پرسش :
منظور از قیام در حديث پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ «حسن و حسين ـ عليه السلام ـ امامند، خواه قائم باشند و خواه دست از قيام بردارند» چیست؟
پاسخ :
اين روايت در منابع روايي نقل شده و جزء روايات مشهور است که در کتب بحار الانوار، علل الشرايع، عوالي اللآلي، المناقب و... نقل شده. اصل اين روايت اين است؛ قال موسي بن جعفر: قال رسول الله ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ «الحسن و الحسين امامان قاما او قعدا و سيدا شباب اهل الجنه»: «امام موسي بن جعفر از پيغمبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ نقل مي کند که ايشان فرمودند: حسن و حسين ـ عليهما السلام ـ امام اند چه قيام کنند و چه بنشينند و دست از قيام بکشند».[1]
مشخص است اين قيام و به پا خواستن اشاره به قضيه کربلا و قيام امام حسين ـ عليه السلام ـ در برابر يزيد ( لعنة الله عليه) دارد و «قعد» به معناي نشستن هم اشاره به صلح امام حسن ـ عليه السلام ـ با معاويه و دست از جنگ کشيدن ايشان است، پيغمبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ هر دو را امام و سرور جوانان اهل بهشت معرفي کرد حال قيام کنند يا صلح، در شأن و منزلت آنان فرق نمي کند چرا که در شرايطي جنگ، لازم است و در شرايطي، صلح به مصلحت مسلمين است.
خود امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ در روايتي به اين نکته اشاره دارد و مي فرمايند: «يا ابا سعيد علة صلحي لمعاويه علة مصالحة رسول الله لبني ضمره و بني اشجع و لإهل مکه...؛ اي ابا سعيد علت صلح من با معاويه همان علت صلح پيغمبر است با بني ضمره و بني اشجع و اهل مکه هنگامي که پيمان صلح حديبيه را بستند، آنان کفار بودند با نص صريح قرآن ولي اينان (معاويه و اصحاب او) کفارند با تأويل و تفسير قرآن».[2]
گويا پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي دانست در آينده امام حسن ـ عليه السلام ـ مورد تهمت واقع شده و او را بخاطر صلحش با معاويه تحقير خواهند کرد و انواع بي حرمتي ها را نسبت به ايشان خواهند داشت و امام حسين ـ عليه السلام ـ به خاطر قيام و جنگ با يزيد ( لعنة الله عليه) خواهند ستود و او را گرامي از امام حسن ـ عليه السلام ـ خواهند دانست، لذا در زمان حيات خويش بدين نکته اشاره کرده که بين اين دو بزرگوار فرقي نيست و هر دو امام و سروران بهشتند حال قيام کنند يا دست از قيام بکشند.
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1- امام حسن وحسین؛عادل ادیب
2- قیام امام حسین، دکتر شهیدی
پی نوشتها:
[1]. مجلسي، محمد باقر، بحار الانوار، ج43، ص291؛ عوالي اللآلي، ج4، ص93؛ علل الشرايع، ج1، ص211؛ روضة الواضعين، ج1، ص159؛ المناقب، ج3، ص394.
[2]. مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، ج44، ص1.
منبع: اندیشه قم
اين روايت در منابع روايي نقل شده و جزء روايات مشهور است که در کتب بحار الانوار، علل الشرايع، عوالي اللآلي، المناقب و... نقل شده. اصل اين روايت اين است؛ قال موسي بن جعفر: قال رسول الله ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ «الحسن و الحسين امامان قاما او قعدا و سيدا شباب اهل الجنه»: «امام موسي بن جعفر از پيغمبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ نقل مي کند که ايشان فرمودند: حسن و حسين ـ عليهما السلام ـ امام اند چه قيام کنند و چه بنشينند و دست از قيام بکشند».[1]
مشخص است اين قيام و به پا خواستن اشاره به قضيه کربلا و قيام امام حسين ـ عليه السلام ـ در برابر يزيد ( لعنة الله عليه) دارد و «قعد» به معناي نشستن هم اشاره به صلح امام حسن ـ عليه السلام ـ با معاويه و دست از جنگ کشيدن ايشان است، پيغمبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ هر دو را امام و سرور جوانان اهل بهشت معرفي کرد حال قيام کنند يا صلح، در شأن و منزلت آنان فرق نمي کند چرا که در شرايطي جنگ، لازم است و در شرايطي، صلح به مصلحت مسلمين است.
خود امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ در روايتي به اين نکته اشاره دارد و مي فرمايند: «يا ابا سعيد علة صلحي لمعاويه علة مصالحة رسول الله لبني ضمره و بني اشجع و لإهل مکه...؛ اي ابا سعيد علت صلح من با معاويه همان علت صلح پيغمبر است با بني ضمره و بني اشجع و اهل مکه هنگامي که پيمان صلح حديبيه را بستند، آنان کفار بودند با نص صريح قرآن ولي اينان (معاويه و اصحاب او) کفارند با تأويل و تفسير قرآن».[2]
گويا پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي دانست در آينده امام حسن ـ عليه السلام ـ مورد تهمت واقع شده و او را بخاطر صلحش با معاويه تحقير خواهند کرد و انواع بي حرمتي ها را نسبت به ايشان خواهند داشت و امام حسين ـ عليه السلام ـ به خاطر قيام و جنگ با يزيد ( لعنة الله عليه) خواهند ستود و او را گرامي از امام حسن ـ عليه السلام ـ خواهند دانست، لذا در زمان حيات خويش بدين نکته اشاره کرده که بين اين دو بزرگوار فرقي نيست و هر دو امام و سروران بهشتند حال قيام کنند يا دست از قيام بکشند.
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1- امام حسن وحسین؛عادل ادیب
2- قیام امام حسین، دکتر شهیدی
پی نوشتها:
[1]. مجلسي، محمد باقر، بحار الانوار، ج43، ص291؛ عوالي اللآلي، ج4، ص93؛ علل الشرايع، ج1، ص211؛ روضة الواضعين، ج1، ص159؛ المناقب، ج3، ص394.
[2]. مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، ج44، ص1.
منبع: اندیشه قم
