توصیه امام خمینی به نیروهای مسلح
پرسش :
توصیه امام خمینی به نیروهای مسلح چیست؟
پاسخ :
لزوم کنار ماندن ارتش و نیروهای نظامی از فعالیت های حزبی و جریانات سیاسی روز به قدری برای امام مهم بوده که ایشان وارد شدن به این عرصه را برای نیروهای نظامی مساوی با از بین رفتن آن و روزی می داند که باید فاتحه ارتش [و دیگر نیروهای نظامی] را خواند. امام برای هر کدام از این عرصه ها وجهه متفاوتی قائل بود که برای ورود به هر کدام از این عرصه ها(نظامی گری یا سیاسی گری) باید دست به انتخاب زد و انتخاب یکی لزوماً و شرعاً موجب خارج شدن از دیگری می باشد.
از دیدگاه امام خمینی دفاع از اسلام و جامعه اسلامی یکی از اصلی ترین اهداف انقلاب می باشد و در صورتی که مسلمانان نگران استیلای اقتصادی و یا معنوی دشمن باشند، این امور را واجب می داند و این اندیشه دفاعی امام از محدوده ملت های مسلمان فراتر رفته و شامل سایر ملت ها هم می شود. حضرت امام در رابطه با نیروهای مسلح به عنوان ارکان دفاعی جامعه توصیه نموده و می فرمایند:
« قوای مسلح، از ارتش و سپاه و ژاندارمری و شهربانی تا کمیته ها و بسیج و عشایر ویژگی خاص دارند. اینان که بازوان قوی و قدرتمند جمهوری اسلامی می باشند و نگهبان سرحدات و راه ها و شهرها و روستاها و بالاخره نگهداران امنیت و آرامش بخشان به ملت می باشند، می بایست مورد توجه خاص ملت و دولت و مجلس باشند.» (صحیفه امام، جلد 21، ص 431)
امام همواره بر تلاش در جهت ایجاد وحدت و انسجام نیروهای مسلح و هدف مشترک که عامل مهم در پیروزی بر دشمن خواهد بود، تاکید می ورزید. چرا که روح تفکر و جهان بینی اسلامی روح وحدت جامعه انسانی است و روح وحدت جامعه انسانی به خصوص وحدت نیروهای مسلح، کشتی جامعه را به ساحل نجات و آرامش به حرکت در آورد. با عنایت به اینکه یکی از عوامل گسستن انسجام و و ایجاد اختلافات نظامیان ورود به دسته های سیاسی و احزاب و گروه ها است و با توجه به اینکه نیروهای مسلح در هر کشور به عنوان پاسدار تمامیت ارضی، منافع ملی و کیان آن کشور محسوب می گردد و گروه گرایی نیروهای مسلح بر خلاف رسالت این نیروها است. زیرا با ورود به احزاب، منافع ملی تحت شعاع منافع گروهی و خیالی احزاب قرار می گیرد، لذا امام بزرگوار در این باره می فرمایند:
« وصیت اکید من به قوای مسلح آن است که همان طور که از مقررات نظام، عدم دخول نظامی در احزاب و گروهها و جبهه ها است به آن عمل نمایند؛ و قوای مسلح مطلقاً، چه نظامی و انتظامی و پاسدار و بسیج و غیر اینها، در هیچ حزب و گروهی وارد نشده و خود را از بازیهای سیاسی دور نگه دارند. در این صورت می توانند قدرت نظامی خود را حفظ و از اختلافات درون گروهی مصون باشند. و بر فرماندهان لازم است که افراد تحت فرمان خود را از ورود در احزاب منع نمایند. و چون انقلاب از همه ملت و حفظ آن بر همگان است، دولت و ملت و شورای دفاع و مجلس شورای اسلامی وظیفه شرعی و میهنی آنان است که اگر قوای مسلح، چه فرماندهان و طبقات بالا و چه طبقات بعد، بر خلاف مصالح اسلام و کشور بخواهند عملی انجام دهند یا در احزاب وارد شوند که- بی اشکال به تباهی کشیده می شوند- و یا در بازیهای سیاسی وارد شوند، از قدم اول با آن مخالفت کنند. و بر رهبر و شورای رهبری است که با قاطعیت از این امر جلوگیری نماید تا کشور از آسیب در امان باشد.» (صحیفه امام، جلد 21، صص: 433-432)
امام غفلت از تقویت بنیه دفاعی کشور را عامل طمع تهاجم و تجاوز بیگانگان و سرانجام تحمیل جنگ ها و توطئه ها می داند. بدین جهت امام در وصیت نامه ای الهی خویش ضمن تاکید بر این مطلب راه رسیدن به خودکفایی کامل را نشان داده و می فرمایند:
