در آغاز خداوند آدم و همسرش (حوا) را در بهشت ساکن کرد که یکی از باغ‏های سرسبز پر نعمت این جهان بود، محیطی که در آن برای آدم هیچ‏ گونه ناراحتی وجود نداشت. شاید علت این جریان آن بوده که آدم با زندگی کردن روی زمین هیچ‏گونه آشنایی نداشت و تحمل زحمت‏های آن بدون مقدمه برای او مشکل بود، بنابراین می‏بایست مدتی کوتاه تعلیمات لازم را در محیط بهشت ببیند و بداند زندگی روی زمین توأم با برنامه‏ها و تکالیف و مسؤولیت‏ها است که انجام صحیح آنها باعث سعادت و تکامل و بقای نعمت است و سرباز زدن از آن سبب رنج و ناراحتی. آدم (ع) می‏بایست در آن محیط (بهشت این جهان) چگونگی زندگی در زمین را یاد بگیرد و با داشتن این آمادگی به روی زمین قدم بگذارد و شاید علت این که آدم (ع) برای خلافت زمین آفریده شده بود مدتی در بهشت درنگ می‏کند و دستورهایی به او داده می‏شود جنبه تمرین و آموزش داشته باشد)، (تفسیر نمونه، ج 1، ص 184 و 185). بنابراین حضرت آدم و حوا برای زندگی کردن در زمین خلق شده بودند و بهشت آنها موقتی بود و آن بهشت نیز طبق نقل روایت باغی از باغ‏های دنیا بود. پس پروردگار اراده کرد در روی زمین جانشینی برای خود از جنس بشر بیافریند. پس به ملائکه فرمود: (... می‏خواهم روی زمین خلیفه قرار دهم). پس آدم ابوالبشر را آفرید و او را برتر از ملائکه قرار داد و فرمود: (لقد خلقناکم ثم صورناکم ثم قلنا للملائکه اسجدوا لاَّدم فسجدوا الا ابلیس لم یکن من الساجدین) شیطان بر اثر تکبر، سجده نکرد و رانده درگاه حق گردید. خداوند به آدم (ع) فرمود: (ای آدم، تو و همسرت در بهشت سکونت کنید و از نعمت‏های بهشتی هر چه می‏خواهید بخورید. اما نزدیک این درخت نشوید که از ستمگران خواهید بود). آدم و حوا در بهشت مشغول زندگی بودند و از نعمت‏های بهشتی استفاده می‏کردند. شیطان که همه بدبختی‏های خود و رانده شدن از درگاه پر فیض الهی را از ناحیه آدم می‏دانست و کینه او را به سختی در دل گرفته بود، در صدد بود موجبات گمراهی آدم و فرزندانش را فراهم سازد و حتی در پیشگاه خدا سوگند یاد کرد که به هر نحوی و از هر سویی که بتوانم آدمیان را گمراه و جهنمی خواهم کرد. شیطان در چنین موقعیتی که حضرت آدم و حوا بهترین زندگی را دارند چگونه می‏تواند آسوده بنشیند و آدم را در آن همه لذت‏های بی‏منتهای مادی و معنوی مستغرق ببیند و نصیب وی فقط اندوه و حسرت و ندامت باشد؟ شاید اگر هم فکر انتقام در سر او نبود، همان طبع حسود و تکبری که داشت او را آسوده نمی‏گذاشت و در صدد از بین بردن این نعمت‏های بی حد الهی از آدم و حوا بر می‏آمد. آیا بهشت حضرت آدم همان بهشت برین و موعود بود یا باغی از باغ‏های دنیا؟ در روایات و تفاسیر، بهشت حضرت آدم باغی از باغ‏های دنیا بوده است؛ زیرا اگر بهشت همان بهشت موعود نیکان و پاکان باشد، با آیات قرآن منافات دارد که می‏فرماید مقربان درگاه الهی در باغ‏هایی قرار دارند که در آنجا سخن بیهوده و لغو نمی‏شنوند و در آنجا گناهی صورت نمی‏گیرد. پس بهشت جای ورود اشخاص آلوده به گناه نیست و شیطان که آلوده به گناه بود چطور می‏توانست در بهشتی که موعود نیکان است وارد شود. بنابراین، شیطان هرگز نمی‏تواند وارد بهشت شود. امام صادق (ع) فرمود: (بهشت حضرت آدم باغی از باغ‏های دنیا بود که خورشید و ماه بر آن می‏تابید و بسیار زیبا و آب و هوای خوبی داشت و اگر بهشت جاودان بود هرگز آدم از آن رانده نمی‏شد).پس مقرر بوده که حضرت آدم برای زمین خلق شود و ما نیز خودمان را در این سرزمین محک بزنیم و آمدن ما به این دنیا ربطی به گناه حضرت آدم نداشته. باید کاری کنیم تا لیاقت بهشت و نعمت های بی پایانش را پیدا کنیم.;