باسلام.توروخدا کمکم کنید.خیلی فوریه:(من 2ساله باکسی دوست هستم وقراره باهم ازدواج کنیم.بی نهایت همو دوست داریم.ازدو شهر دوریم وفقط دوتاتابستون 7،8بار باهم رفتیم بیرون.اصلن حرفم سره دوستی واین حرفا نیست.سره اینه که اصلن طاقت غمشوندارم.4روزه پیش مامانش که خیلی دوسش داشتم بده یک هفته بستری رفتن پیشه خدا.اصلن نمدتونم باورکنم.اولینو سخت ترین مصیبتی هست که تاحالاتجربه کردم حتی الانم دارم گریه!اینکه دورم ازش ونمیتونم همدردی کنم خیلی سخته!از اون روز تمام فکرم شده غصه ای که عزیزم ودوتاآبجی مجردش که برام عزیزن دارن میخورن.خودم اینجا تنهام وکسی رم ندارم باش درددل کنم.روزه اول ازگریه وغصه زیاد ازحال رفتم وبردنم بیمارستانن سرم!یه مامانم گفتم دوست صمیمیم فوت کرده!3روزه اصلن حرف نمیزنم کارم شده فکرکردن به عشقم وخونوادش که دارن چه رنجی میکشن.میخام بپرسم توروخدا بم بگید چظوری میتونم بش کمک کنم.چه پیامکایی بش بدم؟درباره مامانش بحرفم که خودشوخالی کنه یا حواسشوپرت کنم درباره چی باهاش حرف بزنم؟انقدخوبومهربونه که روزه سوم فوت مامانش بم خبرداد.گفت دلم نیومدیهوبگم/اون روزایی که من تو روضه ها براشفاش دعامیکردم رفته بودپیشه خدا/توروخذا بم بگیدچطوری میتونم کسی که برام عزیزترینه وطاقت کوچکترین غمشوندارم چه برسه همچین مصیبتی:(رو اروم کنم؟خودش میگه خوبه ولی میدونم برا اینکه من ناراحت نشم میگه!میگه مامانم مطمینم جاش خوبه ولی ما تنها شدیم.!!من چی بش بگم؟؟؟خودمم دارم دق میکنم ازغصه!بضی موقه ها احساس میکنم قلبم میخاد واسه یاازشدت فکرشون رگای مغزم پاره شه.توروخدازود جوابموبدین ممنون