walter (1736-1812 (.
76. Printing House Square.
77. Daily Universal Register.
78. The Times.
79. John Walter II (1776-1847 (.
80. Henry Crabb Robinson.
81. John Stoddart.
82. Thomas Barnes.
83. John Walter III (1818-1894 (.
84. Mowbray Moris.
85. Arthur Fraser Walter (1846-1910 (.
86. Sir Alfred Charles William Harmsworth, Baron Northcliffe of the Isle of Thanet, Viscount Northcliffe of Saint Peter (1865-1922 (.
87. John Walter V (1873-1968 (.
88. Americana, 1985, vol. 28, pp. 310-311; Koss, ibid, pp. 38-40, 841.
89. George Earle Buckle (1854-1935 (.
90. Thomas Chenery (1826-1884 (.
91. Pratt and Hist, ibid, vol. 2, p. 473.
92. Judaica, vol. 8, p. 29.
93. Charles Stewart Parnell (1846-1891 (.
94. Americana, 1985, vol. 4, p. 681.
95. برای نمونه، باکل نطق انتخاباتی وینستون چرچیل 26 ساله را تمام و کمال در تایمز منتشر کرد. چرچیل در 20 اوت طی نامه ای به باکل و چارلز موبرلی بل (Charles Moberly Bell)، مدیر عامل موسسه تایمز، از آنان به خاطر این لطف تشکر کرد. ( Martin Gilbert, Churchill: A Life, London: Minerva, 1993, p. 134.).
96. Beaconsfield Trustees.
لقب بنجامین دیزرائیلی ارل بیکانسفیلد است و این بنیاد منسوب به اوست.
97. W. F. Monypenny (1866-1912 (.
98. Robert Blake, Disraeli; London: Eyre & Spottiswoode, 1966, p. xxi.
مشخصات زندگینامه رسمی دیزرائیلی، اثر مانی پنی و باکل، به شرح زیر است:
W. F. Monypenny and G. E. Buckle, The Life Benjamin Disraeli, Earl of Beaconsfield, London: John Murray, 6 vol., 1910-1920.
99. گزیده نامه های ملکه ویکتوریا در 9 جلد منتشر شده است. شش جلد آخر آن، که در سال های 1926-1930 به وسیله انتشارات جان مورای به چاپ رسید، تدوین و ویرایش باکل است.
100. Kenneth Roy Thomson, Baron Thomson of Fleet (b. 1923 (.
101. Thomson Newspapers Limited.
102. Who's Who 1978, p. 2441.
103. Koss, ibid, pp. 1098-1100, 1109.
104. Joseph Moses Levy (1812-1888 (.
105. Colonel A. B. Sleigh.
106. Koss, ibid, p. 97.
107. Cecil Roth, The Sassoon Dynasty, London: Robert Hale Ltd, 1941, p. 117.
108. Sir Harry Lawson Webster Levy Lawson (1862-1933 (.
109. Berry.
اعضای خاندان بری با القاب بارون باکلند (Baron Buckland)، ویسکونت کامروز (Viscount Camrose)، ویسکونت کمزلی (Viscount Kemsley) و بارون هارتول (Baron Hartwell) شناخته می شوند. لرد هارتول (ویلیام مایکل بری) در سال های 1954-1987 رئیس و سردبیر دیلی تلگراف و در سال های 1961-1987 رئیس و سردبیر ساندی تلگراف بود. جان سیمور بری، ویسکونت کامروز دوم، (متولد 1909) مدیر موسسه دیلی تلگراف است. او در سال 1985 با پرنسس ژوان علی خان، همسر مطلقه علی خان و مادر کریم خان (آقاخان چهارم)، رهبر کنونی فرقه اسماعیلیه، ازدواج کرد.
110. Judaica, vol.10, p. 1489.
111. Archibald philip Primrose, 5 th Earl of Rosebery, Viscount of Rosebery, Baron Primrose and Dalmeny (1847-1929 (.
112. Fifeshire
در انگلستان کهن، "شایر" به منطقه ای اطلاق می شد که در رأس آن یک بزرگ یا کلانتر قرار داشت. در دوران جدید "شایر" به معنای ایالت یا استان است. مثلا، فایفشایر به معنای ایالت فایف است، باکینگهام شایر به معنای ایالت باکینگهام است و دونشایر به معنای ایالت دون.
113. Pratt and Hist, ibid, vol. 2, p. 331.
114. بنگرید به: قسمت هفتم از همین مقاله.
115. Lord Carrington.
116. Dalmeny.
روستای دالمنی در لنلتگوشایر اسکاتلند واقع است. در اواخر سده نوزدهم وسعت اراضی این روستا 2425 هکتار و جمعیت آن 2500 نفر گزارش شده است. این روستا پیش از پریمروزها به خاندان ارل های هادینگتون (Earls of Haddington) تعلق داشت.
117. Linlithgowshire.
118. Midlothian.
نام قبلی این منطقه ادنبورگشایر (Edinburghshire) بود. یکی از ایالات اسکاتلند است در جنوب شرقی این سرزمین به وست 948 کیلومتر مربع. مرکز این ایالت شهر ادنبورگ است که مرکز اسکاتلند نیز به شمار می رود. در تقسیمات جدید این ایالت وجود ندارد.
119. Pratt and Hist, ibid.
120. Royston Pike, ibid, p. 316.
121.Lord Harry Vane.
122. بنگرید به: قسمت هفتم از همین مقاله.
123. Pratt and Hist, ibid, vol. 2, p. 330.
124. House of Marlborough.
125.Royston Pike, ibid, p. 317.
126. ibid, p. 318.
127. Cowles, ibid, p.158; Allfrey, ibid, p.35.
128. Royston Pike, ibid, p. 318.
129.Allfrey, ibid, p. 35; Royston Pike, ibid, p. 319.
130. Cowles, ibid, p.158.
131. Raby.
132. Blake, ibid, pp. 411-412.
133. Pratt and Hist, ibid, vol. 2, p. 330.
134. Commonwealth of Nations.
135. Royston Pike, ibid, p. 319.
136. Lord Privy Seal.
در سده دوازدهم میلادی مهر سلطنتی را منشی پادشاه انگلیس نگهداری می کرد. در سال 1312 فرد معینی متولی این سمت شد که مهردار سلطنتی نامیده می شد. بتدریج، حوزه کار مهردار سلطنتی گسترش یافت و وی در رأس دستگاه دیوانی مفصلی قرار گرفت. از آنجا که در ساختار سیاسی سنتی انگلستان، هیئت دولت به عنوان شورای مشاورین پادشاه انگاشته می شود، مهردار سلطنتی نیز عضو کابینه بود. در سال 1885 سمت فوق ملغی شد ولی در تداوم سنت گذشته لرد مهردار سلطنتی همچنان به عنوان عضو هیئت دولت باقی ماند بی آنکه متولی وظیفه خاصی باشد.
137.Pratt and Hist, ibid, vol. 2, p. 330.
138. London County Council.
139. Royston Pike, ibid, p. 320.
140. محمداسماعیل رضوانی و فاطمه قاضیها [به کوشش]، روزنامه خاطرات ناصرالدین شاه در سفر سوم فرنگستان، تهران: سازمان اسناد ملی ایران، 1371، ج2، ص 75.
141. ویلیام پیت بزرگ، ملقب به ارل چاتام.
142. Royston Pike, ibid, p. 320.
143. Sir William Harcourt (1827-1904 (.
144. Chancellor of the Exchequer.
145.Pratt and Hist, ibid, vol. 1, pp. 493-494.
146. Palmer, ibid, p. 249.
147.Royston Pike, ibid, p. 320.
148. Americana, 1985, vol.13, p. 786.
149. R. E. Foster, Lord Randolph Churchill, A Political Life, Oxford: Clarendon Press, 1981, p. 388.
150. Tingsten, ibid, p. 329.
151. Wild Cat Imperialism.
152. Davis, ibid, p.175.
153. Ward and Gooch, ibid, vol. III, p. 198.
154. Palmer, ibid, pp. 294-250.
155. Ronald Robinson, John Gallagher and Alice Denny, Africa and the Victorians, London: Macmillan, 1992, p. 258.
156. Feuchtwanger, ibid, pp. 265-266.
157. R. C. K. Ensor, England, 1870-1914, Oxford: Clarendon Press, 1966, p. 228.
158. Lloyd, ibid, p. 242.
159. "Rosebery, Archibald Philip Primrose, 5 th Earl of", Britannica CD 1998.
160.Liberal League.
161. Royston Pike, ibid, p.316.
زندگینامه رسمی لرد روزبری را دامادش، مارکیز کریو، در دو جلد تدوین کرده است:
1 st Marquess of Crewe, Lord Rosebery, 2 vol. (1931).
162. مقارن با قتل نیل پریمروز، اولین آشیل روچیلد (Evelyn Achille Rothschild)، نوه بارون لیونل ناتان روچیلد (پسر لئوپولد روچیلد و ماریا پروگیا)، نیز در فلسطین به قتل رسید.
163. 1 st Marquess of Crewe.
164. Allfrey, ibid, p.285.
165. Neil Archibald Primrose, 7 th Earl of Rosebery (b. 1929 (.
166. Who's Who 1993, p. 1630.
167. ibid, p. 459.
168. Nathaniel Mayer Rothschild, 1 st Baron Rothschild (1840-1915 (.
169. Alfred Charles Rothschild (1842-1918 (.
170. Leopold Rothschild (1845-1917 (.
171. James Edouard Rothschild (1844-1881 (.
172. Arthur Rothschild (1851-1903 (.
173. Henry James Rothschild (1872- 1946 (.
174. Mathilde Weissweiler.
175. David Leonino.
176. Aylesbury.
آلزبوری شهر و جلگه ای است در باکینگهام شایر، کاخ ترینگ بارون لیونل و کاخ منتمور بارون مایر آمشل و سایر املاک و کاخ های اعضای خاندان روچیلد در حوالی این شهر قرار داشت.