«و من به همه نیروهای مسلح در این پایان زندگی خاکی، وصیت مشفقانه می کنم که از اسلام که یگانه مکتب استقلال و آزادی خواهی است و خداوند متعال همه را با نور هدایت آن به مقام والای انسانی دعوت می کند، چنانچه امروز وفادارید در وفاداری استقامت کنید که شما را و کشور و ملت شما را از ننگ وابستگی ها و پیوستگی ها به قدرت هایی که همه شما را جز برای بردگی خویش نمی خواهند و کشور و ملت عزیزتان را عقب مانده و بازار مصرف و زیر بار ننگین ستم پذیری نگه می دارند نجات می دهد. و زندگی انسانی شرافتمندانه را و لو با مشکلات بر زندگانی ننگین بردگی اجانب و لو با رفاه حیوانی ترجیح دهید؛ و بدانید ما دام که در احتیاجات صنایع پیشرفته، دست خود را پیش دیگران دراز کنید و به دریوزگی عمر را بگذرانید قدرت ابتکار و پیشرفت در اختراعات در شما شکوفا نخواهد شد. و به خوبی و عینیت دیدید که در این مدت کوتاه پس از تحریم اقتصادی همان ها که از ساختن هر چیز خود را عاجز می دیدند و از راه انداختن کارخانه ها آنان را مأیوس می نمودند، افکار خود را به کار بستند و بسیاری از احتیاجات ارتش و کارخانه ها را خود رفع نمودند. و این جنگ و تحریم اقتصادی و اخراج کارشناسان خارجی، تحفه ای الهی بود که ما از آن غافل بودیم. اکنون اگر دولت و ارتش کالاهای جهان خواران را خود تحریم کنند و به کوشش و سعی در راه ابتکار بیفزایند، امید است که کشور خودکفا شود و از دریوزگی از دشمن نجات یابد.
و هم در اینجا باید بیفزایم که احتیاج ما پس از این همه عقب ماندگی مصنوعی به صنعت های بزرگ کشورهای خارجی حقیقتی است انکارناپذیر. و این به آن معنی نیست که ما باید در علوم پیشرفته به یکی از دو قطب وابسته شویم. دولت و ارتش باید کوشش کنند که دانشجویان متعهد را در کشورهایی که صنایع بزرگ پیشرفته را دارند و استعمار و استثمارگر نیستند بفرستند؛ و از فرستادن به امریکا و شوروی و کشورهای دیگر که در مسیر این دو قطب هستند احتراز کنند، مگر ان شاء اللَّه روزی برسد که این دو قدرت به اشتباه خود پی برند و در مسیر انسانیت و انسان دوستی و احترام به حقوق دیگران واقع شوند؛ یا ان شاء اللَّه مستضعفان جهان و ملت های بیدار و مسلمانان متعهد، آنان را به جای خود نشانند. به امید چنین روزی.»(صحیفه امام، ج 21، صص: 434- 433)
بیشتر بخوانید:
« قوای مسلح، از ارتش و سپاه و ژاندارمری و شهربانی تا کمیته ها و بسیج و عشایر ویژگی خاص دارند. اینان که بازوان قوی و قدرتمند جمهوری اسلامی می باشند و نگهبان سرحدات و راه ها و شهرها و روستاها و بالاخره نگهداران امنیت و آرامش بخشان به ملت می باشند، می بایست مورد توجه خاص ملت و دولت و مجلس باشند.» (صحیفه امام، جلد 21، ص 431)
امام همواره بر تلاش در جهت ایجاد وحدت و انسجام نیروهای مسلح و هدف مشترک که عامل مهم در پیروزی بر دشمن خواهد بود، تاکید می ورزید. چرا که روح تفکر و جهان بینی اسلامی روح وحدت جامعه انسانی است و روح وحدت جامعه انسانی به خصوص وحدت نیروهای مسلح، کشتی جامعه را به ساحل نجات و آرامش به حرکت در آورد. با عنایت به اینکه یکی از عوامل گسستن انسجام و و ایجاد اختلافات نظامیان ورود به دسته های سیاسی و احزاب و گروه ها است و با توجه به اینکه نیروهای مسلح در هر کشور به عنوان پاسدار تمامیت ارضی، منافع ملی و کیان آن کشور محسوب می گردد و گروه گرایی نیروهای مسلح بر خلاف رسالت این نیروها است. زیرا با ورود به احزاب، منافع ملی تحت شعاع منافع گروهی و خیالی احزاب قرار می گیرد، لذا امام بزرگوار در این باره می فرمایند:
