با سلام با ارزوی قبولی طاعات و عبادات شما دوستان عزیز همواره سربلند و موفق باشید من نزدیک به 3 سال هست ازدواج کردم و دارای 1 فرزند 2 ساله هستم خانمم خیلی رو اعصابم راه میره بقدری که دیگه دلم میخواد از خونه بزنم بیرون. اولا که ما د رخانه پدری زندگی میکنیم و بدهی و مشکلات زیاد داشتیم و دلم هم می خواد که در کنار خانوادم باشم و حواسم بهشون باشه ولی خانومم با بهانه های مختلف منو از رفتن به پیش پدر مادرم و حتی سلام دادن و احوالپرسی با خواهر و برادرم جلوگیری میکنه و حتی پسرم رو نمی زاره زیاد پیش پدرو مادرم ببرم در ضمن خانومم حساس شده و میگه که مادر و خواهر شما به من محل نمی زارن و تحویل نمیگیرن از این ادا و اطفالها. در صورتی که من با پدر و مادر ایشون خیلی رابطه خوبی دارم و خیلی عادی عادی هستم و تا به حال مشکلی با اونا نداشتم. من با خانومم خیلی مدارا میکنم و اصلا دوست ندارم وارد این بچه بازیها بشم ولی بناچار از روی عصبانیت دعوا می کنیم حتی بزن بزن در حد شدید و من که ناراحت میشم و با ایشون تا یه مدت حرف نمی زنم ایشون هم به عذر خواهی رو میاره و میگه نمی دونم که چی شد چرا عصانی شدم من شمار ور خیلی دوست دارم از شما بهتر کسی نیست و از این حرفا من حقیقتش دیگه خسته شدم. نا شکری نباشه من کارمند هستم وضع مالی مون هم خوبه ولی این زدو خوردها و بچه بازیها خوشم نمیاد.از زنم خسته شدم و از آینده و تربیت پسرم می ترسم. و حتی هر چقدر پند و نصیحت دینی می کنم و گوشش بدهکار نیست من هم بی انصاف نیستم حجابشون خوبه-نماز و روزشون رو هم میگیرن . حرفهام زیاده ولی بسنده میکنم - ممنون