سلام. خسته نباشید. دانشجویی 21 ساله هستم که در شهری بجز محل زندگی خانواده زندگی دانشجویی دارم. مدت زمان زیادی هست که از نظر روحی احساس تنهایی و افسردگی دارم. برای مطالعه دروس ارشد تمرکز کافی ندارم و اراده ام در زمینه کنترل جنسی خیلی سست شده. زمانی که احساس کلافگی می کنم و می خوام ساعتی در بیرون از منزل پیاده روی کنم، با این که ناخواسته چشمم به دخترها می افتد و مجددا به آن ها نگاه نمی کنم و سرم را پائین می گیرم اما خیلی اذیت می شوم. دائما فکر می کنم من بیمار هستم و بقیه مردم سالم هستند و وضعیت پوشش در جامعه برایشان طبیعی است. از طرفی دوست ندارم به خانم های داخل خیابان که حتی بعضی از آن ها دوستان و همکلاسی های ما هستند اما سر و وضع مناسبی از نظر من ندارند، نگاه کنم و برخوردی داشته باشم، از طرف دیگر وقتی وارد منزل می شوم به شدت تحت فشار جنسی هستم. قبلا که بیشتر با دخترها در ارتباط بودم، آدم مذهبی نبودم و روابط برایم طبیعی بود، دچار این مشکلات نبودم، اما الآن که به کسی نگاه نمی کنم از یک نظرهایی بهتر شده و از یک نظر دیگر خیلی خیلی بدتر... به محض این که در خانه تنها می شوم ذهنم مشغول می شود و سراغ تصاویر غیر اخلاقی می روم و بلافاصله پشیمان می شوم و استغفار می کنم اما چگونه استغفاری که دوباره دچار گناه می شوم و پیش خدای خودم شرمنده ام...نمی شو که آدم همیشه در خیابان سرش پائین باشد و هیچ وقت خانه نرود که تنها نباشد...خواهش می کنم من رو راهنمائی کنید...آیا من بیمار هستم و بقیه این مشکلات را ندارند؟ واقعا حرفی برای گفتن ندارم...