عدد ابجدی: 86 البدیع به معنی "مُبدِع" است یعنی پدیدآورنده ی کائنات از پیش خود بدون آن که ملاحظه ی مثالی و اندازه کرده باشد، بلکه ایجاد فرموده است آنها را از روی حکمت بالغه و قدرت کامله و نیز استعمال شده است به معنای صانعِ اموری که در صُنع آنها به جهت حُسن اتقان و آنها محل حیرت و تعجب عقول است. "شیخ بُرسی"(ره) فرموده است هر کس این اسم را بسیار گوید خداوند او را معرفت روزی می فرماید. نیز در بعضی رسایل است که خواندن این اسم برای درست آمدن کارها نافع است و اگر کسی غسل کند و دو رکعت نماز به جای آورد پس هفتاد هزار بار بگوی«یا بَدیعَ السَّمواتِ وَ الارضِ» سپس از وجهی حلال صدقه گذارد و ذکر فوق را هزار بار دیگر نیز بگوید برای هر امر مشکلی که در آن فرو مانده باشد مجرّب است و اگر کسی این مربّع را به مشک و زعفران و گلاب بر کاغذی بنویسد و با خود دارد و در روز جمعه یک مجلس بدون آن که با کسی سخن بگوید بیست و چهار مرتبه بخواند هر مطلبی که از خدا خواهد اگرچه سلطنت باشد، برآورده شود و صورتش این است:
"مگر ندانسته اند خدا چگونه خلق را پدید می کند سپس آن را باز می آورد که این برای خدا آسان است". «عنکبوت، آیه 19»
«راغب» در مفردات می گوید: «ابداع» همان انشا و آفریدن است که بدون سابقه ی قبلی ایجاد و انجام شود و هرگاه واژه ی «بدیع» درباره ی خدای تعالی به کار رود به معنی ایجاد و آفرینش چیزی است بدون مادّه و ابزار بدون زمان و مکان، این گونه آفرینش و ابداع، خاص خداوند است.
منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.
|
یا |
بدیع |
السموات |
والارض |
|
السموات |
والارض |
یا |
بدیع |
|
والارض |
السموات |
بدیع |
یا |
|
بدیع |
یا |
والارض |
السموات |
شکل شماره(1)
|
ب |
د |
ی |
ع |
|
ی |
ع |
ب |
د |
|
ع |
ی |
د |
ب |
|
د |
ب |
ع |
ی |
شکل شماره(2)
|
م |
ب |
د |
ع |
|
ع |
م |
د |
ب |
|
ب |
ع |
د |
م |
شکل شماره(3)
پژوهه در مفهوم البدیع
این واژه از اسمای خداوند است که بنا به رأی مشهور به معنی «نوآورنده» می باشد و در قرآن کریم دو مرتبه ذکر گردیده است(بقره، 117؛ انعام، 101). در تبیین این اسم دو روایت موجود است: 1)بدیع به معنای بدون شبیه و مثل. با توجّه به این که خداوند علّة العلل می باشد و واجب الوجود و بر طبق ادلّه ی توحید دارای وحدت حقّه ی حقیقیه است و در وی اعتبار هرگونه ماهیتی ماسوای وجود و جزئی بودن محال است، پس هیچ گونه شبیه حقیقی در هیچ یک از شؤون خود ندارد پس "بدیع مطلق" اوست. 2)"بدیع" بر وزن فعیل صفت مشبّهه به معنی «از نوآورنده»، و خداوند مُبدِع اشیا است، و ابداع در اصطلاح ایجاد شیء است مسبوق به لیس مطلق بدون ماده و مدّت که متفاوت از صُنع و تکوین می باشد در واقع خداوند بدیع برای ایجاد ممکنات به وسایل و ماده و زمان و مکان احتیاج ندارد و غیر او به تمام اینها و مشیّت الهی احتیاج دارند. پس بدین بیان، خداوند بر طبق علم ازلی، اشیا را بدون هیچ مادّه و پیشینه ای خلق می نماید. لذا بر حسب این تفسیر و برخلاف تفسیر اوّل، بدیع از اسمای فعل خداوند خواهد بود."مگر ندانسته اند خدا چگونه خلق را پدید می کند سپس آن را باز می آورد که این برای خدا آسان است". «عنکبوت، آیه 19»
«راغب» در مفردات می گوید: «ابداع» همان انشا و آفریدن است که بدون سابقه ی قبلی ایجاد و انجام شود و هرگاه واژه ی «بدیع» درباره ی خدای تعالی به کار رود به معنی ایجاد و آفرینش چیزی است بدون مادّه و ابزار بدون زمان و مکان، این گونه آفرینش و ابداع، خاص خداوند است.
نویسنده: ملاحبیب الله شریف کاشانی
مترجم و شارح: استاد محمد رسول دریایی
مترجم و شارح: استاد محمد رسول دریایی
منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.
