پرسش :
با توجه به اينكه همه امامان معصوم بودند ولي در مصيبت ها بيشتر ذكر امام حسين گفته مي شود حتی در مصيبت ائمه ديگر. آيا اين كوتاهي از ذاكرين است يا ريشه ديگري دارد؟
پاسخ :
مقدمه:
تمامي امامان معصوم ـ عليهم السلام ـ يك نور واحد هستند. چنان كه امام هادي ـ عليه السلام ـ فرمود: روح، نور و باطن شما يكي است.[1]
همچنين از امام صادق ـ عليه السلام ـ سؤال شد: امام حسن ـ عليه السلام ـ افضل است يا امام حسين ـ عليه السلام ـ آن حضرت در پاسخ فرمود: فضل اول ما به آخر ما و آخر ما به اول ما بر مي گردد. و همه ما در پيش خدا يكي هستيم...[2] روي اين حساب، اينها در حقيقت يكي اند و از نظر فضائل تفاوت ندارند، اما دليل اينكه چرا مصايب امام حسين ـ عليه السلام ـ بيش از ديگر امامان ذكر مي شود مي توان گفت:
1. ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ در واقع يك حقيقت هستند. عصمت آنها، فضيلت آنها، مصيبت آنها... ليكن برخي عوامل و عوارض خارجي مانند مصيبت هاي فراوان وارد شده بر امامان، نقش كليدي حركت در حفظ دين، فشار و سخت گيري هاي حاكمان ستمگر و... سبب شده است كه به زيارت و ذكر مصائب برخي از امامان، مانند امام حسين ـ عليه السلام ـ و امام رضا ـ عليه السلام ـ توصيه بيشتر شده و يا براي زيارت آنها ثواب بخصوص ذكر كرده اند.[3]
2. هنگامي كه امام حسن ـ عليه السلام ـ مسموم شده بود، امام صادق فرموده است: وقتي كه امام حسين ـ عليه السلام ـ بر بالين برادر آمد و حال او را مشاهده كرد، گريه كرد. امام حسن ـ عليه السلام ـ فرمود: برادرم چرا گريه مي كني. امام حسين ـ عليه السلام ـ فرمود: براي اين حالت سخت و ناگواري كه براي برادرم مشاهده مي كنم. امام حسن ـ عليه السلام ـ فرمود: برادرم، گرچه مرا با زهر مسموم كرده و جگرم را پاره پاره كرده است. باز هم، همه چيز برايم آماده است. و تمام بستگانم در نزد من جمع هستند، اما! «لايوم كيومك يا ابا عبدالله...» برادر! هيچ روزي به سختي روز تو نخواهد بود. روزي كه تو را شهيد مي كنند تنها بوده و خون تو را روا مي دارند، و هتك حرمت كنند، اهل و عيال تو را اسير نمايند و اموال تو را غارت كنند. «و يبكي عليك كل شيء» همه چيز و همه موجودات بر تو گريه كنند. حتي حيوانات صحرائي و دريايي براي مصيبت تو اشك بريزند...[4]
بنابراين، آنچه كه اشاره شد، برخي از دلائلي بود كه بيان گر مصيبت امام حسين ـ عليه السلام ـ بوده و عظمت آن را نشان مي دهد. لذا اگر در مجالس عزاداري ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ توجه بيشتر به مصيبت امام حسين ـ عليه السلام ـ دارند و از آن بيشتر سخن گفته مي شود، برای اين است كه خود ائمه معصومين مصيبت آن حضرت را بر مصيبت خود مقدم دانسته اند هم چنانكه امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ فرموده: هيچ روزي به اندازة روز مصيبت امام حسين ـ عليه السلام ـ نمي رسد.
و براساس ناگواري و عظمت اين مصيبت است كه امام حسين ـ عليه السلام ـ به دخترش سكينه مي فرمايد: هرگاه از غريب و شهيد سخن گفته شد، از غريبي و شهادت من به شيعيان يادآور شويد و بر آن گريه كنيد و...[5]
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. منتهي الامال، شيخ عباس قمي.
2. ناسخ التواريخ، زندگاني امام حسين ـ عليه السلام ـ .
3. زندگاني چهارده معصوم ـ عليهم السلام ـ مجلسي.
پی نوشتها:
[1]. قمي، شيخ عباس، مفاتيح الجنان، زيارت جامعه كبيره.
[2]. مجلسي، محمدباقر، بحار، ج 25، ص 363، مؤسسه الوفاء بيروت.
[3]. عبدالله جوادي آملي، آداب فناي مقرّبان، ج 1، ص 35، مركز نشر اسراء، 1381.
[4]. شيخ صدوق، امالي، مجلس 30، مطبعة الحكمة، قم، 1373.
[5]. كفعمي، مصباح، ص 379، طبع هند، چاپ قديم.
منبع: اندیشه قم
مقدمه:
تمامي امامان معصوم ـ عليهم السلام ـ يك نور واحد هستند. چنان كه امام هادي ـ عليه السلام ـ فرمود: روح، نور و باطن شما يكي است.[1]
همچنين از امام صادق ـ عليه السلام ـ سؤال شد: امام حسن ـ عليه السلام ـ افضل است يا امام حسين ـ عليه السلام ـ آن حضرت در پاسخ فرمود: فضل اول ما به آخر ما و آخر ما به اول ما بر مي گردد. و همه ما در پيش خدا يكي هستيم...[2] روي اين حساب، اينها در حقيقت يكي اند و از نظر فضائل تفاوت ندارند، اما دليل اينكه چرا مصايب امام حسين ـ عليه السلام ـ بيش از ديگر امامان ذكر مي شود مي توان گفت:
1. ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ در واقع يك حقيقت هستند. عصمت آنها، فضيلت آنها، مصيبت آنها... ليكن برخي عوامل و عوارض خارجي مانند مصيبت هاي فراوان وارد شده بر امامان، نقش كليدي حركت در حفظ دين، فشار و سخت گيري هاي حاكمان ستمگر و... سبب شده است كه به زيارت و ذكر مصائب برخي از امامان، مانند امام حسين ـ عليه السلام ـ و امام رضا ـ عليه السلام ـ توصيه بيشتر شده و يا براي زيارت آنها ثواب بخصوص ذكر كرده اند.[3]
2. هنگامي كه امام حسن ـ عليه السلام ـ مسموم شده بود، امام صادق فرموده است: وقتي كه امام حسين ـ عليه السلام ـ بر بالين برادر آمد و حال او را مشاهده كرد، گريه كرد. امام حسن ـ عليه السلام ـ فرمود: برادرم چرا گريه مي كني. امام حسين ـ عليه السلام ـ فرمود: براي اين حالت سخت و ناگواري كه براي برادرم مشاهده مي كنم. امام حسن ـ عليه السلام ـ فرمود: برادرم، گرچه مرا با زهر مسموم كرده و جگرم را پاره پاره كرده است. باز هم، همه چيز برايم آماده است. و تمام بستگانم در نزد من جمع هستند، اما! «لايوم كيومك يا ابا عبدالله...» برادر! هيچ روزي به سختي روز تو نخواهد بود. روزي كه تو را شهيد مي كنند تنها بوده و خون تو را روا مي دارند، و هتك حرمت كنند، اهل و عيال تو را اسير نمايند و اموال تو را غارت كنند. «و يبكي عليك كل شيء» همه چيز و همه موجودات بر تو گريه كنند. حتي حيوانات صحرائي و دريايي براي مصيبت تو اشك بريزند...[4]
بنابراين، آنچه كه اشاره شد، برخي از دلائلي بود كه بيان گر مصيبت امام حسين ـ عليه السلام ـ بوده و عظمت آن را نشان مي دهد. لذا اگر در مجالس عزاداري ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ توجه بيشتر به مصيبت امام حسين ـ عليه السلام ـ دارند و از آن بيشتر سخن گفته مي شود، برای اين است كه خود ائمه معصومين مصيبت آن حضرت را بر مصيبت خود مقدم دانسته اند هم چنانكه امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ فرموده: هيچ روزي به اندازة روز مصيبت امام حسين ـ عليه السلام ـ نمي رسد.
و براساس ناگواري و عظمت اين مصيبت است كه امام حسين ـ عليه السلام ـ به دخترش سكينه مي فرمايد: هرگاه از غريب و شهيد سخن گفته شد، از غريبي و شهادت من به شيعيان يادآور شويد و بر آن گريه كنيد و...[5]
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. منتهي الامال، شيخ عباس قمي.
2. ناسخ التواريخ، زندگاني امام حسين ـ عليه السلام ـ .
3. زندگاني چهارده معصوم ـ عليهم السلام ـ مجلسي.
پی نوشتها:
[1]. قمي، شيخ عباس، مفاتيح الجنان، زيارت جامعه كبيره.
[2]. مجلسي، محمدباقر، بحار، ج 25، ص 363، مؤسسه الوفاء بيروت.
[3]. عبدالله جوادي آملي، آداب فناي مقرّبان، ج 1، ص 35، مركز نشر اسراء، 1381.
[4]. شيخ صدوق، امالي، مجلس 30، مطبعة الحكمة، قم، 1373.
[5]. كفعمي، مصباح، ص 379، طبع هند، چاپ قديم.
منبع: اندیشه قم
