"و ماخلقت الجن و الانس الا لیعبدون" ای لیعرفون« ذاريات ، 56» و ما جن و انس را نیافریدیم مگر برای عبادت کردن و در تفسیر صحیح آمده یعنی برای معرفت نورانی و قلبی پیداکردن به ذات الهی و کائنات. این در یک کلام نظر قرآن و اسلام و در حدیث قدسی خداوند می فرماید "....فاحببت ان اعرف فخلقت الخلق لکی اعرف" خواستم شناخته شوم پس مخلوقات(انسان اشرف آن) را آفریدم تا شناخته شوم(عشق به معرفت انسان) در مورد هدف از زندگی چنین موجودی گرچه طهارت، قرب، تقوی، … و مفاهیمی از این دست در آیات قرآن ذکر شده و لیکن صریحترین و روشن ترین بیان در قرآن آیه 56 از سوره ذاریات می باشد که عبودیت را به عنوان هدف غائی و عام آفرینش بشر معرفی مینماید. تعمق در این هدف بیانگر این است که بندگی خدا و عبودیت او گوهری است که انسان را به مقام ربوبیت و خداوندگاری یعنی به مقام قدرت و توانائی و دانائی و مقام تسلط برخود، جهان و رسیدن به مقام خلیفه الهی می رساند. همان مقامی که در آغاز آفرینش او از آن یاد شده «انی جاعل فی الارض خلیفه، هو الذی جعلکم خلائف فی الارض» ترجمه: (سوره انعام، آیه 165) همان مقامی که انسان را در یک حرکت تکاملی و بدون توقف به خدا میرساند «یا ایها الانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه» ترجمه: (سوره الانشقاق، آیه 6 ). شهید صدر رحمه الله در تفسیر این آیه می نویسد: آیه کریمه، هدفی برتر برای انسان یعنی انسانیت و جامعه بشری قرار می دهد، می گوید انسانیت درهمه سطوح می کوشد تا به لقای پروردگار برسد. کدح یعنی یک حرکت و بسیج پی گیر، آمیخته با رنج و درد و سوز و گداز … با این تلاش، صـعود به نردبان کمال و رسیدن به تکامل خـود وو پیشرفت او به مقام انسانیت برتر انـجام می گیرد. بدیهـی است این حـرکت پر تلاش و پیـگیر به ناچار احتیاج به راهی دارد که از بشر رهنورد به سوی کمال، شـروع می شود و تا رسیدن به هدف و طی راه ادامه دارد. این مقام همان کمال نهائی است که تکوینا همه انسانها در پی آن هستند و این کمال جز مظهریت پروردگار در قدرت، علم و حیات نیست. هر انسانی معشوق خود را در چیزی یافته است و کعبه آمال خود را در چیزی دانسته و بسوی آن متوجه شده و از دل و جان خواهان آن است، بنابراین اگر چه در میان انسانها در تشخیص کمال و اینکه محبوب و معشوق حقیقی کیست و کمال حقیقی در چیست نهایت اختلاف وجود دارد اما در اصل میل و عشق و گرایش به کمال مشترک هستند. از این رو قرآن کریم یگانه هدف آفرینش انسان را عبودیت بر می شمارد «و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون» بندگی خدا که از عبادات ظاهری شروع می شود، در مراتب نهائی خود دستیابی به مقامات مقربین و تحقق خلافت الهی یعنی مقامی که همه چیز را در تصرف و نفوذ انسان قرار می دهد، خواهد بود. در حدیث آمده که «العبودیه جوهره کنه ها الربوبیه» یعنی عبودیت گوهری است که کنه و حقیقت آن ربوبیت و ولایت بر همه چیز است. بر طبق سفر پیدایش، خداوند در آخرین روز آفرینش، انسان را به صورت خود آفرید. هر دوی این نکات – خلق انسان در روز آخر به دست خداوند و خلق انسان به صورت خودش – تا آنجا که به شأن و مقام انسان مربوط است دارای اهمیت است. خلقت انسان در واپسین روز او از ثمره نهایی جهان آفرینشی می سازد. برای نظریات دین اسلام و مسیح به آدرس های زیر مراجعه فرمایید: كتابِ هدف خلقت/نويسنده: آيت الله سيد ابوالحسن مهدوي (حفظه الله)/ناشر: محبّان http://www.tahoordanesh.com/page.php?pid=15014مقایسه انسان و جایگاه او در مسیحیت و اسلام (1) http://www.tahoordanesh.com/page.php?pid=13365فرضیه الوهیت مسیح (ع) در عقاید مسیحیان و نقد آن (3) http://www.rasekhoon.net/Article/Show-14458.aspxهدف از آفرينشمنبع: سایت اندیشه قم http://www.rasekhoon.net/Article/Show-20362.aspxهدف آفرينشنويسنده: سكينه نعمتى http://www.rasekhoon.net/Article/Show-49419.aspxتحریف آیین مسیح در گذر تاریخنويسنده: محمد توحيدي موفق و پیروز باشید.