177. Cowles, ibid, p. 164.
178. Randolph S. Churchill. Winston S. Churchill, vol. 1: Youth, 1874-1900, London: Heinemann, 1966, p. 284.
179. Cowles, ibid, p. 191.
180. ibid, p. 192.
181. Nathan Marcus Adler (1803-1890 (.
182. Hermann (Naphtai) Adler (1839-1911 (.
183. Roth, ibid, p. 118; Allfery, ibid, p. 53.
184. Allfery, ibid, p . 8
185. Cowles, ibid, p.166.
186. ibid, p. 65; Allfrey, ibid, p 34.
187. Tring Park.
188. New Court.
189. جمعیت ترینگ در اواخر سده نوزدهم 5400 نفر گزارش شده است.
190. Allfrey, ibid, p. 36.
191. ibid, p. 32.
192. Churchill, ibid.
193.Cowles, ibid, p.154.
194. Davis, ibid, p. 226.
195. ibid.
196.Allfrey, ibid, p.32.
197. Earl of Gosford.
ارل گاسفور لقب اعضای خاندان آچسون (Acheson) است. این خاندان ایرلندی در دوران جیمز اول و دوک باکینگهام به جرگه اشرافیت بریتانیا راه یافتند و در سال 1728 عنوان اشرافی "بارونت" گرفتند. در سال 1806 عنوان "ارل" به ایشان اعطا شد. معروفترین چهره این خاندان، آرچیبالد آچسون، ارل گاسفورد دوم (1776-1849)، است که در سال های 1835-1837 فرمانفرمای کل مستعمرات بریتانیا در آمریکای شمالی بود. (Americana, 1985, vol. 13, p. 97.) امروزه، وارث این خاندان چارلز دیوید آچسون، ارل هفتم (متولد 1942)، است که از جانب مادر آمریکایی است. (Who's Who 1993, p. 737).
198. Davis, ibid, p. 225-226;Allfrey, ibid, pp. 185-186.
199. Seamore Place.
200. Allfrey, ibid, p. 34.
201. Halton House.
202. Cowles, ibid, p. 171.
203. ibid, p. 173.
204. ibid, p. 190.
205. ibid, p. 175.
206. Marie Boyer [Wombwell[
207. Almina Wombwell.
208. George Edward Stanhope Molyneux Herbert, 5 th Earl of Carnarvon (1866-1923 (.
209. Cowles, ibid, p. 212; Allfrey, ibid, pp. 198-285; Davis, ibid, p. 225.
210. Howard Carter (1873-1939 (.
211. Tutankhamen.
212. Americana, 1985, vol. 5, pp. 678-721' ibid, vol. 27, p. 290.
213. Cowles, ibid, p.212.
214. I. O. Dennistoun.
215. Who's Who 1978, p. 401.
216. Jacob Wendell.
217. Henry George Reginald Molyneux Herbert, 7 th Earl of Carnarvon (b. 1924 (.
218. George Reginald Oliver Molyneux Herbert, Baron Porchester (b. 1956 (.
219. Who's Who 1993, pp. 311. 1510.
220. Allfrey, ibid, p. 34.
221. Morton. ibid, p. 153.
222. Hamilton Place.
223. New Market.
224. Cowles, ibid, p.170.
225. St. Frusquin.
226. Royal Automobile Club.
227. Cowlesm, ibid, p. 170.
228. ibid, p. 166.
229. Evelina de Rothschild Hospital for Sick Children.
230. Cowles, ibid, p.156; Allfery, ibid, p. 33.
231.Cowles, ibid.
232. Foster, ibid, p. 9.
233. Waddesdon Manor.
234. Cowles, ibid, p.158; Allfrey, ibid, p. 36.
235. Cowles, ibid, pp. 176, 179-180.
236. لورنتسو مدیچی حکمران زرسالار فلورانس در نیمه دوم سده پانزدهم.
237. ibid, p. 175.
238. ibid, pp. 156, 175.
239. Allfrey, ibid, p. 34.
240. Sandringham.
241. ibid, pp. 24-25.
242. Cowles, ibid, p. 191.
243. Allfrey, ibid, p.37.
244. در اصل "روچیل".
245. در اصل "وادستون".
246. در این زمان یک پوند استرلینگ معادل 3/5 قران بود. (هر تومان ده قران است) در سال 1894، کمی پیش از قتل ناصرالدین شاه، یک پوند به 4/9 قران رسید و از آن پس کاهش ارزش پول ایران به سرعت ادامه یافت. در سال 1897، یعنی آغاز سلطنت مظفرالدین شاه، یک پوند برابر با پنج تومان (50 قران) بود که در زمان انقلاب مشروطه به شش تومان (60 قران) رسید.
247. رضوانی و قاضیها، همان مأخذ، صص 75-81.
248. Allfrey, ibid, p. 36.

منبع مقاله :
شهبازی، عبدالله؛ (1377)، زرسالاران یهودی و پارسی استعمار بریتانیا و ایران، تهران: مؤسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، چاپ پنجم