نويسنده: مهدي طائب

« بر کلامي که بر شما امر مي فرمايم, چيزي ميفزاييد و چيزي از آن کم منماييد ».(1)

يک. نفس پرستي و آزمندي

پس از استقرار بني اسرائيل در منطقه قدس, دانش هايي که آنان در صحراي سينا از موسي (عليه السلام) آموخته بودند, با تجربه عملي همراه شد و مجموعه اي از توانمندي ها را در ايشان پديد آورد. اگر اين توانايي ها در راستاي تحقق اهداف انبياء (عليه السلام) به کار مي رفت, اين وعده خداوند تحقق مي يافت که فرمود:
و« َ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ‌ ؛(2)
ما بر آن هستيم که بر مستضعفان در زمين منت گذاريم و آنان را پيشوايان [خلق] قرار دهيم و وارثان گردانيم »
بني اسرائيل، هم توان علمي داشتند و هم تجربه؛ تنها نياز آنان، قرين ساختن معنويت با قدرت بود. قدرت گاهي به سمت خواهش نفساني
مي رود و اين، با هدف الهي جمع شدني نيست. قوم يهود، گرفتار حسد و آزمندي به زندگي دنيا شده بودند؛
« أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ (3)
با اينکه( يهوديان ) نسبت به مردم( مسلمان ) به خاطر آنچه که خداوند از فضل خويش به آنان داده است، حسد مي ورزند »
اگرانسان چنان در پي دنيا برود که از خدا دور شود، حرص ( سيري ناپذيري )، حسد و ترس او را فرا مي گيرد. بني اسرائيل تا هنگامي که در مسير حق و خدا بودند، به آساني به حاکميت دست مي يافتند؛ چرا که توان اجرا و گسترش آن را داشتند.(4) اما باپيدايش انحراف در بين آنها، هرم خواسته ها و مفاهيم، معکوس شد.

دو. نژاد پرستي

يهوديان، خود را « قوم برگزيده » مي دانند و اين اعتقاد، مقوله اي اساسي در آيين يهود است. در « تلمود » آمده است که اسرائيل، به دانه زيتون شبيه است؛ چرا که زيتون امکان آميختن با مواد ديگر را ندارد.(5)
از سوي ديگر، خداوند نيز در قرآن به برتري دادن آنان اشاره کرده است:
« يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْکُمْ وَ أَنِّي فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ‌؛ (6)
اي بني اسرائيل، نعمتي را که بر شما ارزاني داشتم و شما را بر جهانيان برتري دادم به ياد آوريد ».
خداوند، بني اسرائيل را بر جهانيان برتري داده بود و عنايت خويش را همواره بر ايشان نازل مي کرد. اما آنهاي خطاي بزرگي مرتکب شدند و گمان کردند خداوند نژاد آنان را ارج مي نهد؛ در حالي که خداوند, بني اسرائيل را ارج مي نهاد که به آموزه هاي موسي (عليه السلام) ايمان آورد؛ يعني برتري آنها در صورت حفظ ايمانشان (7) و تصديق پيامبران بعدي و پيامبر موعود بود. ملاک برتري نزد خداوند تنها ايمان است.
« إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ (8)
هر آيينه گرامي ترين شما نزد خدا، پرهيزکارترين شماست. خدا دانا و کاردان است »
و از همين روست که خداوند، آنان را بيم داد:
« وَ اتَّقُوا يَوْماً لاَ تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لاَ يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَ لاَ يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَ لاَ هُمْ يُنْصَرُونَ‌ ؛(9)
و بترسيد از روزي که هيچ کس، ديگري را به کار نيايد و هيچ شفاعتي از کسي پذيرفته نشود و از کسي عوض نستانند و کسي را ياري نکنند ».
اما هدف خداوند از اينکه فلسطين را مقدر آنان کرده بود، اين بود که دين بر زمين حاکميت يابد:
يَا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِي کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ وَ لاَ تَرْتَدُّوا عَلَى أَدْبَارِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِينَ‌ ؛(10)
اين قوم من, به زمين مقدسي که خدا برايتان مقرر کرده است, داخل شويد... و باز پس نگرديد که زبان ديده باز مي گرديد »
اما بني اسرائيل گمان کردند که خدا اين سرزمين را براي نژاد آنان برگزيده است. نتيجه اين نژاد پرستي اين بوده است که همواره پشتوانه و نيرو از دست داده اند؛ چرا که آنان با اين تفکر, اجازه نمي دهند جز خودشان، کسي در سيستم حکومتي رشد کند، انان مي پندارند که بني اسرائيل در تقسيم مواهب قدرت، مقدمند.

