نويسنده: محمد يوسفي
از مرحوم آيه الله العظمي سيد مهدي شيرازي نقل شده که فرمودند:
زماني که من در سامرا بودم (زمان ميرزاي شيرازي) از اول شب تا صبح، مي رفتم در سرداب صاحب العصر عليه السلام (1) و چفت سرداب را هم مي بستم تا کسي نيايد مزاحم بشود، سپس مشغول قرآن و دعا و توسّل مي شدم. حال خوبي داشتم گاه شمعي روشن مي کردم و گاه دعاهايي را که حفظ داشتم از حفظ مي خواندم. (2)به هر حال براي يکي از علما نقل فرموده که:
صبح جمعه اي بود، مشغول شدم به خواندن دعاي ندبه - که بسيار جملات زيبا و پرمعنا دارد و انسان را به ياد حضرت حجت عليه السلام مي اندازد - به جملاتي رسيدم که مي بايست شمع را روشن مي کردم تا اشتباه نخوانم، اين کار را کردم و خواندم تا رسيدم به اين فراز از دعا که: «وَ عَرَجتَ بِروحِهِ اِلي سَمائِک.»
در اينجا دو وجه است: يکي «بِروحِهِ» و يکي «وَ عَرَجتَ بِهِ اِلي سَمائِک» که در مفاتيح هم دو نسخه ذکر شده.
مي گويد: من خواندم، «وَ عَرَجتَ بِروحِهِ» هر چند هر دو وجه درست و صحيح است. (3)
ناگاه متوجه شدم يک آقايي طرف دست راست من نشسته و مي فرمايد: «وَ عَرَجتَ بِهِ اِلي سَمائِکَ» اين نسخه است.
بي اختيار به فکر رفتم که من درب سرداب را بسته ام و کسي هم داخل سرداب نبود، اين آقا از کجا آمده اند؟ به طرف آقا بازگشتم، ديدم کسي نيست.
آري! در سرداب حضرت حجت عليه السلام خدمت امام عصر (ارواحنا فداه) رسيده و اين راهنمايي از طرف آقا به او گرديد و لذا ايشان بعد از اين جريان، دعاي ندبه را به اين عبارت مي خواندند: «وَ عَرَجتَ بِهِ....
نويسندگان (کتاب شيفتگان حضرت مهدي عليه السلام) گويد: دو نکته تذکرش لازم است:
1- نظير اين داستان را قبلاً نيز متذکر شده ام و حضرت حجت عليه السلام اين تذکر را چندين مرتبه بيان کرده اند، از جمله: در قصه مرحوم ميرجهاني در سرداب مقدس که در جلد اول شيفتگان، صفحه ي 240 آمده است.
2- اين مطلب را فرزند بزرگوارشان، حضرت آيه الله العظمي سيد محمد شيرازي (دامت برکاته) که از بزرگان حوزه علميه قم هستند در رابطه با ولادت امام عصر (ارواحنا فداه) در روز نيمه شعبان المعظم 1415، بيان فرمودند که نگارنده از ايشان نقل کرده ام و در «ماهنامه ي فدک» نيز آمده است. (4)
پي نوشت :
1. سرداب حضرت حجت عليه السلام، جاي کوچکي است و اين جايي است که عيب آقا امام زمان عليه السلام از همين جا بوده، يعني منزل حضرت همين جا بوده و همين جا نيز غائب شدند، اول غيبت صغري و بعد هم غيبت کبري که الان هم در غيبت کبري هستند و خيلي ها در اين سرداب معجزات عجيب ديده اند.
2. حالا چه مدت اين برنامه را داشته اند خدا مي داند، چون ايشان مدت زيادي سامرا بودند، تا جنگ جهاني اول و بعد به نجف رفتند که تفصيلش زياد است.
3. قابل ذکر است که عرب به خود انسان هم تعبير به روح مي کند و هم به بدن، و الان هم متعارف عراق و سوريه همين است، روح را به خود انسان و به بدن هم، همچنان مي گويند.
4. شيفتگان حضرت مهدي عليه السلام: 325/2 و عبقري الحسان، ج 2، ص 214.
يوسفي، محمد، (1390)، ملاقات با امام زمان عليه السلام در کربلا، قم، خورشيد هدايت، چاپ دوم
