با سلام و احترام خدمت شما مادر گرامی. بیان کردین "پسری دارید که پنجم دبستان هستند فکر می کنند که کسی از پنجره یا از کمد بیرون می آید": در این سن، رشد مفاهیم ذهنی کودک و درک بیشتر او از جهان پیرامون خود، واکنشهای هیجانی او را تحت تأثیر قرار می دهد. به همین خاطر، ترس از محرک های واقعی (افراد غریبه و ... ) به تدریج و با افزایش سن و سال کاهش یافته و در مقابل ترس از محرکهای تخیلی (ترس از تنهایی و روح و جن ...) بیشتر می شود.
- به حرف هایش گوش کنید، به احساساتش احترام بگذارید و از به کار بردن جملاتی مثل تو بزرگ شدی و نباید بترسی و خجالت بکش و...... استفاده نکنید. این یعنی نفی احساسات؛ به جای آن احساس را تایید کنید؛ مثلا بگویید می دانم می ترسی؛ درکت می کنم و....
- نقش پدر را در تربیت او پر رنگ کنید. در نظر کودک، پدر مظهر شجاعت، قدرت و اقتدار هست و تقویت رابطه ی پدر و پسری و داشتن یک پشتوانه ی محکم باعث دلگرمی فرزند شما هست و همچنین برای اینکه پسرتان با همه موقعیت ها و مسایل مردانه آشنا بشود، بخشی از بار تربیتی او را به پدرش بسپارید ، پدرها درس های مهمی می توانند به پسران خود بیاموزند.
- نکته ی بعدی اینکه: کودکان ترسو معمولاً گوشه گیر، خجول و فاقد قدرت تصمیم گیری بوده. بنابراین لازم است با تعریف کردن از رفتارهای شایسته فرزندتان، به او اعتماد به نفس بدهید. مثلا هر زمان شجاعت ، مهربانی ، ادب ، صداقت یا سخت کوشی از او می بینید ، حتما از او تعریف کنید تا این صفات را بیش از پیش در خود تقویت و تکرار کند.
- به فرزند خود بیاموزید بیشتر روی نقاط قوت خود تمرکز کند و هرگز او را با همسالان، دوستان، خواهر، برادر و دیگر بچه‌های فامیل مقایسه نکنید. باید درک کند که افراد مختلف نقاط قوت متفاوتی دارند. اجازه دهید فرزندتان به دنبال علایق خود برود. او را تشویق کنید تا در فعالیت‌های بیشتر شرکت کند. و در نهایت، در کنار دارو درمانی لازم هست به روانشناس بالینی مراجعه کنید.
موفق و پیروز باشید.