سه. دوري از خط انبياي الهي

با بروز تفکر نژاد پرستي، نگهداري حکومت، به قضاياي انحرافي نياز داشت. از آنجا که دين داران در اين حکومت ها، ديگر با حاکمان همکاري نخواهند کرد، قدرت دور از خدا، مروج انحرافات مي شود. عده اي را بايد با بت و مشغوليت هاي کاذب و عده اي ديگر را با شراب و شهوت و پول ساکت کرد. از اين رو، مدتي که از حکومت يوشع (عليه السلام) گذشت و حاکميت به مذاق بني اسرائيل خوش آمد، انحراف ها آغاز و فاصله حاکمان از پيامبران (عليهم السلام) بيشتر شد. تفکر حاکميت بني اسرائيل بر جهان، در بين آنان لانه کرد و تفکر يهودي يا به تعبير ديگر صهيونيستي را پديد آورد. تلاش انبياء (عليهم السلام) اين بود که اينان را از اين تفکر انحرافي، خارج سازند و به نيروهاي مومن و مخلص تبديل کنند.

چهار، کشتن پيامبران

خداوند براي اصلاح اين گروه، پي در پي پيامبر مي فرستاد و آنان نيز پيامبران خدا را مي کشتند.
« لَقَدْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَ أَرْسَلْنَا إِلَيْهِمْ رُسُلاً کُلَّمَا جَاءَهُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنْفُسُهُمْ فَرِيقاً کَذَّبُوا وَ فَرِيقاً يَقْتُلُونَ‌ (11)
ما از بني اسرائيل پيمان گرفتيم و پيامبراني برايشان فرستاديم. هر گاه که پيامبري چيزي مي گفت که با خواهش دلشان موافق نبود، گروهي را تکذيب مي کردند و گروهي را مي کشتند ».
خداوند قتل پيامبرانش را به قوم بني اسرائيل نسبت مي دهد، در حالي که همه آنها پيامبرکش نبودند، ولي اينان گرد سازماني منحرف جمع شده بودند و کار آنها سازمان را تاييد مي کردند. ما از اين سازمان به سازمان يهود تعبير مي کنيم؛ سازماني دوره ديده, تجربه اندوخته و منحرف. انان همانند دزداني بودند که با چراغ روشن آمده بودند و انبياء (عليه السلام) درصدد بودند اين چراغ به دستان را از دزدي باز دارند.(12)

پي نوشت ها :

1- عهد عتيق، تثنيه، باب 4؛ شماره 2.
2- قصص، آيه 5.
3- نساء, آيه 54.
4- ر.ک: تاريخ اليعقوبي، ج1، ص 46-50.
5- ر.ک: عبدالوهاب المسيري، موسوعه اليهود و اليهوديه، ج5، ص 72.
6- بقره، آيه 47.
7- عهد عتيق، تثنيه، باب 26، شماره هاي 16 و 18 و باب 30؛ در اين فرازها از تورات به خوبي آشکار است که خداوند بني اسرائيل را تنها در صورت حفظ ايمان برتري خواهد داد.
8- حجرات، آيه 13.
9- بقره، آيه 48.
10- مائده، آيه 21.
11- مائده، آيه 70.
12- ديگر ويژگي ها و باورهاي منحط يهود که در قرآن به آنها اشاره شده عبارتند از:
ربا خواري( نساء، آيه 161)؛
تحريف کتاب آسماني( بقره، آيه 79)؛
انکار وحي( انعام، آيه 91)؛
اعتقاد به فقير بودن خداوند و بي نيازي خود( آل عمران، آيه 181)؛
اعتقاد به بسته بودن دست خداوند( مائده، آيه 64)؛
پيمان شکني( بقره، آيه 100).