مبارزه با فساد و مسأله بدبینی مردم به نظام اسلامی

پرسش :

بعضی‌ها در مورد بعضی موارد می‌گویند اگر به مبارزه با این فساد ورود کنیم و مسئله فاش بشود، موجب بدبینی مردم به جمهوری اسلامی و نظام اسلامی می‌شود. لذا کاری نداشته باشیم!

پاسخ :

پاسخ از حجت ‌الاسلام حامد کاشانی، پژوهشگر تاریخ اسلام:

ما یک مشکلی که داریم مربوط به تصور غلط جامعه است. اگر در جامعه فساد باشد و مردم فساد را بفهمند و حاکمیت بنای بر اصلاح نداشته باشد این خیلی خطرناک است. بدتر از آن اگر یک فضایی درست کنیم که مرتب فساد رخ دهد این هم خطرناک است و باید اصلاحش کرد. امّا اگر یک آدمی خطایی کرده باشد و لو برود که این خطا را کرده، برای نظام اسلامی بد است؟ ابداً این‌طوری نیست. چرا؟ چون ما حاکمیت معصومین بر غیر معصومین که نداریم، حاکمیت مردم و افراد عادی‌اند. کارگزاران ما هم که هیچ‌کدام از خارج نیامدند و افراد عادی‌اند.

امیرالمؤمنین صلوات‌اللّه‌علیه هیچ ابایی نداشتند از اینکه اگر فساد مسئولانش محرز می‌شود را فاش کنند. حتی اگر کارگزارانشان متهم به فساد می‌شدند را خبر می‌کرد و از آن‌ها توضیح می‌خواستند. اگر نامه‌های نهج‌البلاغه را ببینید، توبیخ‌های امیرالمؤمنین فراوان است. این‌ها در کدام حکومت است؟ حکومتی که مردم می‌فهمند هیچ‌کس مثل امیرالمؤمنین طرفدار عدالت نیست و می‌خواهند جلوی حضرت را بگیرند. حضرت دائم به‌دنبال اصلاح است، ولی همه همراه نیستند. پس این تلقی غلط است. این را باید به مردم یاد داد. باید بگوییم یک کاری نکنید که کسی جرأت نکند با فساد مبارزه کند. در حکومت حضرت هم اگر فساد رخ داده، حضرت علنی‌اش کرده است. مردم باید بدانند چه توقعی داشته باشند. اگر مبارزه با فساد حکومت را تضعیف می‌کند، صد هزار برابر بیشتر تصویرِ عدمِ مبارزه با فساد جامعه را خراب می‌کند.

اگر دشمنان ما فعال‌اند و علیه ما در رسانه‌ها هشتگ راه می‌اندازند به‌خاطر این است که ما روی تصویرمان کار نکردیم. وگرنه اگر تصویر این باشد که ما به‌دنبال مبارزه با فسادیم و کمی روی تصویرمان کار کنیم مردم امید پیدا می‌کنند و کمک و اصلاح می‌کنند و توقعی هم ندارند. باید توقعشان را اصلاح کرد، مردم عملکرد ما را نگاه می‌کنند.

لذا من فسادها را دسته‌بندی می‌کنم. گاهی ساختار را به‌سمتی می‌بریم که خطا است. اگر فسادی مربوط به ساختار ما نباشد هیچ اشکالی ندارد که علنی‌اش کنیم و با آن مبارزه کنیم. مبارزه با فساد هم چندگونه است. مبارزه با فسادی که مال ساختار ما نیست، حتماً باید سردستش گرفت و افتخار هم کرد و نترسید. به نظر من در مجموع مردم نمی‌گویند که نظام دزد است، بلکه می‌گویند نظام خطاکار است.

ببینید حکومت یکی از خلفا یک ویژگی داشت که ما یک‌سری از ویژگی‌های آن دوره را داریم. این ربطی به فساد سیستماتیک ندارد. مثلاً‌ میل به اشرافی‌گری خیلی جدی در مسئولان ما هست. یا احساس جامعه بر این باشد که مسئولین زندگی‌های خاصی دارند. از این جهت ما خطر دوره‌ی همان خلیفه را داریم. متأسفانه ما در اشرافی‌گری، تنافس برای ثروت، رحم نکردن ثروتمندان به مستضعفین شباهت‌هایی با دوره‌ی آن خلیفه داریم. آن چیزی که در آن دوره اصل بود، خلیفه رسماً دزدی‌های کارگزارانش را امور ناچیزی می‌دانست. اگر ما خدای ناکرده در جمهوری اسلامی به جایی برسیم که مسئول بگوید دزدی شده که شده و فعلاً‌ با این‌ها کاری نداشته باشید، خطرناک است.

در حکومت یکی از خلفا بیت‌المال را خود خلیفه مال‌البیت حساب می‌کرد. به جای اینکه خلیفه از همه بیشتر حواسش جمع باشد، تئوریزه کرده بود و می‌گفت مال من است و شما چه کار دارید. به خلیفه می‌گفتند چرا بیت‌المال را به فامیل‌هایت می‌دهی؟ می‌گفت صله‌ی رحم می‌کنم. رسماً غارت بیت‌المال اسمش صله‌ی رحم شده بود. اگر کسی می‌خواست اعتراض کند کتک هم می‌خورد.

تصویر نظام از خودش عقب‌تر است. خیلی جا دارد که تصویرمان اصلاح شود. اتفاقاً‌ اصلاح تصویر راحت است اگر ما توجه داشته باشیم مردم باور می‌کنند. امّا اگر آن اصلاح تصویر رخ ندهد علیه قوه‌ی قضائیه جوسازی می‌شود. قوه‌ی قضائیه می‌خواهد اعدام کند، قاضی هم حتماً با عدالت برخورد کرده است، خب این را تبیین کنید. عدالت فقط این نیست که شما یک قاتل را قصاص کنید. یکی از کارها هم این است که چهره‌ی نظام را خراب نکنید. اوّل یک گزارش مستندی تهیه کنید که مخاطب قانع شود. مخاطب بفهمد که شما دارید چه کار می‌کنید، بعد کارتان را بکنید. فکر نکنید که اگر دو روز اعدام را عقب نیندازید عدالت است. آن چنگی که به صورت نظام کشیده می‌شود هم خودش ظلم است.

منبع: پایگاه دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری