پرسش :
در برخی بیماری‌ها (مثل نارسایی کلیه) با اطمینان، می‌توان به بیمار توصیه نمود که روزه نگیرد. امّا در خیلی از موارد (به علّت شکی که در اصل بیماری و یا چگونگی تأثیر روزه بر آن وجود دارد یا به علّت عدم وجود تحقیقات و نتایج لازم در مورد اثرات روزه بر بسیاری بیماری‌ها و به طور کلّی به علت عدم امکان تعیین نقش روزه بر بیماری)، پزشک واقعاً نمی‌داند روزه را به بیمار توصیه کند یا خیر. در این صورت وظیفه‌ی پزشک در توصیه یا عدم توصیه به روزه، چیست؟
پاسخ :
به حسب ظاهر پزشک به منزله‌ی نایب از خود مریض است که اگر خصوصیات را بداند، یا بیمناک است یا نیست، میزان خوف و ترس ضرر است و احوط اینست که به خود مریض توصیفات را بگوید، اگر خودش خوف ضرر داشت، روزه نگیرد و اگر خوف ضرر نداشت، روزه بگیرد.
منبع: استفتائات از محضر حضرت آیت‌الله العظمی بهجت (دوره 4 جلدی)، ناشر: دفتر حضرت آیت‌الله العظمی محمدتقی بهجت، قم، 1386.
به حسب ظاهر پزشک به منزله‌ی نایب از خود مریض است که اگر خصوصیات را بداند، یا بیمناک است یا نیست، میزان خوف و ترس ضرر است و احوط اینست که به خود مریض توصیفات را بگوید، اگر خودش خوف ضرر داشت، روزه نگیرد و اگر خوف ضرر نداشت، روزه بگیرد.
منبع: استفتائات از محضر حضرت آیت‌الله العظمی بهجت (دوره 4 جلدی)، ناشر: دفتر حضرت آیت‌الله العظمی محمدتقی بهجت، قم، 1386.