« وصیت اکید من به قوای مسلح آن است که همان طور که از مقررات نظام، عدم دخول نظامی در احزاب و گروهها و جبهه ها است به آن عمل نمایند؛ و قوای مسلح مطلقاً، چه نظامی و انتظامی و پاسدار و بسیج و غیر اینها، در هیچ حزب و گروهی وارد نشده و خود را از بازیهای سیاسی دور نگه دارند. در این صورت می توانند قدرت نظامی خود را حفظ و از اختلافات درون گروهی مصون باشند. و بر فرماندهان لازم است که افراد تحت فرمان خود را از ورود در احزاب منع نمایند. و چون انقلاب از همه ملت و حفظ آن بر همگان است، دولت و ملت و شورای دفاع و مجلس شورای اسلامی وظیفه شرعی و میهنی آنان است که اگر قوای مسلح، چه فرماندهان و طبقات بالا و چه طبقات بعد، بر خلاف مصالح اسلام و کشور بخواهند عملی انجام دهند یا در احزاب وارد شوند که- بی اشکال به تباهی کشیده می شوند- و یا در بازیهای سیاسی وارد شوند، از قدم اول با آن مخالفت کنند. و بر رهبر و شورای رهبری است که با قاطعیت از این امر جلوگیری نماید تا کشور از آسیب در امان باشد.» (صحیفه امام، جلد 21، صص: 433-432)
امام غفلت از تقویت بنیه دفاعی کشور را عامل طمع تهاجم و تجاوز بیگانگان و سرانجام تحمیل جنگ ها و توطئه ها می داند. بدین جهت امام در وصیت نامه ای الهی خویش ضمن تاکید بر این مطلب راه رسیدن به خودکفایی کامل را نشان داده و می فرمایند:
«و من به همه نیروهای مسلح در این پایان زندگی خاکی، وصیت مشفقانه می کنم که از اسلام که یگانه مکتب استقلال و آزادی خواهی است و خداوند متعال همه را با نور هدایت آن به مقام والای انسانی دعوت می کند، چنانچه امروز وفادارید در وفاداری استقامت کنید که شما را و کشور و ملت شما را از ننگ وابستگی ها و پیوستگی ها به قدرت هایی که همه شما را جز برای بردگی خویش نمی خواهند و کشور و ملت عزیزتان را عقب مانده و بازار مصرف و زیر بار ننگین ستم پذیری نگه می دارند نجات می دهد. و زندگی انسانی شرافتمندانه را و لو با مشکلات بر زندگانی ننگین بردگی اجانب و لو با رفاه حیوانی ترجیح دهید؛ و بدانید ما دام که در احتیاجات صنایع پیشرفته، دست خود را پیش دیگران دراز کنید و به دریوزگی عمر را بگذرانید قدرت ابتکار و پیشرفت در اختراعات در شما شکوفا نخواهد شد. و به خوبی و عینیت دیدید که در این مدت کوتاه پس از تحریم اقتصادی همان ها که از ساختن هر چیز خود را عاجز می دیدند و از راه انداختن کارخانه ها آنان را مأیوس می نمودند، افکار خود را به کار بستند و بسیاری از احتیاجات ارتش و کارخانه ها را خود رفع نمودند. و این جنگ و تحریم اقتصادی و اخراج کارشناسان خارجی، تحفه ای الهی بود که ما از آن غافل بودیم. اکنون اگر دولت و ارتش کالاهای جهان خواران را خود تحریم کنند و به کوشش و سعی در راه ابتکار بیفزایند، امید است که کشور خودکفا شود و از دریوزگی از دشمن نجات یابد.
و هم در اینجا باید بیفزایم که احتیاج ما پس از این همه عقب ماندگی مصنوعی به صنعت های بزرگ کشورهای خارجی حقیقتی است انکارناپذیر. و این به آن معنی نیست که ما باید در علوم پیشرفته به یکی از دو قطب وابسته شویم. دولت و ارتش باید کوشش کنند که دانشجویان متعهد را در کشورهایی که صنایع بزرگ پیشرفته را دارند و استعمار و استثمارگر نیستند بفرستند؛ و از فرستادن به امریکا و شوروی و کشورهای دیگر که در مسیر این دو قطب هستند احتراز کنند، مگر ان شاء اللَّه روزی برسد که این دو قدرت به اشتباه خود پی برند و در مسیر انسانیت و انسان دوستی و احترام به حقوق دیگران واقع شوند؛ یا ان شاء اللَّه مستضعفان جهان و ملت های بیدار و مسلمانان متعهد، آنان را به جای خود نشانند. به امید چنین روزی.»(صحیفه امام، ج 21، صص: 434- 433)
بیشتر بخوانید:
